Ποιος θα ιππεύσει ξανά την τίγρη, θα δει το ουράνιο τόξο στο σκοτάδι, θα διηγηθεί ιστορίες για βασιλιάδες που κλέβουν τα όνειρα του λαού, για ανθρώπους που το βλέμμα τους χάνεται στα άστρα, για ιερούς δύτες ή για το σημάδι στο σταυρό του νότου και το ασημένιο βουνό; R.I.P. Ronnie James Dio (1942-2010).
Και όμως και οι θεοί πεθαίνουν. Ο Ronnie James Dio για εκατομμύρια οπαδούς της ροκ και μέταλ μουσικής σκηνής ήταν ο απόλυτος θεός. Ένας μουσικός ήρωας που λατρεύτηκε και θα συνεχίζει να δοξάζεται μετά θάνατον για όσα πρόσφερε αφειδώς τόσο με την επιβλητική φωνή του, όσο και με την εν γένει συμπεριφορά του εδώ και μισό αιώνα όπου μεγαλούργησε.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ισχυριστώ πως γνώρισα με την ευρύτερη έννοια της λέξης, τον κολοσσιαίο αυτό καλλιτέχνη του οποίου η θεματολογία με περίσσια μαεστρία ακροβατούσε μεταξύ κόλασης και παραδείσου σε ένα σκηνικό αποτελούμενο από δράκους, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, δαίμονες, άγγελους σε ισόποσες δόσεις μαγείας.
«Magic» άλλωστε ήταν η αγαπημένη λέξη του ταπεινού καλλιτέχνη που εισήγαγε παγκοσμίως τα «κερατάκια» (horns gesture) ως τρόπο χαιρετισμού. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων είχε σπεύσει να αποσφαηνίσει πως ήταν ένα τρόπος για να εξαγνίζει τα κακά πνεύματα και την αρνητική ενέργεια η γιαγιά του.
Τρεις φορές συνάντησα τον άνθρωπο που λατρεύτηκε στους Rainbow, τους Black Sabbath αλλά και στην προσωπική του καριέρα με τους Dio, όπου σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες του βεληνεκούς του, όχι μόνο δεν κοιτούσε το ρολόι του για να αποχωρήσει ευγενικά, αλλά απολάμβανε κάθε στιγμή στις συζητήσεις του, με γνωστούς και αγνώστους, φανς ή συναδέλφους τους.
Η πρώτη συνάντηση
Τον Ιούλιο του 2007, οι Heaven and Hell ήταν οι headliners στη metal μέρα του Rockwave. Με αρκετή καθυστέρηση αποπειράθηκα να κανονίσω μία συνέντευξη με το «ιερό τέρας» της rock – metal μουσικής για λογαριασμό του Texnologia.Net. Αντάλλαξα διψήφιο αριθμό e-mail με την σχολαστική γερμανική δισκογραφική εταιρεία που εκπροσωπούσε τους Heaven and Hell προκειμένου να κάνω το μουσικό όνειρο μου πραγματικότητα.
Εν τέλει, όπως ενημερώθηκα οι συνεντεύξεις με τον Ronnie James Dio είχαν «κλείσει» και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Με ρώτησαν εάν θα επιθυμούσα να κάνω συνέντευξη με τον ντράμερ Vinnie Appice. Απάντησα καταφατικά. Άλλωστε γνώριζα πως κάπου εκεί γύρω στα παρασκήνια θα βρίσκεται και o Ronnie James Dio. Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει, όπως και το ραντεβού με την τύχη. Αφού πραγματοποίησα τη συνέντευξη με τον Vinnie Appice, κατάφερα λόγω συγκυριώ να παραμείνω backstage τη στιγμή που ο αυστηρός tour manager της μπάντας έδινε οδηγίες να αποχωρήσουν όλοι οι δημοσιογράφοι.
Επιστράτευσα το θράσος μου, εξηγώντας του τον θαυμασμό μου για την καριέρα του Ronnie James Dio. Παράλληλα ζήτησα να του παραδώσω ένα ασήμαντο σουβενίρ που είχε σχέση με την αρχαία Ελλάδα. Έπειτα από ατέρμονες διαπραγματεύσεις και παρά την αρχική άρνηση, μου είπε να τον ακολουθήσω. Περίμενα έξω από το καμαρίνι του τεράστιου μουσικού έχοντας αρκετή νευρικότητα. Έπειτα από περίπου δύο λεπτά που έμοιαζαν με αιωνιότητα μου άναψε το «πράσινο φως». «Πέρνα ο Ronnie σε περιμένει θέλει να σου μιλήσει».
Ο Ronnie James Dio με υποδέχθηκε εγκάρδια. Έδειχνε σε καλή κατάσταση, αρκετά χαρούμενος και ευτυχής που βρισκόταν στην Ελλάδα. Μάλιστα μου ζήτησε περισσότερα στοιχεία για την προέλευση της ρέπλικας αρχαίου δισκοβόλου που του δώρισα. Εξέφρασε την λατρεία του για τον αρχαιελληνικό πολιτισμό, το πάθος του για τα σπορ, τους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά και την αρχαιοελληνική φιλοσοφία.
Η συζήτηση διήρκεσε για περίπου 20 λεπτά. Όλα αυτά πριν οι Heaven and Hell (ή αλλιώς Black Sabbath στην τελευταία μορφή τους) βγουν στη σκηνή. Μάλιστα, ως καλός οικοδεσπότης μου πρόσφερε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Στο τέλος της συνάντησης, δίχως να του το ζητήσω παρακάλεσε τον tour manager να μας βγάλει δύο φωτογραφίες. Δεν πίστευα στα μάτια μου!
