Θα κάνουμε ένα άλμα από το παρελθόν και θα έρθουμε στο σήμερα για να δείξουμε ένα παράδειγμα που φωτίζει λίγο παραπάνω τη μηχανοποίησης και δείχνει προς τα πού κοιτούν οι ειδικοί των αφεντικών. Βλέψεις οι οποίες μπορεί κανείς να τις διακρίνει από τα χρόνια της Κυβερνητικής της δεκαετίας του 1940.
Ο λόγος για την ανάπτυξη ενός μαθηματικού μοντέλου προσομοίωσης των εξεγέρσεων του Λονδίνου. Το εν λόγω μοντέλο παρουσιάστηκε από το τμήμα “επιστημών ασφάλειας και εγκλήματος” του University College London και αποτελεί ένα ακόμα απόκτημα της συλλογής του ερευνητικού κέντρου CASA (Center of Advanced Spatial Analysis) του UCL, ανάμεσα σε άλλα μαθηματικά μοντέλα που προβλέπουν το ένα ή το άλλο μέσα σε μια αστική περιοχή. Στόχος και σε αυτό το μοντέλο είναι η ανάπτυξη μιας μαθηματικής φόρμουλας κατάλληλα αλγοριθμοποιημένης, που θα είναι σε θέση να προβλέπει την όξυνση μιας αντίστοιχης εξέγερσης και θα δίνει την δυνατότητα στην αστυνομία να αντιδράει γρήγορα και αποτελεσματικά, πριν ξεφύγει η κατάσταση όπως συνέβη τον Αύγουστο του ’11.
Ένα ιδεατό σχήμα της μοντελοποίησης πραγματικών καταστάσεων έχει ως εξής: πρώτα συλλέγονται όλες οι πληροφορίες, τα στατιστικά δεδομένα και ό,τι άλλο μπορεί να φανεί χρήσιμο όσον αφορά το φαινόμενο που μελετάται. Στη συνέχεια, επιλέγεται το σύστημα αναφοράς (πχ. εξεγερμένοι – αστυνομικοί) και τα υπόλοιπα συστήματα που επιδρούν σε αυτό με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία και τις επιλογές των ερευνητών (πχ. χωροταξία της πόλης, προσβασιμότητα κλπ). Διατυπώνονται οι βασικές συναρτήσεις με βάση τις οποίες μοντελοποιούνται οι σχέσεις μεταξύ των μερών του συστήματος (πχ. οι κινήσεις των μεμονωμένων διαδηλωτών με βάση την κατεύθυνση του πλήθους, οι αλληλεπιδράσεις με την αστυνομία κλπ).
Και τέλος, όλο αυτό παίρνει μια αλγοριθμική μορφή, ώστε να γίνει δυνατή η εκτέλεση της εφαρμογής στον υπολογιστή, να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα του μοντέλου και να φανεί αν τελικά προσομοιάζει όντως την πραγματικότητα ή βρίσκεται εντελώς αλλού σε σχέση με το τί συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο Toby Davies, ένας εκ των ερευνητών που ανέπτυξαν το συγκεκριμένο μοντέλο, δήλωσε ότι οι εξεγέρσεις είναι σπάνια γεγονότα και είναι πολύ δύσκολο να προβλεφτεί η εξέλιξή τους. Κατά συνέπεια, ένα από τα κύρια στρατηγικά θέματα που προέκυψαν ως βασικό μέλημα για την αστυνομία, κατά την διάρκεια των ταραχών του 2011 στο Λονδίνο, ήταν το πότε και το πού έπρεπε να αναπτύξει τους πόρους της και πόσοι αστυνομικοί χρειάζονταν για να ελέγξουν την κατάσταση. Η δήλωση αυτή μας οδηγεί αναπόφευκτα στο να πούμε τρία πράγματα πάνω σε αυτό.
Πρώτον η αλλοτρίωση του επαγγέλματος μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο σημείο να αντιμετωπίζει την κοινωνική υποδομή μιας χώρας, τα τάγματα ασφαλείας της δημόσιας τάξης και τις πηγές εσόδων μιας επιχειρήσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: σαν “πόρους” [resources]. Άλλωστε, μετά από χρόνια τριβής μπροστά από αλληλουχίες μαθηματικών συμβόλων και χορούς ψηφιακών εικονοστοιχείων τί διαφορά έχει αν αυτά προσομοιάζουν το ένα ή το άλλο πράγμα (λες και διαφέρουν οι συνταγές των συναρτήσεων…).
Δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός: ούτε λόγος για τα κοινωνικά προβλήματα που ενδέχεται να οδήγησαν στην εξέγερση του 2011. Αλλά από την άλλη τί θα είχαν να πουλήσουν στους μπάτσους αν περιορίζονταν στο απλό και κατανοητό: σταματάτε να πυροβολείτε υπόπτους στον δρόμο άμα δεν θέλετε εξεγέρσεις! Αλλού όμως είναι τα λεφτά και ένα ερευνητικό κέντρο με την σφραγίδα του UCL και με γενναίες κρατικές χρηματοδοτήσεις πρέπει να έχει να επιδείξει έργο. Τρίτο και τελευταίο: είναι καθαρά και ξάστερα μπάτσοι! Και το χειρότερο, δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν.
