Στο δημοτικό παίζαμε με όλα τα παιδάκια. Στο Γυμνάσιο άρχισαν οι πρώτες αντιπάθειες. Στο Λύκειο, δεν μιλιόμασταν γιατί οι μισοί ήθελαν 5ήμερη στην Κρήτη και οι άλλοι 7ήμερη στην Πράγα! Στο Πανεπιστήμιο όμως αυτά κοπήκαν. Δεν παίζουμε τα παιδάκια για πραγματικούς και σοβαρούς λόγους!! Και αφού στο προηγούμενο άρθρο καλωσορίσαμε με το δικό μας τρόπο το πρώτο έτος, πλέον είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε και την ΤΙΣΗ της Τένιας Μακρή. Ναι, αυτό το μήνα δεν παίζουμε τα παιδιά από την Ψυχολογία.
Αρχικά δεν τα παίζουμε για τον έρωτα που έχουν στον Φρόιντ. Την ώρα που με το ζόρι κατάφερναν στο Λύκειο να ξεχωρίσουν το γιατί κοστίζει ένα φράγκο η βιολέτα ξαφνικά, στο Πανεπιστήμιο, είδαν το φως το αληθινό. Λέξεις όπως «σύμπλεγμα οιδιπόδειο», «το ασυνείδητο», και άλλες, που έχουν να κάνουν με αμυντικούς ψυχικούς μηχανισμούς μπορείς να τις συναντήσεις στο καθημερινό τους λεξιλόγιο.
Δεν παίζουμε τα παιδιά από την ψυχολογία γιατί σε όποια ερώτηση και αν τους κάνεις αυτοί απαντάν πάλι με ερώτηση. – «Που θα πάμε να φάμε σήμερα»; (ρωτάς). – «Ποιο μαγαζί πιστεύεις ότι θα σε έκανε ευτυχισμένο και πραγματικά χαρούμενο αν έπρεπε να απαντήσεις κατευθείαν»; (ερωτοαπαντάν). – «Δηλαδή να την πάρω ξανά τηλέφωνο; Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου»; (ρωτάς). «Γιατί από το να προσπαθείς να βάλεις στη θέση σου κάποιον τρίτο ώστε να σου λύσει το πρόβλημα, δεν επικεντρώνεσαι στα συναισθήματα του εαυτού σου ώστε να τη βρεις μόνος σου»; (ερωτοαπαντάν).
Δεν παίζουμε τα παιδιά από την ψυχολογία γιατί με το μπουν στη σχολή θεωρούν πως όλα τα προβλήματα πηγάζουν από την παιδική σου ηλικία και τη σχέση που είχες μικρός με τον πατέρα σου. Μπορεί να είσαι κερατωμένος, αλκοολικός, κουτσός, να έχεις αιμορροΐδες και σκίσιμο στον δακρυικό αδένα αλλά να ξέρεις πως γι΄ αυτούς πάντα θα φταίει ο πατέρας σου που δε σε ταχτάριζε μέχρι τα έξι σου.
Δεν παίζουμε τα παιδιά από την ψυχολογία για το fashion outlook τους. Το μαύρο γυαλί μυωπίας, με το κοκάλινο, σε αυστηρές γραμμές σκελετό (και για τα δυο φύλα) σε συνδυασμό με το κόκκινο μαλλί για τα κορίτσια και το επιμελώς ατημέλητο χτένισμα για τα αγόρια, εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο τσεχική ερωτική ταινία δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτα παραπάνω, αλήθεια.
Θα σταματήσεις να παίζεις με τα παιδιά από την Ψυχολογία με το που αρχίσουν να βγάζουν χαρτί και στυλό και να καταγράψουν αντιδράσεις, συναισθήματα, βιωματικές σκέψεις και υποσυνείδητα την ώρα που εσύ θα θες απλά να πιεις έναν καφέ.
Δεν παίζουμε τα παιδιά από την Ψυχολογία γιατί στα γκομενικά τους είναι τόσο σκράπες που κάνουν τη Ματίνα Μανταρινάκη να μοιάζει με sex editor του cosmopolitan.
Για το τέλος άφησα το τεράστιο θέμα των θεωριών. Αλήθεια πώς να κάνεις παρέα με κάποιον που το μόνο «Εγώ» που γνωρίζει είναι εκείνο από τη θεωρία για τα τρία ψυχικά τμήματα του δομικού μοντέλου του Φρόυντ τη στιγμή που η δική σου τελευταία επαφή με το «Εγώ» ήταν την προηγούμενη Πέμπτη βλέποντας τα μπούτια της Φουρέιρα;
