Πως μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει το μυστικό της επιτυχίας ενός βιβλίου που έχει καταφέρει να πουλήσει όσο κανένα άλλο τα τελευταία χρόνια, έχοντας διεγείρει τόσο πολύ το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας; Οι λογοτεχνικοί λόγοι είναι μάλλον το λιγότερο. Με αφετηρία μια καλοσκηνοθετημένη ιστορία αναζήτησης, ο συγγραφέας Dan Brown με «εύρημα-όχημα» την ενδελεχή μελέτη της αμφίσημίας των μεγάλων έργων του σπουδαίου Leonardo Da Vinci, αναπτύσσει τεχνιέντως μια ενναλακτική θεωρία για την ιστορία του Ιησού, παραδίνοντας ένα μυθιστόρημα συνομωσιολογικού περιεχόμενου, με βαθιά κρυμμένα μυστικά, αλλά και εικασίες, παράλληλα με ιστορικά εξακριβωμένα στοιχεία.
Ο «καταζητούμενος» συγγραφέας Dan Brown
Η ιστορία μοιάζει πραγματικά με κυνήγι του χαμένου θησαυρού, αλλά αν κάποιος τον βρήκε, είναι ο συγγραφέας του βιβλίου και οι παραγωγοί της ομώνυμης ταινίας. Και αν κρίνει κανείς ότι ένα χρόνο πριν, το σχετικής θεματικής, Passion of the Christ, σάρωσε εισπρακτικά, έστω και αναπάντεχα, εδώ η επιτυχία θεωρείται δεδομένη, όχι μόνο από γνώστες, σινεφίλ ή από αναγνώστες του βιβλίου, αλλά και από όσους θελήσουν να ακολουθήσουν την περιέργεια τους, ή τελωσπάντων για να βγάλουν την υποχρέωση, γίνεται φανερό ότι τα θρησκευτικά θέματα, μαγνητίζουν το κοινό.
Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η θρησκευτική ιεραρχία, η οποία νιώθει μάλλον ανασφαλής από την ερευνα και οτιδηποτε αντιλογει στο δογματικο της χαρακτηρα. Ο «Κώδικας» είναι με την έννοια αυτή ένα κοινωνικό φαινόμενο, σημείο των καιρών και οι ακραίες αντιδράσεις σίγουρα δείγματα μιας κοινωνίας σαφώς μπερδεμένης και στην πλειοψηφία ανεπιστρεπτί αποβλακωμένης, αλλά ας μείνουμε στην ταινία.
Σκηνοθετημένη απο τον Ron Howard και με λαμπρό cast, η ταινία ακολουθεί, όπως ακούγεται, πιστά το χρυσοφόρο βιβλίο, αναπαραγάγωντας το σκεπτικό, αλλά και την σκοτεινή ατμόσφαιρα του που συνοδεύει τις αναζητήσεις των πρωταγωνιστών από το μουσείο του Λούβρου ως τις μεσαιωνικές εκκλησίες της Βρετανίας. Οι πρώτες εντυπώσεις μιλάνε για μια ταινία κάπως πιο εσωτερική, απότι θα περίμενε κανείς απο μια χολυγουντιανή ταινία καταδίωξης και η έντονη ατμόσφαιρα, στην οποία βασικό ρόλο διαδραματίζει η μουσική, είναι αυτή που κυριαρχεί στο film.
O Hans Zimmer
Ο Ron Howard επέλεξε τον Hans Zimmer για την ταινία του, σε αντίθεση με την πρακτική που ακολούθησε στις τελευταίες ταινίες του, όπου εμπιστευόταν συνήθως στους James Horner και Thomas Newman την συνθετική ευθύνη.
Έχουμε ξανά επισημάνει όμως το πόσο «μετράει» στο Hollywood τα τελευταία χρόνια ο Zimmer έχοντας αναλάβει πολλές σημαντικές δουλειές από το σπουδαίο Crimson Tide το 1998, ίσως την καλύτερη του στιγμή, εώς το βραβευμένο Gladiator του 2000 και το περσινό Batman Begins (για το οποίο τα λέγαμε εδώ), το οποίο συνυπέγραψε με τον James Newton Howard και το οποίο ήταν και το τελευταίο blockbuster του πριν από το The Da Vinci Code.
