Όταν, στα 1873, ο Λουδοβίκος Παστέρ δημοσίευσε την εργασία, με την οποία υποστήριζε ότι τα μικρόβια ήταν υπεύθυνα για πολλές από τις αρρώστιες των ανθρώπων, υπήρχαν ακόμη πολλοί που τον αντιμετώπιζαν εχθρικά και παράλληλα υποτιμητικά. Ο γιατρός Ρόμπερτ Κοχ δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα σε τούτη τη συνομοταξία. Είχε γεννηθεί στη Γερμανία στις 11 του Δεκέμβρη του 1843, είχε σπουδάσει γιατρός και ζούσε σε μια επαρχία. Γύρω του, άνθρωποι και ζώα θερίζονταν από μια άγνωστη αρρώστια και αυτός αισθανόταν ανήμπορος να βοηθήσει.
Ο Κοχ μελέτησε με ενδιαφέρον τις εργασίες του Παστέρ. Τον έπεισαν. Αφοσιώθηκε στην έρευνα των αιτίων που προκαλούσαν τους θανάτους, αναζητώντας το υπεύθυνο μικρόβιο. Το ανακάλυψε στα 1776: Είναι το ανθρακικό βακτηρίδιο που προκαλεί την αρρώστια του άνθρακα. Μεταδίδεται από το δέρμα, την αναπνοή ή το νερό. Το ανακοίνωσε την ίδια χρονιά αλλά δεν είχε τρόπο να το αντιμετωπίσει. Φρόντισε να εξαλείψει τις εστίες, όπου αναπτυσσόταν. Θα περνούσε πάνω από μισός αιώνας, ώσπου ο Φλέμινγκ θα ανακάλυπτε την πενικιλλίνη, που θεραπεύει τον άνθρωπο και από αυτή την αρρώστια.
Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του, ο Κοχ ρίχτηκε στην έρευνα. Μια υποψία τον βασάνιζε: Μήπως η φυματίωση που χτυπούσε τους ανθρώπους σαν μάστιγα, οφειλόταν, επίσης, σε μικρόβιο; Ήταν 39 χρόνων, όταν, το 1882, ανακοίνωσε τη μεγάλη του ανακάλυψη: Είχε απομονώσει τον βάκιλο της φυματίωσης, όπως τον ονόμασε, βάκιλο του Κοχ, όπως τον είπαν οι επιστήμονες προς τιμή του. Και είχε βρει τρόπο να τον εντοπίζει και να τον αντιμετωπίζει έγκαιρα, πριν να προλάβει να κάνει τη μεγάλη ζημιά. Το μικρόβιο αποδείχτηκε ότι είναι μεταδοτικό. Και ότι χτυπά τα αδύνατα, κουρασμένα και κακοζωισμένα άτομα. Στα επόμενα χρόνια, τα θύματα μειώθηκαν στο μισό. Και αργότερα, στο μισό του μισού. Χάρη στην ουσία φυματίνη, όπως την είπε ο Κοχ, ή κοχίνη, όπως την ονομάζουν, η διάγνωση και η θεραπεία έγιναν τόσο απλές, ώστε σήμερα η φυματίωση να αντιμετωπίζεται σαν μια συνηθισμένη αρρώστια. Το μικρόβιο υπάρχει αλλά οι καλές συνθήκες ζωής και η σωστή διατροφή δεν το αφήνουν να αναπτυχθεί. Εξακολουθεί, όμως, να χτυπάει εκεί, όπου υπάρχει υποσιτισμός: Στην Αφρική, στην Ασία και στη Νότια Αμερική.
Ο Ρόμπερτ Κοχ πέθανε, το 1910, σε ηλικία 67 χρόνων.
