Η τρίτη solo ταινία του εξωγήινου σφίχτη θεού του κεραυνού είναι αισθητά ανώτερη από τις άλλες δυο πανάκριβες μετριότητες. Αλλά πάσχει σε τόσο εμφανή σημεία που πλέον οι CEOs των Marvel Studios όχι απλά δε δείχνουν διατεθειμένοι να ξεφορτωθούν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αλλά τον ταΐζουν και την πιο γκουρμέ τροφή.
Η Marvel καλώς κατάλαβε από νωρίς ποιο είναι το κλειδί ώστε να συνεχίσει το κοινό να ενδιαφέρεται για το χαοτικό της σύμπαν: οι ταινίες τους να μην παίρνουν καθόλου τον εαυτό τους στα σοβαρά. Στοιχείο που αγνόησε η αντίπαλη DC και έφτασε μέχρι και να διανείμει βραστή μπάμια προς προβολής τις αίθουσες.
Τα αστειάκια έπιαναν και ήταν πετυχημένα και σε σωστές δόσεις. Αλλού σε μεγάλη ποσότητα (Iron Man), αλλού σε μικρότερη (Captain America) κι αλλού είπαν της γριάς να χέσει κι αυτή ξεκωλώθηκε όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι Σοφοί, όπως πχ στα Guardians of the Galaxy που όμως το ανάλαφρο στυλ τους υποστήριζε και υποστηριζόταν από το είδος της πολύχρωμης χαζοκωμωδίας.
Είδος το οποίο φυσικά ταιριάζει γάντι και στο ωραιότερο γκομενάκι των Avengers καθώς ο Thor σαν χαρακτήρας είναι χτισμένος ακριβώς για να είναι ρηχός, ωραίος, φωτογενής ακόμα κι όταν δέρνει και ατακαδόρος ακόμα κι όταν συνομιλεί αλυσοδεμένος με έναν Διάολο που θέλει να κάνει το Άσγκαρντ μπάρμπεκιου. Αυτή ακριβώς είναι και η εισαγωγική σκηνή της ταινίας, που σημαίνει πως ό,τι ακολουθεί θα είναι εξωφρενικό ακόμα και για το Marvel σύμπαν. Το Thor: Ragnarok λοιπόν χάνει το μέτρο σε βαθμό να κάνει το Captain America: Civil War να μοιάζει με 70s πολιτικό θρίλερ του Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Και το δημιουργικό team χρησιμοποιεί πλέον το χιούμορ όχι σαν εργαλείο για να λειάνει τις γωνίες, αλλά σαν άλλοθι για να γραφτεί ένα εντελώς βλακώδες σενάριο. Το κωμικό DNA τους ποτέ δε φάνηκε πιο επιτηδευμένο και απεγνωσμένο να εισχωρίσει σε οποιαδήποτε μα οποιαδήποτε σκηνή, έχοντας μάλιστα όχι ένα έστω αναρχικό θράσος αλλά μια ενοχλητική Disney ασφάλεια. (λογικό βέβαια, μια και τα Marvel Studios ανήκουν στη Disney εδώ και 2 χρόνια)
Φυσικά από τον πιο χαζό Avenger δεν αναζητούμε κινηματογραφικό βάθος ή ανάλυση χαρακτήρων. Περιμέναμε μόνο σκέτο fun και παρδαλό CGI. Αυτό που δεν περιμέναμε είναι η επανάληψη της Marvel φόρμουλας να κουράζει τόσο πολύ υψωμένη στον υπερθετικό βαθμό, ώστε να θάβονται οι όποιες αρετές της ταινίας: Οι περισσότερες σκηνές δράσης είναι έξοχα χορογραφημένες και όποιος σκέφτηκε να ντύσει με το Immigrant Song slow motion πλάνα του Thor να τα κάνει όλα λίμπα, αξίζει Νόμπελ. Η Cate Blanchett είναι μάλλον ο πιο απολαυστικός villain στο Marvel σύμπαν, και μόνο ο τρόπος που στέκεται στο πλάνο σβήνει όχι μόνο τους συμπρωταγωνιστές της αλλά και τις κακογραμμένες ατάκες της (επίσης χωρίς τα κέρατα είναι μια κούκλα). Ο Chris Hemsworth αποτελεί παράδειγμα εύστοχου casting καθώς έκανε συμπαθή έναν ήρωα που το σενάριο τον πουλάει συνεχώς, ενώ το κωμικό του timing ευθύνεται για όλα σχεδόν τα πετυχημένα χιουμοριστικά στοιχεία που βλέπουμε στο Ragnarok. Μικρό thumbs up στο διακριτικό synthwave soundtrack που σημαίνει ότι κάποια departments της Marvel αντιλαμβάνονται τα σημεία των καιρών.
