Το παρών δισκίο το πήρε το αυτί μου να παίζει στο υπόβαθρο, εκεί που ψαχούλευα το ράφι γνωστού, εναλλακτικού δισκάδισκου της Θεσσαλονίκης. Η αντίδραση μου ήτανε άμεση, αφού το άκουσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον, και εκείνη τη στιγμή μόνο στη κατηγορία “τρελά περίεργο” μπορούσα να το κατατάξω.
Με μέλη των Poets of Rhythm να απαρτίζουν το συγκρότημά σου, δε μπορεί παρά να βγάλεις μια δουλειά που θα είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Οι Whitefield Brothers μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον με το ντεμπούτο άλμπουμ τους “In The Raw” αλλά δε περίμενα με τίποτα αυτό που γίνεται μέσα στο Eartology! Τα παλικάρια μπλέκουν τη πολυφωνία με τον πειραματισμό σε ένα μαγικό αχταρμά ήχων και ρυθμών που πολλές φορές παραπέμπει σε αφρικάνικους, ξεσηκωτικούς, ζουλού χορούς υπό τη συνοδεία Ευρωπαϊκών μπλιμπλικίων και φεγγαροχτυπημένων Αφρικάνων μάγων να πλάθουν ύμνους στη θεά μελωδία.
Αν το ψυχεδελικό funk έψαχνε να εκλέξει επίσημο αντιπρόσωπο για τον εικοστό πρώτο αιώνα, αυτό το δισκάκι θα ήτανε το πειστήριο τους για να πάρουν τη δουλειά.
Ψυχεδελισμοί με άποψη που φέρνουν το πνεύμα των ’60s μια μέρα μετά το αύριο, σε κάποιο αχαρτογράφητο ακόμη για εμάς χωροχρόνο. Ψυχωτικές ρίμες (από τους Percee P και Med) και σπαστά-κοφτά raw breaks δένουν με ατμόσφαιρες που σε στέλνουν να κάνεις παρέα με τη λογική της ζούγκλας και των ήχων της γης.
Πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω με κάθε κομμάτι που έμπαινε.
Το άκουσμα με έπιασε στον ύπνο και με αιφνιδίασε αφήνοντάς με να απορώ, που χωρέσανε τόσα ετερόκλητα στοιχεία σε έναν και μόνο δίσκο, τη στιγμή που εκεί έξω κάποιοι κάνουν διεθνή καριέρες αναμασώντας τρία ακόρντα επί τρεις δεκαετίες!
Η μαστοριά περίσσια και το κέφι να κοντράρει τη δομημένη παράνοια τη ίδια στιγμή που επιφανειακά όλα φαίνονται να είναι απλά ένα τζαμάρισμα τριπαρισμένων πιτσιρικάδων με τη καύλα των πρώτων ηχογραφήσεων να έχει παραμείνει αλώβητη στο χρόνο.
H Ethnic – Jazz διάχυτη παντού, θαρρείς πως κάνει τη διαφορά και τους ξεχωρίζει από το συρφετό της επανάληψης των ιδεών της γενιάς των λουλουδιών, μιας και η υπόθεση βρωμάει από μακριά χίπικο κλίμα και οι Jan “JJ” και Max “Muggy” θα μπορούσαν άνετα να είναι μπάσταρδοι απόγονοι του Hendrix αν αυτός είχε ποτέ παρατήσει τους ηρωικούς κιθαρισμούς και την έβλεπε καλλιτέχνης του στούντιο, ασχολούμενος με δευτερεύοντες γι αυτόν έννοιες όπως παραγωγή και mastering.
Χρώματα και λέλουδα λοιπόν παντού αλλά οι δουλειές των Poets of The Rhythm δε θα επαναληφθούν ποτέ ευτυχώς ή δυστυχώς και τα τυπάκια το γνωρίζουν αυτό, αποφεύγοντας επαναλήψεις ενός ένδοξου παρελθόντος και αντιγραφές είτε ακόμη κι αναφορές σε μοτίβα και λογικές που έχουν ξαναχρησιμοποιήσει, κάνοντάς με ιδιαίτερα χαρούμενο που τους βρίσκω να βαδίζουν σε καινούρια και φρέσκα μονοπάτια ζωγραφίζοντας ηχητικές επιθέσεις όμοιες με ομαδικό όργιο παιδιών των λουλουδιών που κυλιούνται στη λάσπη, κάνοντας τη δική τους μουσική επανάσταση.
Ακούστε παρακάτω στο βίντεο όλα τα τραγούδια του δίσκου:
