ΑρχικήΑπόψειςΣυντηρητικοί γαστρονομικοί κύκλοι διατείνονται ότι «fusion is confusion»

Συντηρητικοί γαστρονομικοί κύκλοι διατείνονται ότι «fusion is confusion»

Ανά τον πλανήτη συντηρητικοί γαστρονομικοί κύκλοι διατείνονται ότι «fusion is confusion»! Όμως, αν στερούνται τελικά κάτι οι ταλιμπάν της γεύσης, είναι τα επιπλέον δικαιώματα στην απόλαυση…

Έτσι και Εμπαινε στη μηχανή του χρόνου ο Αρχέστρατος, ο πιο φημισμένος σεφ της αρχαιότητος, και ερχόταν να φάει στη σημερινή Αθήνα, θα πάθαινε το σοκ της ντομάτας! Αυτό που στην ελληνική κουζίνα είναι πλέον σαν τον αέρα που ανασαίνουμε για κείνον θα ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στη ζωή του. Το εδραιωμένο μέσα από τη νόστιμη καθημερινότητα πέντε αιώνων κράμα της αμερικανικής ντομάτας με το ελληνικό ελαιόλαδο μπορεί να μας κάνει να μην συνειδητοποιούμε ένα από τα πιο διάσημα παραδείγματα fusion στην ιστορία της διατροφής, το οποίο μαζί με τη διάδοση της πατάτας στην Ευρώπη ήταν αληθινή επανάσταση.

Γενικά, ο περισσότερος κόσμος έχει αρνητική στάση στη λέξη «fusion». Είτε φοβάται ότι θα του βάλουν στο πιάτο του ένα τερατογέννημα, είτε πρωτοφανή πιάτα τύπου μουσακάς με κάρι ή Peking duck αυγολέμονο. Η πλάκα είναι ότι και τα δύο προηγούμενα φαγητά είναι πεντανόστιμα όταν τα δοκιμάζεις, αλλά χρειάζεται να είσαι λίγο ανοιχτόμυαλος για να διαβείς την πρώτη φορά τον Ρουβίκωνα. Ποιο είναι, λοιπόν, το χρώμα του fusion; Είναι γκρι ή ένα χρώμα ξεκάθαρο, ελκυστικό, που μπορεί να «κεντήσει» την καθεστηκυία τάξη με χαρούμενες και ευχάριστες ανατροπές. Από τις δεκαετίες του 1980 και 1990, όπου οι Καλιφορνέζοι σεφ έριξαν δυνατά την τάση της fusion cuisine στο τραπέζι και ο Wolfang Puck δημιούργησε την περίφημη καλιφορνέζικη πίτσα με πάπια, οι υποστηρικτές και οι πολέμιοι των γευστικών κραμάτων δεν έχουν πάψει να διασταυρώνουν τα ξίφη τους.

Επειδή, όμως, σε Βόρεια και Λατινική Αμερική, αλλά και σε Ευρώπη, Αυστραλία, Ασία το fusion είναι μια σταθερή παράμετρος γαστρονομικής δημιουργίας, είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε μια πιο διαχρονική και διιστορική στάση στην ανάλυση των διαπολιτιστικών μαγειρεμάτων. Ελάχιστες στιγμές αφότου υλικά, τεχνικές και ιδέες εντελώς διαφορετικών πολιτισμών και προελεύσεων μπλεχτούν μεταξύ τους, θα προκύψει μια σειρά γευστικών νεολογισμών που το χρώμα της γεύσης τους δεν είναι εύκολο να το καθορίσεις.

Το εδραιωμένο μέσα από τη νόστιμη καθημερινότητα πέντε αιώνων κράμα της αμερικανικής ντομάτας με το ελληνικό ελαιόλαδο ειναι από τα πιο διάσημα παραδείγματα fusion στην ιστορία της διατροφής.

Στην περίπτωση της ντομάτας και του ελαιολάδου «εις σάλτσα μία» στην επικράτειά μας, σήμερα τα εθνικά μας χρώματα είναι δεδομένα πάνω σε αυτό το ελληνοαμερικανικό fusion. Παραδίπλα οι γείτονές μας οι Ιταλοί έχουν δημιουργήσει κάτι παρόμοιο, με τη δικιά τους τη σημαία να ανεμίζει πάνω στην ντοματένια σάλτσα που μοσχοβολάει πάνω σε μια πίτσα τη στιγμή που βγαίνει από το φούρνο. Πλέον, ούτε που περνάει από το μυαλό κανενός ότι αυτές οι σάλτσες έχουν το γκρι της απροσδιοριστίας. Κάποτε, όμως; Δεν είμαστε, εξάλλου, και στις Η.Π.Α., όπου η εθνική ταυτότητα είναι ένα ολοζώντανο κολάζ, όπου ένας Κορεάτης μπορεί να φέρει πικάντικο λάχανο κιμτσί και ένας Ελληνας φέτα στο κυριακάτικο lunch party, και να τα φάνε για πρώτη φορά μαζί.

Προσωπικά, δεν καθαγιάζω τις ακρότητες του γαστρονομικού fusion, είμαι κριτικός, αλλά περιμένω και να χαρώ την εξέλιξη των ιδεών και των κουζινών. Πιστεύω στην ανωτερότητα της διαπολιτισμικής δημιουργίας και με ενοχλεί ο ανιστόρητος, κοντόφθαλμος εθνικισμός.

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166