Στον αντίποδα, ένα μεγάλο κρίμα για τον Jeff Goldblum που ενώ φαίνεται να περνάει υπέροχα αυτό δε βγάινει προς τα έξω, ενώ για την επάνοδο του ξεχασμένου Hulk, ο Mark Ruffalo περιφέρεται με ένα μόνιμο ύφος μετάνοιας για την υπογραφή που έβαλε πριν 5 χρόνια κι ακόμα τον ταλαιπωρούν με αυτά τα μικυμάου (παρόμοιο ύφος με του Idris Elba που εδώ κρατάει μικρότερο ρόλο). Το cameo του Dr Strange το ξεχνάς στο λεπτό. Μεγάλο έγκλημα επίσης η κατάντια του Loki ως κωμικό sidekick του Thor καθώς ο Tom Hiddleston είχε αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός ΠΟΛΥ μασίφ κακού.
Φυσικά εκεί στα μεγάλα στούντιο δεν είναι χθεσινοί. Ήδη ξέρουν ότι αυτή η φόρμουλα της υπερβολής κάποια στιγμή θα κουράσει το κοινό, και τα πειράματα ύφους ήδη έχουν γίνει, δηλαδή Deadpool και Logan, όχι τυχαία οι καλύτερες ταινίες που φέρουν το Marvel logo. Εν όψει όμως του καινούριου Avengers: Infinity War που παίζουν όλοι (όλοι όμως, πιθανόν και η μάνα σου), το καινούριο Thor δεν αφήνει καθόλου καλές υποσχέσεις για το πώς θα χειριστούν τη δεδομένη υπερβολή του εγχειρήματος, του οποίου ο κακός χειρισμός άλλωστε οδήγησε στο φιάσκο του Avengers: Age of Ultron.
Μάλλον η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί στο ίδιο το κοινό, ένα κοινό που από τη μία δηλώνει fan του υπερηρωικού σινεμά κι από την άλλη οι ποιοτικές προσδοκίες του για αυτό το είδος είναι πιο χαμηλές κι από το IQ του Τσιάρτα. Δε γίνεται να αγαπάς την comic μυθολογία και να είσαι ευχαριστημένος απλώς «αν περνάει ευχάριστα το δίωρο». Ευχάριστο δίωρο (ή τρίωρο) πέρασε και με τα Batman Returns, Iron Man, Watchmen, The Dark Knight, Logan, Captain America: The Winter Soldier, Hellboy, The Crow, ταινίες που αδειάζουν τον κάθε Ridley Scott που θεωρεί ρηχό αυτό το σινεμά. Μέχρι να έρθει το κάθε Thor: Ragnarok για να σπαταλήσει το τρομακτικό του budget σε ένα διασκεδαστικό μεν, βλακώδες δε δίωρο, μόνο και μόνο επειδή θεωρεί ότι family friendly σημαίνει να υποτιμάς τη νοημοσύνη του θεατή σου.
Για κάποιους, η νοοτροπία του τι σημαίνει action σινεμά πρέπει επειγόντως να αλλάξει. Και δε φτάνει ένα κούρεμα του Thor για αυτό.
Υστερόγραφο. Σε marketing τακτικές πάντως δεν τους φτάνει κανείς:
