Σημείωση: Αυτό το άρθρο το είχα γράψει λίγες ημέρες μετά που είχε σκοτωθεί ο Παύλος φύσσας και δεν το είχα δημοσιεύσει για πολλούς και διάφορους λόγους. Εν τούτοις πήρα την απόφαση να το πράξω σήμερα και να το δημοσιεύσω στο εκλεκτό αναγνωστικό κοινό μου, με απώτερο σκοπό να καταλάβετε τι συναισθήματα επικρατούσαν εκείνες τις ημέρες και κατά δεύτερο λόγο είναι μία κίνηση ως φόρο τιμής για τον Παύλο Φύσσα, ούτως ώστε όταν θα μας βλέπει από εκεί πάνω, να ξέρει πως δεν τον ξεχάσαμε.
Δεν ήθελα να γράψω σήμερα. Νομίζω κανείς μας στο Texnologia.Net δεν θα ήθελε να ανεβάσει κείμενο αυτές τις μέρες, τις δύσκολες, τις άσχημες, τις σκοτεινές. Όμως πάντα, σε στιγμές σαν και τούτες -στιγμές που ο κόμπος στο λαιμό γίνεται κόμπος στα χέρια, στο μυαλό, στην καρδιά-, υπάρχει μια πρόταση τόσο κλισεδιάρικη που καταντάει αηδία, όμως είναι αναπόφευκτη: η ζωή συνεχίζεται. Με έναν άνθρωπο λιγότερο, με μια κοινωνία να συνειδητοποιεί(;) ποιον εφιάλτη ονειρεύεται, με ξέχειλο το μίσος, με την παράνοια σε κάθε έκφανση της ζωής, τη λογική να έχει πάει περίπατο και οι νηφάλιοι να αντιμετωπίζονται περίπου σαν εχθροί του λαού… παρ’όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται.
Όμως δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν μπορώ να συγχωρήσω και αρνούμαι πια να προσπαθώ να κατανοήσω και να δικαιολογήσω όλους όσους ψήφισαν την ΧΑ. Έκανα την προσπάθειά μου, αλλά δεν τα κατάφερα — ζητάω συγνώμη.
Όταν όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν (το όποιο πριν… και θα γίνουν κάποια στιγμή, νομοτελειακό είναι αυτό), δεν πρόκειται να ξεχάσω, δεν πρόκειται να συγχωρήσω τους φιλήσυχους ανθρώπους — υπάρχει αίμα στα χέρια τους. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και να συγχωρήσω εκείνους που αναφώνησαν “καλά της έκανε” όταν εκείνος ο σχιζοφρενής με τα στεροειδή χτύπησε μια γυναίκα, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και να συγχωρήσω εκείνους που κανιβάλισαν ανθρώπους και τους επιτέθηκαν χυδαία ουρλιάζοντας και βρίζοντας, χωρίς κανένα επιχείρημα, γιατί αυτά είναι τα νέα ήθη και η νέα μόδα, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και να συγχωρήσω εκείνους που επειδή μισούν τους κομουνιστές, τους αναρχικούς (θα πέσετε από τα σύννεφα αλλά εδώ και 100 περίπου χρόνια, είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογίες), τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους και τους αλλόθρησκους, συνασπίστηκαν με το Τέρας… αλλά είναι γνωστό το ρητό του Νίτσε για το πόσο πρέπει να προσέχεις μη γίνεις κι εσύ σαν και αυτό.
Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και να συγχωρήσω εκείνους που διαμέλισαν κάθε έννοια διαλόγου χρησιμοποιώντας πάντα ως δικαιολογία τους την πρόταση: “Ναι, αλλά όταν εσείς κάνατε αυτό…” (άρα εμείς δικαιολογούμαστε να κάνουμε τούτο).
Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και να συγχωρήσω τη δική μου συμπεριφορά που δεν έκανα τίποτα για να το σταματήσω όλο αυτό. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως… αλλά κάτι έπρεπε να κάνω.
Κι η ζωή συνεχίζεται…
To “Wobblies!” είναι μια μεγάλη συλλογή (300 περίπου σελίδες) από μικρά κόμικ ντοκουμενταρίστικου χαρακτήρα που αναφέρονται στην ιστορία των βιομηχανικών εργατών ανά τον κόσμο.
Με τη συμμετοχή μια σειράς ανεξάρτητων Αμερικάνων σκιτσογράφων, επιτυγχάνεται ένα πολύμορφο αποτέλεσμα που υποθέτω πως ήταν και το ζητούμενο των επιμελητών του album, Paul Buhle και Nicole Schulman. Μέσα από μικρές ιστορίες, άλλοτε γενικές και άλλοτε προσωπικές, με την κάμερα να απομακρύνεται και να πιάνει το μεγάλο πλάνο ή να πλησιάζει και να αποτυπώνει τη στιγμή, ένα πολύ ξεχωριστό πρόσωπο, ένα ιδιαίτερο γεγονός.
ΟΙ IWW (Industrial Workers of the World) “γεννήθηκαν” το 1905 στο Σικάγο, μέσα στη θύελλα της δημιουργίας των πρώτων συνδικάτων και συνδικαλιστικών προσπαθειών. Η ιστορία τους είναι μια ιστορία αγώνων, φυλακίσεων , καταστολής, κυνηγητού και δολοφονιών των μελών του. Οι “Wobblies”, ψευδώνυμο των IWW για το οποίο υπάρχουν πολλές ερμηνείες για τη δημιουργία του, δεν υπήρξε το πιο γνωστό, σημαντικό ή επαναστατικό από τα συνδικάτα που έδρασαν σε ολόκληρο τον κόσμο τον προηγούμενο αιώνα, στην μέγιστη ακμή του άλλωστε, δεν ξεπερνούσε τα εκατό χιλιάδες μέλη.
Είναι όμως η σφοδρή ιστορία του, το αιματοβαμμένο παρελθόν του και το όνομα που έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου, που αναγκάζει όχι μόνο τον ιστορικό αλλά και τον απλό άνθρωπο να παρακολουθήσει τη “βιογραφία” του. Διανοούμενοι (Τσόμσκι), συγγραφείς (Mike Davis) και καλλιτέχνες, έχουν περάσει στο έργο τους στοιχεία από τη δράση των Wobblies.
Περισσότεροι από 30 κομίστες βάζουν την πένα τους στην υπηρεσία του “Wobblies!”. Τα κείμενα δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας όμως η συνολική δουλειά είναι εξαιρετική. Το ασπρόμαυρο σχέδιο είναι επιβλητικό ενώ οι διαφορετικές τεχνοτροπίες δεν ενοχλούν, αντιθέτως ανανεώνουν την οπτική υπομονή του αναγνώστη.
Φυσικά έχουμε να κάνουμε με μια αγιογραφία του συνδικάτου (αν το ψάξετε λίγο περισσότερο θα βρείτε και στοιχεία επιθέσεις δολοφονικού χαρακτήρα και από τη μεριά των Wobblies), όμως θα είσαι τουλάχιστον αφελής αν ξεκινήσεις να διαβάσεις ένα τέτοιο κόμικ και έχεις την απαίτηση να μάθεις Ιστορία. Είναι στρατευμένη η τέχνη και δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό (επαναλαμβάνω, όταν ΔΕΝ διαβάζω κάτι που πλασάρεται για “Ιστορία” από Ιστορικούς).
Το “Wobblies!” είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά που όμως θα ενδιαφέρει συγκεκριμένους ανθρώπους. Η άσκηση ύφους των πολλών εναλλακτικών σκιτσογράφων ίσως προσελκύσει και πιο ουδέτερο κοινό, τα κείμενο όμως είναι τόσο μεγάλα που αναπόφευκτα θα το κουράσουν. Το album κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ.
