Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν ξέρω αν θεωρούμαι ορκισμένο Marvel fanboy ή όχι, αλλά από τη DC είχα και θα έχω μία τεράστια αδυναμία στον Batman. Από εκεί και πέρα καμία ταινία της DC πέραν του Wonder Woman δεν με έπεισε στο ελάχιστο. Παρ’ όλα αυτά, εννοείται πως θα πήγαινα να δω το Aquaman γιατί τέτοιος είμαι.
Ο Arthur – δε θα περίμενε ποτέ κανείς κάποιον με τέτοιο παρουσιαστικό να έχει τέτοιο όνομα – είναι το νόθο παιδί της βασίλισσας Atlana με έναν κάτοικο της στεριάς. Πίσω στο βασίλειο της μητέρας του στην Ατλαντίδα, όμως, έχει έναν ακόμα αδερφό, ονόματι Orm, ο οποίος αυτο-αποκαλείται βασιλιάς και επιθυμεί, πέρα από τον κόσμο της θάλασσας, να κατακτήσει και την υπόλοιπη γη στην επιφάνεια. Ο Arthur όμως είναι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου και η πριγκίπισσα Mera και μέλλουσα γυναίκα του αδερφού του, τον ενημερώνει για την κατάσταση και ζητάει τη βοήθειά του.
Για να αντισταθεί στον Orm, πρέπει να βρει την τρίαινα του Atlan, που μόνο ο πραγματικός διάδοχος μπορεί να έχει στην κατοχή του. Τίποτα το πρωτότυπο και απολύτως τίποτα το σοκαριστικό στην πλοκή και την εξέλιξη της ταινίας, όπως άλλωστε ήταν και αναμενόμενο, μιας και πρόκειται για origin film. Επομένως το θέμα θα κριθει σε άλλα σημεία, ξεκινώντας από το πιο σημαντικό: σε κλίμακα από το Batman v Superman μέχρι το Wonder Woman, πού κατατάσσεται το Aquaman;
Το πρώτο πράγμα που το Aquaman κάνει διαφορετικά από τις άλλες ταινίες είναι ότι έβαλε επιτέλους χρώμα στις οθόνες μας. Οι ταινίες της DC έφτασαν να γίνουν μέχρι και αστείο στο Deadpool για το πόσο σκοτεινές είναι και όχι σε σχέση μόνο με τα σκηνικά, αλλά και στους ίδιους τους χαρακτήρες. Δεδομένου ότι τα ¾ της ταινίας διαδραματίζονται στην Ατλαντίδα, μία φανταστική χώρα που βρίσκεται χιλιάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η ταινία είναι αναμενόμενο ότι θα βασιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο cgi. Και oh boy αν βασίστηκε.
Έχω να το λέω ότι δεν έχω δει περισσότερο cgi σε ταινία στη ζωή μου. Εκεί όμως που κάνει τη διαφορα, είναι ότι έδωσε πολύ χρώμα, στην κυριολεξία, φέρνοντας ριζική αλλαγή σκηνικού από τις υπόλοιπες ταινίες των μελών του Justice League. Μαλλιά, κοστούμια, παλάτια, σκάφη, ιππόκαμποι και άλλα θαλάσσια όντα. You name it και είναι όλα εκεί.
Τίποτα απ’όλα όμως φυσικά. Αυτό δε σημαίνει ότι φαίνεται κάτι εξαιρετικά ψευτικο. Αντιθέτως απέφυγαν επιτυχώς την καρικατούρα και τα πάντα μοιάζουν σχεδόν πιστευτά, παρόλο που πολλές φορές φαινόταν ότι ξεχνούσαν ότι δεν ήμασταν στο διάστημα αλλά στο βυθό. Ντάξει τα μαλλιά απλά θα τα αφήσω ασχολίαστα, αν και ήταν πολύ δύσκολο να περάσουν απαρατήρητα.
Κατά τα άλλα, με μερικούς διαλόγους και ατάκες ήθελα να τραβήξω τα μαλλιά μου. Σεναριακά είναι ευτελές, αλλά αποφάσισα εν τέλει ότι είναι πάρα πολύ ανάλαφρο, κάτι που η DC δε μας έχει συνηθίσει, οπότε χαλάλι η χαζομάρα για την καλοπέραση. Οι χαρακτήρες είναι πιο απλοί και άμεσοι και υπάρχουν όσα ακριβώς plot points χρειάζονται ώστε να μην χάσεις την μπάλα. Είναι φανερό πως συνειδητοποίησαν επιτέλους πως οι ταινίες αυτές δεν είναι για να παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους και αποφάσισαν να το δουν πιο χαλαρά το πράγμα. Επικεντρώθηκαν στο να γίνει όσο πιο φαντασμαγορική μπορούσε να γίνει μία τέτοια ταινία, έκαναν τον Aquaman να πάψει να θεωρείται φλώρος, βάζοντας μπροστάρη τον Jason Momoa, ο οποίος είναι σίγουρα φτιαγμένος από γενετικά μεταλλαγμένο υλικό, και έδωσαν βάση στο οπτικό κομμάτι. 2-3 slow motions να έκοβαν και θα ήμασταν άρχοντες, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν τη ζωή.
Σε γενικές γραμμές το Aquaman είναι απλά μία fun ταινία η οποία καταφέρνει να κυλάει αβίαστα για 2,5 σχεδόν ώρες χωρίς ουσιαστικά προβλήματα που παρουσίαζαν π.χ. το Justice League και το Suicide Squad, που δείχνει ότι ίσως, λέμε ΙΣΩΣ και η DC να παίρνει τα πάνω της. Δε φαίνεται βέβαια στο άμεσο μέλλον να πιάνει επίπεδα Dark Knight, αλλά γενικά τον τελευταίο καιρό γίνονται πραγματάκια. Με το Aquaman πάντως, δεν ακυρώνονται και τα Χριστούγεννα.
Α, και κάτι τελευταίο: όποιος είναι υπεύθυνος για το καθόλου διακριτικό θαλάσσιο γιγαντιαίο τραγί που καβαλάει ο Aquaman, είναι death μεταλλάς, δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό.