Παραμένοντας στον περιβάλλον χώρο στα καμαρίνια για αρκετές ώρες είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ένας τόσο καταξιωμένος μουσικός. Δίχως ίχνος σνομπισμού, έπαρσης ή αλαζονείας άνοιγε κουβέντα σε όσους βρίσκονταν γύρω του. Μουσικούς, διοργανωτές, φανς… Μάλιστα τον άκουσα να επισημαίνει πόσο του έλειψε η Ελλάδα αλλά και Έλληνες οπαδοί τους οποίους είχε πάντα στην καρδιά του. Λόγια αληθινά δίχως ίχνος υποκρισίας και διπλωματίας.
Η δεύτερη συνάντηση
Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2008 οι Heaven and Hell επισκέφθηκαν ξανά την Αθήνα. Η ώρα ήταν 01.00 μετά τα μεσάνυχτα και το συγκρότημα φανερά καταβεβλημένο από την υπερατλαντική πτήση έφτανε στο ξενοδοχείο. «Ronnie τι κάνεις;» του είπα την στιγμή που τα υπόλοιπα μέλη με γοργό βήμα κατευθύνθηκαν στα δωμάτια τους. «Είμαι απίστευτα κουρασμένος, ήταν μεγάλο ταξίδι» αποκρίθηκε. «Ε, να σε αφήσουμε τότε να ξεκουραστείς», «όχι, μην ανησυχείς, δεν υπάρχει πρόβλημα, εσείς άλλωστε είστε εκείνοι που μου δίνετε δύναμη και χάρη σε εσάς έχω διανύσει όλη αυτή την πορεία στην καριέρα μου. Είστε έτοιμοι για το αυριανό σόου; Ξέρεις είναι μεγάλη μου χαρά που σας ξαναβλέπω. Θέλετε να βγάλουμε μία φωτογραφία;» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του. Μάλιστα, παρέμεινε για μερικά λεπτά παρά την προχωρημένη ώρα, χτυπώντας με φιλικά στο μάγουλο και λέγοντας: «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μη νιώθετε άβολα που είμαι με τις βαλίτσες, είναι μεγάλη τιμή για μένα που βρίσκεστε τέτοια ώρα εδώ. Θέλω όμως να σας δω και αύριο που θα έχω ξεκουραστεί».
Η επόμενη μέρα
Το επόμενο μεσημέρι παρατήρησα τη στιγμής της άφιξης μου στο ξενοδοχείο πως ήδη είχε κατέβει στην είσοδο βγάζοντας φωτογραφίες με φανς, τουρίστες ακόμη και με υπαλλήλους. Μάλιστα έμαθα εκ των υστέρων πως τους χάρισε T-shirts των Black Sabbath, ενώ υπέγραφε εκατοντάδες αυτόγραφα σε κάθε λογής αντικείμενα. Πρόθυμος δεν χάλασε χατήρι σε κανέναν ξοδεύοντας περίπου δύο ώρες από τον ελεύθερο χρόνο του για να συζητήσει με τον κόσμο. Δεν θέλησα να τον ενοχλήσω σκεπτόμενος πως ήδη έχει καταπονηθεί. Η αλήθεια ήταν πως στα μάτια μου έμοιαζε αρκετά αδυνατισμένος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι επρόκειτο να συμβεί 10 μήνες αργότερα. Αρκέστηκα σε μία θερμή χειραψία. «Φωτογραφία μαζί βγάλαμε χθες έτσι δεν είναι; Θέλεις να βγάλουμε άλλη μία;» με ρώτησε.
Στη συνέχεια ρωτούσε ξεχωριστά κάθε συνομιλητή του πως ονομάζεται προκειμένου να τον προσφωνεί με το όνομα του! Μάλιστα αρκετοί οπαδοί του έδειχναν φωτογραφίες από παλαιότερες επισκέψεις του στην Αθήνα τις οποίες υπέγραφε κάνοντας ξεχωριστά σχόλια για τις εμφανίσεις του και τα ρούχα με τα οποία έβγαινε στη σκηνή. Μάλιστα ζήτησε ευγενικά να κρατήσει μία εξ αυτών για το αρχείο του. Την επόμενη μέρα κατά την στιγμή της αναχώρησης για το αεροδρόμιο ένας οπαδός των Black Sabbath μέσα στο πανδαιμόνιο έχασε έναν δίσκο. Ο Ronnie James Dio ήταν ο μοναδικός μέσα στο πούλμαν που προσπαθούσε να τον βρει για να τον επιστρέψει στον κάτοχο του. Τούτος ήταν ο επίλογος των στιγμών που έζησα πρωταγωνιστή τον Ronnie James Dio. Εάν δεν έπρεπε να επιβιβασθεί άμεσα στο όχημα, ενδεχομένως να ξόδευε ακόμη δύο ώρες με τους φανατικούς υποστηρικτές του, τους οποίους μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του δεν πρόδοσε ποτέ!
Ποιος θα ιππεύσει ξανά την τίγρη, θα δει το ουράνιο τόξο στο σκοτάδι, θα διηγηθεί ιστορίες για βασιλιάδες που κλέβουν τα όνειρα του λαού, για ανθρώπους που το βλέμμα τους χάνεται στα άστρα, για ιερούς δύτες ή για το σημάδι στο σταυρό του νότου και το ασημένιο βουνό; R.I.P. Ronnie James Dio (1942-2010).
