Η διάσημη κόρη του Francis Ford Coppola ήταν το 2003 η πρώτη γυναίκα που προτάθηκε ποτέ για όσκαρ σε τόσο μικρή ηλικία, για το «Xαμένοι στη Μετάφραση». Μία από τις πιο υπέροχες ταινίες της, το «Somewhere», που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο φιλοθεάμον κοινό, βασίζεται στις παιδικές αναμνήσεις της και αφηγείται μέσα από υπαρξιακά αδιέξοδα την απλή σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κόρη του. Αυτή η σπουδαία προσωπικότητα φέρει την ονομασία Sofia Coppola, και μεταξύ άλλων επαγγέλλεται ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και άλλα πολλά.
Αν κάποιος σας ρωτούσε ποιον αφορά το Somewhere, ποια θα ήταν η απάντηση σας, δεδομένου ότι η πλοκή του είναι τόσο χαλαρή;
Θα έλεγα ότι πρόκειται για το πορτρέτο ενός ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται σε συγκεκριμένο σημείο στη ζωή του όπου πρέπει να αποφασίσει τι είδους τύπος πρόκειται να είναι. Θεωρώ ότι όλοι μας το εξετάζουμε αυτό κάποιες στιγμές στη ζωή μας. Επίσης, είχα μόλις γεννήσει την πρώτη μου κόρη και με απασχολούσε το πώς ένα παιδί αλλάζει τις προτεραιότητες και την προοπτική μας. Θέλησα να βάλω κάτι από αυτό στην ιστορία. Έτσι, νομίζω ότι αφορά επίσης τη σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κόρη του.
Χρησιμοποιήσατε κάποια εμπειρία με τον πατέρα σας από την παιδική σας ηλικία;
Ναι, σίγουρα. Όταν έγραφα εκείνο το μέρος του σεναρίου, προσπάθησα να ανακαλέσω κάποιες αναμνήσεις και θυμάμαι ότι ήταν πολύ συναρπαστικό για μένα να είμαι με τον μπαμπά μου, ειδικά σε μέρη όπου συνήθως δεν πηγαίνουν τα παιδιά. Έτσι, αποφάσισα να βάλω κάτι από εκείνες τις αναμνήσεις για να συνδέσω την ιστορία με κάτι πραγματικό.
Υπάρχει κάποια αγαπημένη σας ανάμνηση με τον εαυτό σας ως παιδί να βρίσκεται σε ένα μέρος μόνο για μεγάλους;
Όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά θυμάμαι τον μπαμπά μου να μένει σε καζίνο όποτε ήθελε να γράψει ένα σενάριο, να πηγαίνω να τον επισκέπτομαι και να μου εξηγεί ένα σωρό χαζομάρες για τους λόγους για τους οποίους βρισκόταν εκεί.
Πότε συνειδητοποιήσατε ότι θέλατε να κάνετε τη δική σας ταινία; Υπήρξε μια καθοριστική στιγμή;
Βρισκόμουν πάντα σε γυρίσματα ταινιών, αλλά ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Πήγαινα στη Σχολή Καλών Τεχνών, πειραματιζόμουν με διαφορετικά πράγματα και ενδιαφερόμουν για τις εικαστικές Τέχνες, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Κατόπιν, έκανα μια ταινία μικρού μήκους και σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ο ιδανικός συνδυασμός όλων των ενδιαφερόντων μου: Του σχεδίου, της φωτογραφίας, της μουσικής. Αλλά όταν διάβασα το The Virgin Suicides, τότε ήρθε εκείνη η στιγμή. Είπα ότι ήθελα να το κάνω κινηματογραφική ταινία. Κάπου είχα ακούσει ότι το γύριζαν ταινία, αλλά είχα αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το βιβλίο που είχα στο μυαλό μου το πώς έπρεπε να μεταφερθεί στην οθόνη. Έτσι, άρχισα να γράφω το σενάριο σκεπτόμενη ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να προσαρμόσω ένα βιβλίο σε σενάριο. Αργότερα, όταν τελείωσα το σενάριο, μπήκα τόσο πολύ μέσα στην ιστορία που άρχισα να προσπαθώ να πείσω τους παραγωγούς να αφήσουν εμένα να κάνω την ταινία.
Υπήρξε κάποιος δισταγμός λόγω του ονόματος του πατέρα σας και της όποιας σύγκρισης μαζί του;
Μπορεί υποσυνείδητα, και ίσως γι’ αυτό μου πήρε τόσο μέχρι να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω. Αλλά, αισθάνομαι όπως κάθε δημιουργικός άνθρωπος, ο οποίος επιζητά να ανακαλύψει τι μπορεί να τον ενδιαφέρει ή τι μπορεί να τον ενοχλεί. Αυτό είναι που τελικά σε αναγκάζει να αποβάλεις από το μυαλό σου όλες τις αμφιβολίες και οτιδήποτε θα μπορούσε να σε σταματήσει.
Έχετε ενθαρρύνει ποτέ τις κόρες σας να μπουν στη βιομηχανία του Χόλιγουντ;
Τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμα, οπότε, όταν μεγαλώσουν, ας κάνουν ό,τι θέλουν.
Πως είναι το να ζείτε σε ένα ξενοδοχείο μαζί τους και να σας βλέπουν να δουλεύετε στη δημιουργία μιας ταινίας;
Έχει μια αίσθηση φαντασιακή. Μπορεί να σε απομακρύνει από την καθημερινότητα, εφόσον εκεί δεν είναι απαραίτητο να κάνεις ορισμένα πράγματα μαζί τους. Και έπειτα, φτάνουν σε ένα σημείο όπου θέλουν να μεγαλώσουν…
Τέλος, ξεχωρίζετε κάποια ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα;
Αυτήν τη στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία, αλλά η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν αγαπούσα ιδιαίτερα το Rumble Fish.