Η δουλειά του εδώ είναι συνεπής με το στυλ που έχει καθιερώσει αυτά τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και με την αρνητική έννοια, όπως θα διαβασετε παρακατω (ή έχετε διαβάσει στο αρθρο για το King Arthur). Το synthesizer με τις ατμόσφαιρες έχουν τον πρωταρχικό λόγο, εις βάρος των πνευστών, ενώ αυτό που ξεχωρίζει αυτή τη δουλειά του Hans Zimmer από τις υπόλοιπες του, είναι η χρήση των χορωδιακών φωνητικών.
Με ένα όμορφο συνδυασμό ανδρικών και γυναικείων φωνών, ειδικά στο επιλογικό “Kyrie for the Magdalene” στο οποίο συναντάμε και την ισραηλινή σοπράνο, Hila Plitmann, ο συνθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει μια εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, αρκετά μυστικιστική, πλούσια σε ήχους και σε χαρακτηριστικά zimmerisms, όπως μάλλον περιπαικτικά του καταλογίζουν οι πολέμιοι του, τις μακρόσυρτες ατμόσφαιρες που επιστρατεύει σε κάθε score.
Και εδώ, ο Zimmer, έχει πραγματικά γεμίσει τον ήχο του με στρώσεις από μπάσες νότες από το synthesizer και το αποτέλεσμα είναι σε σημεία αρκετά spiritual και επιβλητικό, κοντά στο τόνο της ταινίας δηλαδή, με αποκορύφωμα το καταπληκτικό “Chevaliers de Sangreal”, το οποίο κινείται στον τόνο του χαρακτηριστικού “Ressurection” από το Passion of the Christ του John Debney.
Η δουλειά του Zimmer έχει συνοχή, παρόλα αυτά η απουσία ενός κύριου θέματος, το οποίο θα ξεχώριζε από το σύνολο και θα έδινε μια «πολιτικά ορθή» δομή στο στήσιμο, είναι σημαντική. Ακόμα πιο σημαντική όμως είναι η τακτική του Zimmer να μην μεταβάλλεται ουσιαστικά σε κάθε score του.
Οι ομοιοτητες με προηγουμενες δουλειες του, πολύ διαφορετικα κινηματογραφικα ειδη από τον «Κώδικα», ειναι εκδηλες και ενω «η επαναληψη μητηρ πασης μαθησεως», ο Zimmer δείχνει να συνεχίζει να κάνει πάντα όλα τα ασφαλη και δοκιμασμενα ηχητικα του παντα ταξιδια, (yes, zimmerisms!) διχως μια αισθηση πειραματισμου. Το θεμα του The Da Vinci Code ειναι σιγουρα αβανταδορικο, χωραει καινοτομια και αντ’αυτου, ειναι σαν να ακουμε μια μιξη απο θεματα δικα του απο αλλες ταινιες, όπως τo Crimson Tide, το Hannibal, αλλα και το Batman Begins.
Παρόλα αυτά, το soundtrack είναι σε καλά standards και πέρα από την σκοτεινή ατμόσφαιρα η οποία είναι σωστά επενδυμένη, υπάρχουν αποσπασματικές στιγμές και tracks όπως το ιδιαίτερο “Fructus Gravis”, με το κρεσέντο προς το τέλος και το, σαν βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές του Batman Begins, εναρκτήριο “Dies Mercurii I Martius” με τα θεατρικής χροιάς ξεσπάσματα που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Κρατήστε επίσης τα ήδη προαναφερθέντα “Kyrie for the Magdalene” και το “Chevaliers de Sangreal”. Καλό soundtrack για τον Zimmer και αν σας αρέσει ο εν λόγω συνθέτης, τότε θα το απολαύσετε. Αν ζητάτε πρωτοτυπία και κάτι λιγότερο κλισαρισμένο, προσπεράστε.
- Βαθμολογία: 6/10
Tracklisting
- Dies Mercurii I Martius (6:03)
- L`esprit des Gabriel (2:48)
- The Paschal Spiral (2:49)
- Fructus Gravis (2:50)
- Quodis Arcana (6:07)
- Malleus Maleficarum (2:21)
- Salvete Virgines (3:16)
- Daniel`s 9th Cipher (9:31)
- Poisoned Chalice (6:19)
- The Citrine Cross (5:21)
- Rose of Arimathea (8:11)
- Beneath Alrischa (4:23)
- Chevaliers de Sangreal (4:09)
- Kyrie for the Magdalene (3:55)
Total Time: 68:03
. Πως μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει το μυστικό της επιτυχίας ενός βιβλίου){kind=link}