Δυο εξαιρετικές ταινίες οσκαρικών προδιαγραφών περιλαμβάνει, όπως και φυσικά κάμποσα σκουπίδια. Όμως αυτές οι δυο ταινίες δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πως υπάρχει ευφυής ζωή στον πλανήτη Χόλιγουντ.
Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ
Για όσους, ανάμεσα τους υποθέτω και το στούντιο της Warner, περίμεναν ένα τυπικό χολιγουντιανό γουέστερν με τον Μπραντ Πιτ στον ρόλο του πιο διάσημου παράνομου της άγριας Δύσης, μπόλικες ληστείες και θεαματικές σκηνές δράσης, η ταινία του νεοζηλανδού Άντριου Ντόμινικ, μόλις δεύτερη μετά το εντυπωσιακό «Chopper», δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από απογοήτευση.
Για τους υπόλοιπους –κι ελπίζω να είναι πολλοί– αυτή η ελεγειακή κατάδυση στους μύθους της παλιάς Αμερικής είναι ένα εξαιρετικό φιλμ που δεν έχει θέση ανάμεσα στα συνηθισμένα προϊόντα του Χόλιγουντ. Με το σασπένς να απουσιάζει, καθώς ο τίτλος ξεκαθαρίζει τι ακριβώς διαδραματίζεται στην ταινία ακόμη και σε όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ τα ονόματα των δυο ιστορικών προσώπων που αποτελούν τους πρωταγωνιστές του: του Τζέσε Τζέιμς, ενός διάσημου ληστή και αληθινού μύθου στην αμερικανική ιστορία, και του Ρόμπερτ Φορντ, φίλου, θαυμαστή και μέλους της συμμορίας του, ο οποίος τον δολοφόνησε.
Το τι και το πώς δεν είναι τα ζητούμενα στο φιλμ του Ντόμινικ, ακόμη και το γιατί μοιάζει να κρατά δευτερεύοντα ρόλο. Αυτό που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εξερεύνηση των σχέσεων ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο, τους μηχανισμούς της διασημότητας, το βάρος της αλλά και τη μαγνητική γοητεία που αυτή ασκεί πάνω σε όσους δεν την κατέχουν. Η σχέση του Φορντ με τον Τζέιμς βρίσκει αναλογίες σε αυτή του Μπραντ Πιτ και των φανατικών θαυμαστριών του, καθώς ο νεαρός Ρόμπερτ υπήρξε κυριολεκτικά «ο μεγαλύτερος θαυμαστής του».
Η σχέση μεταξύ των δυο ανδρών, η οποία πάει πέρα από τη συναναστροφή τους και μοιάζει να αναπτύσσεται κυρίως σε ένα ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο που τους ξεπερνά, αποτελεί το καλύτερο σχόλιο πάνω στη φήμη και την ιστορία, τον τρόπο που χτίζονται οι μύθοι και τον τρόπο με τον οποίο μας στοιχειώνουν. Έτσι, ακόμη και αν η ταινία του Ντόμινικ έρχεται με τη μορφή ενός γουέστερν, αυτό είναι γεμάτο από εικόνες που ταιριάζουν σε μια ταινία του Τέρενς Μάλικ, με μια νοοτροπία που θυμίζει τις αντιηρωικές, θλιμμένες ταινίες της δεκαετίας του ’70, και με τους πυροβολισμούς να μην έχουν σχεδόν καμιά σημασία, έστω κι αν ένας από αυτούς σκότωσε τον ίδιο τον Τζέσε Τζέιμς.
- Σκηνοθεσία: Άντριου Ντόμινικ.
- Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Κέισι Άφλεκ, Σαμ Σέπαρντ, Μέρι Λουίζ Πάρκερ, Πολ Σνάιντερ, Τζέρεμι Ρενέρ, Ζόι Ντεσανέλ, Τεντ Λεβίν.
- Χώρα: ΗΠΑ.
- Διάρκεια: 160΄
Παιχνίδια εξουσίας
Μια ευφυής σάτιρα για την αμερικανική εξωτερική πολιτική, τον πόλεμο και τη νοοτροπία της Δύσης απέναντι στην Ανατολή μπορεί να ακούγεται σαν ένας μάλλον δύσκολος στόχος, όμως ο Μάικ Νίκολς το κάνει να δείχνει παιχνιδάκι στα απολαυστικά «Παιχνίδια εξουσίας». Η ιστορία του γερουσιαστή Τσάρλι Γουίλσον, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 οργάνωσε σχεδόν μόνος (με μόνη ουσιαστική βοήθεια έναν πράκτορα της CIA και μια πλούσια κοσμική ερωμένη του από το Τέξας) μια γιγαντιαία μυστική επιχείρηση για την ενίσχυση των αφγανών ανταρτών στον πόλεμό τους εναντίον των Ρώσων, προσφέρει το καταλληλότερο υλικό όχι μόνο για μια κυνική ματιά στα παρασκήνια της πολιτικής και του πολέμου, αλλά και για ένα φιλμ που έχει να επιδείξει αξιοσημείωτη εξυπνάδα, θαυμάσιους χαρακτήρες και ερμηνείες που λάμπουν στην οθόνη.
