Ο Λέων ή λιοντάρι (όπως αναφέρεται κατά κόρον στη λαϊκή παράδοση) είναι σαρκοφάγο αιλουροειδές θηλαστικό της οικογένειας των αιλουροειδών, το οποίο ζει στην Αφρική, από το Σουδάν και νοτιότερα, στην Ασία, μεταξύ Βομβάης και δέλτα του Ινδού ποταμού και στην Αμερική. Χώροι κατοικίας του είναι οι σαβάνες και οι στέπες, αποφεύγει τις ερήμους και τα μέρη της υψηλόκορμης βλάστησης, ζει μόνο και σπάνια κατά ζεύγη. Προτιμά τις μεγάλες πεδιάδες με πυκνή βλάστηση και τις πηγές νερών, ώστε εκεί να αρπάζει τα φυτοφάγα ζώα.
Περιγραφή του λιονταριού
Ένα αναπτυγμένο αρσενικό έχει μήκος 2 μέχρι 2,5 μέτρα, ύψος από το έδαφος μέχρι το ακρώμιο 1,20 μέτρα καιβάρος 200-250 το αρσενικό και 150-200 κιλά το θηλυκό. Το μήκος της ουράς του είναι 1-1,5 μέτρο. Η δύναμή του είναι εξαιρετική, αφού μπορεί να σύρει το πτώμα του αλόγου επί 100 μέτρα και να πηδήσει τοίχο δύο μέτρων μ` ένα μοσχάρι στο στόμα του.
Το κεφάλι του είναι μεγάλο, τετράγωνο και καταλήγει σε βραχύ και πλατύ ρύγχος, που είναι πάντοτε υγρό για να οσφραίνεται καλύτερα. Τα μάτια του είναι πολύ ζωηρά και τα αυτιά του μικρά και όρθια. Η όραση, η ακοή και η όσφρηση είναι πολύ αναπτυγμένες. Το χρώμα του είναι ενιαίο και ποικίλλει, ανάλογα με τα είδη και τις συνθήκες διαβίωσης του, από λευκοκίτρινο ή ωχροκίτρινο μέχρι το σκούρο καστανό.
Το αρσενικό από τον τρίτο χρόνο της ηλικίας του φέρει χαίτη καστανόξανθη ή μαυριδερή, από την οποία διακρίνεται από το θηλυκό, θύσανο στην ουρά του, την οποία χρησιμοποιεί ως τιμόνι και ως όπλο για να χτυπά τον αντίπαλό του.
Τα πόδια του είναι κοντά, χοντρά, δυνατά και καταλήγουν σε 4 ισχυρά νύχια ανασταλτά, δηλαδή τα κρύβει μέσα στα τυλώματα των ποδιών όταν περπατά και γι` αυτό λέγεται “δακτυλοβάμονο” ζώο. Τα δόντια του είναι πολύ γερά. Έχει αιχμηρούς κυνόδοντες και ισχυρούς τραπεζίτες, για να σπάζει τα κόκαλα των θυμάτων του.
Είναι το οκνηρότερο απόλα τα αιλουροειδή. Όλη την ημέρα αναπαύεται κρυμμένο σε θάμνους ή σπηλιές και τη νύχτα αναζητά την τροφή του. Το βήμα του είναι μεγάλο και γι αυτό μπορεί να διατρέξει μεγάλες αποστάσεις.
Η επίδραση του βρυχηθμού του στα άλλα ζώα είναι καταπληκτική. Οι λεοπαρδάλεις και οι ύαινες σταματούν τις φωνές τους, οι πίθηκοι βγάζουν απεγνωσμένες φωνές και ανεβαίνουν στα δέντρα, οι αντιλόπες τρέχουν να σωθούν, τα πρόβατα ζητούν ασφαλές μέρος, οι καμήλες λυγίζουν τα πόδια τους και τα άλογα χλιμιντρίζουν.
Η τροφή του λιονταριού
Για να συλλάβει την τροφή του στήνει ενέδρα στα μονοπάτια ή στις πηγές και ορμά ξαφνικά στα ανύποπτα περαστικά θηλαστικά. Τρώει βουβάλια, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, αντιλόπες, αγριόχοιρους, κατοικίδια ζώα κ.ά. Τα ζώα τα συλλαμβάνει συνήθως από το λαιμό ή από τα λαγόνια οστά. Για κάθε ζώο έχει και ιδιαίτερο τρόπο σύλληψης. Αφού φονεύσει το θύμα του, τρώει πρώτα τα σπλάχνα, την καρδιά, το συκώτι και ύστερα το υπόλοιπο σώμα. Τα υπολείμματα τα σκεπάζει, για να τα φάει αργότερα, καθαρίζει έπειτα τον τόπο και πίνει άφθονο νερό. Μπορεί να φάει μέχρι 25 κιλά κρέας σ` ένα γεύμα. Όταν χορτάσει, βγάζει δυνατούς βρυχηθμούς, που φανερώνουν την ευχαρίστησή του, όμοιους με τους βρυχηθμούς της ερωτικής επίκλησης.
Οι βρυχηθμοί φανερώνουν συνήθως ότι είναι χορτάτο και ακίνδυνο. Όταν βρεθεί σε κίνδυνο, βγάζει βροντερούς γογγυσμούς. Όταν μιαουρίζει ή γρυλίζει, σημαίνει ότι είναι θυμωμένο ή τρώει. Προτιμά να τρέφεται με ζωντανά που φονεύει, παρά με πεθαμένα ζώα. Όταν είναι νηστικό και δεν μπορεί να βρει τροφή, δε διστάζει να επιτεθεί σε άνθρωπο. Όταν δοκιμάσει το ανθρώπινο κρέας, γίνεται πολύ επικίνδυνο για τους ανθρώπους.
Πολλαπλασιασμός
Η λέαινα, μετά από εγκυμοσύνη 108 ημερών, γεννά συνήθως τρία μικρά, με ανοιχτά μάτια, σε μέγεθος γάτας, που λέγονται σκύμνοι ή λεοντιδείς, τους οποίους τρέφει με στοργή και παίζει μαζί τους. Η λέαινα θηλάζει τα μικρά της, μέχρις ότου το αρσενικό φροντίσει να φέρνει τροφή στα μικρά. Μετά έξι μήνες τα σώματα των σκύμνων γεμίζουν τρίχες και μπορούν να ακολουθήσουν τους γονείς τους. Σ` ένα χρόνο φτάνουν σε μέγεθος μεγάλου σκύλου. Η ανάπτυξή τους ολοκληρώνεται στον 7ο χρόνο της ηλικίας τους. Το λιοντάρι ζει μέχρι 70 χρόνια.
Είδη λιονταριού
- Το βερβερικό ή λιοντάρι του Άτλαντα, ζει στις χώρες του Άτλαντα και είναι ο κλασικός τύπος λιονταριού.
- Της Σενεγάλης, που είναι μικρότερο από του Άτλαντα και ζει στις ερημικές εκτάσεις της Σενεγάλης μέχρι το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Έχει γυαλιστερή χαίτη, πυκνή μπροστά και αραιότερη πίσω.
- Του Ακρωτηρίου, με χαίτη σκοτεινή, φαιοπόρφυρη, που ζει στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας.
- Της Περσίας, που ζει συνήθως στις περιοχές ανάμεσα στην Περσία και στην Ινδία. Έχει χαίτη με τρίχες μαύρες ανακατωμένες με καστανές. Στην πλειστόκαινη εποχή ζούσε στην Ευρώπη και στην Ινδία.
- Ο κουγουάρος ή πούμα, που θεωρείται το μεγαλύτερο αιλουροειδές της Αμερικής και ζυγίζει 125 κιλά. Μοιάζει με τη λεοπάρδαλη, είναι όμως είδος λιονταριού. Έχει μήκος 2 μ., είναι ευκίνητο, σκαρφαλώνει με ευκολία στα δέντρα, πηδά από ύψος 9 – 12 μ. και τρέχει μέχρι 100 χλμ. την ώρα. Είναι το φοβερότερο και πιο αιμοβόρο σαρκοφάγο θηρίο της Αμερικανικής ηπείρου. Επιτίθεται με σκληρότητα και ξεσχίζει τα ζώα και όταν ακόμα δεν πεινά. Τρώει πρόβατα, ελάφια, βοοειδή κ.ά. Μπορεί να εξημερωθεί.
Ιστορία του του λιονταριού
Από τα αρχαιότατα χρόνια μέχρι και σήμερα το λ. θεωρείται ο βασιλιάς των ζώων. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια. Χρησίμευσε ως θέμα πολλών μύθων, όπως του Ηρακλή, της Κυβέλης, που το άρμα της έσερναν δύο λιοντάρια κ.ά.
Οι Αιγύπτιοι το θεωρούσαν ιερό ζώο, σύμβολο διάφορων θεών, ενώ ήταν γνωστό στους Εβραίους, στους Έλληνες και ζούσε στις χώρες τους. Οι Ρωμαίοι τα χρησιμοποιούσαν σε λεοντομαχίες και ως μέσο θανατικής καταδίκης ανθρώπων. Λέγεται ότι ο Πομπήιος παρουσίασε στην αρένα της Ρώμης 600 λιοντάρια και ο Ιούλιος Καίσαρας 400.
Ο Καρχηδόνιος Άννωνας ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να εξημερώσει λιοντάρι και αυτό έγινε αιτία να τον διώξουν από την πατρίδα του, γιατί πίστευαν πως μετά θα κατάφερνε να υποτάξει και τους ανθρώπους. Σήμερα τα λιοντάρια υπάρχουν και σε ζωολογικούς κήπους, ενώ εκτελούν νούμερα σε παραστάσεις και για το λόγο αυτό εκπαιδεύονται από ειδικούς θηριοδαμαστές.
 είναι σαρκοφάγο αιλουροειδές){kind=link}