Το φιλμ του Νίκολς κατορθώνει να χωρέσει μέσα σε 97 μόλις λεπτά όχι μόνο μια ολόκληρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας, αλλά να κάνει σαφείς τους μηχανισμούς με τους οποίους δουλεύει το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, μηχανισμούς που συχνά μοιάζουν βγαλμένοι από φάρσα, και να παρουσιάσει μια εικόνα για τους πολιτικούς και τους ανθρώπους των παρασκηνίων, η οποία ακόμη κι αν ποτέ δεν παρουσιάζεται στις δημόσιες εμφανίσεις τους όλοι είμαστε σίγουροι ότι είναι η αληθινή. Ο Τσάρλι Γουίλσον, για παράδειγμα, είναι γυναικάς, μέθυσος και δεν αρνείται ποτέ λίγη κόκα, όμως σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους του μοιάζει να έχει όχι μόνο ευφυΐα αλλά και αληθινό πάθος για ό,τι κάνει.
Ακόμη κι αν η εντύπωση που σου δίνει είναι πως ο μόνος λόγος που ασχολείται με το πρόβλημα των Αφγανών είναι διότι βαριέται στην Ουάσινγκτον κι έχει μάθει να μισεί τους Ρώσους, η ουσία είναι πως το κάνει με θέρμη και αποφασιστικότητα. Με τον ίδιο τρόπο και με εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού και μια πανταχού παρούσα αίσθηση του χιούμορ, που όμως δεν καταλήγει στον ξεκάθαρο κυνισμό, το φιλμ θα ακολουθήσει την πορεία του και αυτή των συνοδοιπόρων του στην προσπάθειά τους να ελευθερώσουν το Αφγανιστάν από τους Ρώσους.
Ίσως ένας αληθινός πόλεμος δεν είναι το καλύτερο πεδίο για να κάνεις χιούμορ, αλλά ευτυχώς το φιλμ του Νίκολς το αντιλαμβάνεται αλλάζοντας τον τόνο στη διάρκειά του. Και δίχως να χάσει τη σπιρτάδα του αφήνει τη γεύση της απογοήτευσης να δώσει τον τόνο αντί γι’ αυτήν του θριάμβου στο τέλος. Μέχρι εκεί όμως θα έχετε παρακολουθήσει μια από τις πιο απολαυστικές πολιτικές ταινίες των τελευταίων χρόνων και μαζί μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς.
Ο Τομ Χανκς είναι εξαιρετικός, η Τζούλια Ρόμπερτς δείχνει να ωριμάζει και ερμηνευτικά με χάρη, όμως ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν είναι που κλέβει την παράσταση στον ρόλο ενός πράκτορα ελληνικής καταγωγής. Στις σκηνές του η ταινία λάμπει, οι ηθοποιοί συντονίζονται σε ένα εξαιρετικό σύνολο και ο ίδιος δίνει μια ερμηνεία που αξίζει φέτος το Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου.
- Σκηνοθεσία: Μάικ Νίκολς.
- Πρωταγωνιστούν: Τομ Χανκς, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Τζούλια Ρόμπερτς, Έιμι Άνταμς, Νεντ Μπίτι, Έμιλι Μπλαντ, Ομ Πουρί.
- Χώρα: ΗΠΑ.
- Διάρκεια: 97΄
Πληγωμένο δάσος
Βραβευμένη στο Φεστιβάλ των Κανών με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής, παρά το γεγονός ότι τα σχόλια που αποκόμισε από τους θεατές της και τους κριτικούς ήταν μάλλον χλιαρά, η ταινία της Νόμι Καβάσε απαιτεί γερές δόσεις ζεν διάθεσης για να απολαύσεις τη χαλαρή, έως ανύπαρκτη, αφηγηματική της δομή και να κρατήσεις το ενδιαφέρον σου ζωντανό μέχρι το τέλος. Η ιστορία μιας γυναίκας που δουλεύει σε έναν μικρό οίκο ευγηρίας, η οποία έχει χάσει πρόσφατα τον γιο της, και η σχέση που αναπτύσσει με έναν ηλικιωμένο ένοικο ο οποίος υποφέρει από άνοια, δίνει την ευκαιρία στην Καβάσε να εξερευνήσει θέματα όπως η απώλεια και η μνήμη με έναν τρόπο που μοιάζει υπερβολικά… γιαπωνέζικος για τα μάτια του δυτικού θεατή.
Η σχέση της Ματσίκο με τον ηλικιωμένο Σιγκέκι, το ταξίδι που θα κάνουν στην εξοχή και η νύχτα που θα περάσουν σε ένα δάσος όταν το αυτοκίνητό τους χαλάσει, θα οδηγήσουν και τους δυο να έρθουν αντιμέτωποι με τα πράγματα που τους στοιχειώνουν. Αυτή η διαδρομή τους όμως, τόσο στη φύση όσο και στον εσωτερικό τους κόσμο, είναι περισσότερο αργόσυρτη και κρυπτική απ’ όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην κατορθώνει ποτέ να αναδείξει ένα συναισθηματικό υπόβαθρο παρά το ότι περιέχει μερικές εξαιρετικά φωτογραφημένες στιγμές και πλάνα που έχουν πλούσιο εικαστικό ενδιαφέρον.
- Σκηνοθεσία: Νόμι Καβάσε.
- Πρωταγωνιστούν: Σιγκέκι Ούντα, Ματσίκο Όνο, Μακίκο Όνο, Κανάκο Μασούντα, Γιοϊτσίρο Σάιτο.
- Χώρα: Ιαπωνία.
- Διάρκεια 97΄
Η αποξένωση
Εικαστικά άψογη, αλλά κενή περιεχομένου και γεμάτη από συμβολισμούς, που είναι τόσο πυκνοί και συνεχείς ώστε να σε κάνουν να υποπτεύεσαι πως χρησιμεύουν απλώς για να κρύψουν την ένδεια των ιδεών και της ουσίας που θα έπρεπε να γεμίζει το κενό το οποίο αφήνουν απλά οι ωραίες εικόνες, η ταινία του Αντρέι Ζβγιάγκιντσεφ είναι μια απογοήτευση. Ειδικά αν τη συγκρίνεις με την εξαιρετική «Επιστροφή» του, που είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.
Στην «Αποξένωση» (αν και ο τίτλος του φιλμ μεταφράζεται σωστότερα ως «αποπομπή» ή «εξορία»), μια οικογένεια εγκαταλείπει μια σκοτεινή, απρόσωπη πόλη για να εγκατασταθεί σε μια ειδυλλιακή εξοχή, μόνο που εκεί αντί για την ευτυχία αυτό που θα συναντήσουν είναι η διάλυση. Η γυναίκα θα αποκαλύψει στον σύζυγο πως περιμένει ένα παιδί που δεν είναι δικό του κι εκείνος θα τη συγχωρήσει αλλά θα της ζητήσει να το ξεφορτωθεί, μια πράξη που θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλους τους.
Μέχρις ότου η ιστορία να ξεδιπλωθεί δίχως δυστυχώς να οδηγήσει σε κανένα αληθινά συγκλονιστικό τέλος, ο Ζβγιάγκιντσεφ θα γεμίσει το κενό της μυθοπλασίας με εικόνες βγαλμένες από το σύμπαν του Ταρκόφσκι, πλάνα που θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες και βιβλικές αναφορές, που είναι υπερβολικά προφανείς για να τις αγνοήσεις ή για να τις πάρεις στα σοβαρά.
Έτσι, τα 157 λεπτά της διάρκειας του φιλμ κυλούν μονότονα και συχνά βασανιστικά αργά, κάνοντας σαφές πως η φόρμα δεν αρκεί να καλύψει την έλλειψη ουσίας και περιεχομένου και πως μερικές φορές ακόμη και οι πιο ταλαντούχοι σκηνοθέτες δεν είναι ικανοί να χτίσουν μια ταινία μόνο με τη δύναμη των εικόνων.
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζβγιάγκντσεφ. Πρωταγωνιστούν: Κονσταντίν Λαβρονένκο,Μαρία Μπονεβί, Αλεξάντερ Μπαλούεβ, Μαξίμ Σιμπάεβ, Κάτια Κουλίνκα. Χώρα: Ρωσία. Διάρκεια: 157΄
ΥΓ. Σ’ Αγαπώ
Απευθυνόμενη αποκλειστικά σε ρομαντικές ψυχές και νυσταλέους εγκεφάλους, η νέα ταινία του Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενίς, ενός ταλαντούχου σεναριογράφου («Οι γέφυρες του Μάντισον», «Ο βασιλιάς της μοναξιάς»), αλλά όχι ακριβώς πετυχημένου σκηνοθέτη, προσπαθεί να μεταμορφώσει σε ρομαντική κωμωδία μια ιστορία που κρύβει στην καρδιά της τον πόνο και τον θάνατο. Ο Τζέραρντ Μπάτλερ πεθαίνει από όγκο στον εγκέφαλο, αλλά αφήνει στην αγαπημένη του σύζυγο μια σειρά από γράμματα που τη βοηθούν να σταθεί ξανά στα πόδια της και να συνεχίσει την ζωή της. Θα μπορούσε να είναι σπαρακτικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, αληθινό, μόνο που η περίπτωση του «ΥΓ. Σ’ Αγαπώ» δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Αντίθετα, οι λέξεις που θα χαρακτήριζαν τα όσα συμβαίνουν στην ταινία θα μπορούσαν να ξεκινούν από το «γλυκερό» και να καταλήγουν στο «εξωφρενικό», καθώς η κωμωδία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, η αληθοφάνεια απλά απούσα και η τρυφερότητα στην οποία στοχεύει το φιλμ είναι τόσο κατασκευασμένη που βλέποντας την ταινία σχεδόν έχεις στο στόμα τη γεύση του φελιζόλ.
Η Χίλαρι Σουάνκ προσπαθεί να δώσει λίγη ουσία στον ρόλο της, επειδή όμως το μόνο που ζητά από αυτήν ο σκηνοθέτης είναι να δείχνει συντετριμμένη φορώντας νεγκλιζέ όσο προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό του συζύγου της και ρομαντικά σκεπτική στα εκτός κρεβατοκάμαρας πλάνα, αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορεί να καταφέρει και πολλά.
- Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενίς.
- Πρωταγωνιστούν: Χίλαρι Σουάνκ, Τζέραρντ Μπάτλερ, Λίζα Κούντροου, Τζίνα Γκερσόν, Κάθι Μπέιτς, Χάρι Κόνικ Τζούνιορ.
- Χώρα: ΗΠΑ.
- Διάρκεια: 126΄
In the Name of the King: Α Dungeon Siege Tale
Ο Ούβε Μπολ διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του χειρότερου εν ζωή σκηνοθέτη, με ειδίκευση στη μεταφορά βιντεοπαιχνιδιών στη μεγάλη οθόνη. Και αυτή η ταινία του είναι βασισμένη σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το οποίο ακολουθεί τις περιπέτειες ενός αγρότη (σε μια εποχή που θυμίζει μεσαίωνα και μια χώρα που θυμίζει… τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών»), ο οποίος όταν ο γιος του θα σκοτωθεί και η γυναίκα του θα απαχθεί από τις ορδές που εξεγείρονται ενάντια στον βασιλιά, θα ξεκινήσει τη δική του περιπέτεια που θα φανερώσει τον αληθινό του δρόμο.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτή την β΄ διαλογής επική περιπέτεια δεν είναι προφανώς οι για γέλια διάλογοι, οι τραγικές ερμηνείες των ηθοποιών ούτε οι παραδόξως ικανοποιητικές σκηνές δράσης, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ο Μπολ έπεισε τους χρηματοδότες του να του εμπιστευθούν εξήντα εκατομμύρια δολάρια και μια σειρά από ηθοποιούς με αξιοπρέπεια να πρωταγωνιστήσουν σε μια ταινία που φέρει την υπογραφή του.
- Σκηνοθεσία: Ούβε Μπολ.
- Πρωταγωνιστούν: Τζέισον Στέιθαμ, Λίλι Σομπιέσκι, Ρέι Λιότα, Μπαρτ Ρέινολντς, Μάθιου Λίλαρντ, Ρον Πέρλμαν, Κλερ Φορλάνι.
- Χώρα: ΗΠΑ, Γερμανία.
- Διάρκεια: 127΄
Άλιεν εναντίον κυνηγού 2
Επειδή η πρώτη συνάντηση των δύο διάσημων κινηματογραφικών εξωγήινων τεράτων δεν ήταν αρκετή για να κορεστεί η δίψα των… ραφιών των βιντεοκλάμπ για ηλίθιες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας, αυτή εδώ η ταινία, γυρισμένη από δυο δημιουργούς ειδικών εφέ, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. Η μάχη ανάμεσα στους ασχημομούρηδες «ήρωές» της μεταφέρεται στη Γη και οι κάτοικοι μιας μικρής αμερικανικής πόλης βρίσκονται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά. Καμιά απολύτως έκπληξη δεν πρόκειται να χαλάσει τη διασκέδασή σας, αν σας περισσεύουν δέκα ευρώ, δυο ώρες και κάμποσα εγκεφαλικά κύτταρα που θα σας στοιχίσει η θέαση αυτού του ρουτινιάρικου και απολύτως ανέμπνευστου εφετζίδικου σαματά.
- Σκηνοθεσία: Κόλιν και Γκρεγκ Στράους.
- Πρωταγωνιστούν: Στίβεν Πασκουάλε, Ρέικο Άιλγουορθ, Τζον Ορτίζ, Τζόνι Λιούις, Άριελ Γκέιντ.
- Χώρα: ΗΠΑ.
- Διάρκεια: 94΄
