Δύο αντιθετες δυνάμεις οδηγούν τις εξελίξεις στον τομέα των συσκευών τηλεόρασης. Το μάρκετιγκ και η πρόοδος της τεχνολογίας. Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, είναι συχνό το φαινόμενο η τεχνολογική πρόοδος στις συσκευές τηλεόρασης να μένει στάσιμη ή ακόμα και να υποχωρεί για χάρη του μάρκετιγκ, για χάρη των πωλήσεων. Είναι το ένοχο μυστικό των κατασκευαστών τηλεοράσεων, το μυστικό που δεν θα διαβάσετε σε κανένα περιοδικό, σε κανένα από τα γνωστά sites τεχνολογίας διότι δυστυχώς οι σχέσεις διαπλοκής δίνουν και παίρνουν ακόμα και στο νέο φρέσκο και αγνό χώρο του διαδικτύου.
Ο πρώτος τεχνολογικός μύθος που θα εξετάσουμε σήμερα λέγεται Τηλεοράσεις LED.
Τηλεοράσεις LED
Ένα ψέμα που θα έκανε ακόμα και τον Πινόκιο να ντρέπεται. Ο περισσότερος κόσμος διαβάζει στο φυλλάδιο την φράση “Νέα τηλεόραση , τεχνολογίας LED” και νομίζει ότι είναι ο διάδοχος της τεχνολογίας LCD. Λάθος Μια τηλεόραση “LED” (ή ψευτο-LED όπως θα την αποκαλούμε απο εδώ και πέρα) , δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή και συμβατική τηλεόραση LCD στις οποίας την πίσω όψη αντί για λάμπες φθορισμού οι οποίες θα φωτίζαν το LCD πάνελ (για να “ανάψουν” τα pixels) έχει λάμπες LED.
Αύτο είναι όλο! Λάμπες!
Δηλαδή, πληρώσαμε χιλιάδες ευρώ παραπάνω για “το νέο μοντέλο LED” για να μας λύσει ένα πρόβλημα που ΔΕΝ είχαμε; ΝΑΙ!
Διότι, τα φωτεινα χαρακτηριστικά μια λευκής λάμπας φθορισμού που φωτίζει ένα καλό LCD πάνελ είναι πανομοιότυπα με τα χαρακτηριστικά των αντίστοιχων λαμπτήρων LED! Υπάρχει βέβαια και ένας δεύτερος μαρκετίστικος λόγος για τον οποίο οι LCD τηλεοράσεις φωτίζονται με λαμπάκια LED. Θα τον δούμε αμέσως παρακάτω :
Τεχνολογικός μύθος υπ’ αριθμόν 2 παρακάτω:
Τηλεόραση με έλεγχο τοπικού φωτισμού (Local Diming)
Ένα από τα τεχνικά χαρακτηριστικά που διαφημίζουν στα φυλλάδια τους οι τηλεοράσεις, για να χαίρονται οι ιθαγενείς και οι χαχόλοι με παχουλή τσέπη, είναι η “αντίθεση του μαύρου”. Με δυό λόγια και χωρίς πολλά μπλα-μπλά το χαρακτηριστικό αυτό αναφέρεται στο “πόσο μαύρο είναι το μαύρο χρώμα”. Όπως όλα σε τούτη την ρημάδα την ζωή , έτσι και η “μαυρότητα” του μαύρου έχει μεν σημασία αλλά από ένα σημείο και πέρα (δηλαδή ας πουμε, από μια τηλεόραση αξίας 1000 ευρών και πέρα) υπάρχει μεν κάποια βελτίωση αλλά πιστέψτε με – αλλά δεν αξίζει τον κόπο. Οι διαφορές είναι πλέον στα χαρτια και όχι στο μάτι
Η φυλλαδιολαγνεία όμως των χαχόλων οδηγούσε το μαρκετιγκ στο να ζητάει συνέχεια απο τους μηχανικούς να “μαυρίζουν” ακόμα περισσότερο το μαύρο. Και ποιος αραγε ηταν ο καλύτερος τρόπος για το να δειξεις το απόλυτο μαύρο από το… να σβήσεις την λάμπα; Μπράβο μαρκετίστα μου – ζήτω μηχανικέ μου!
Έτσι, οδηγηθήκαμε στις τηλεοράσεις που αρχικά απλά…χαμηλώναν το φως της λάμπας στις σκοτεινές σκηνές. Τι κι αν ο κόσμος έβλεπε την τηλεόραση του να αναβοσβήνει σαν κερί οταν εναλλάσονταν σε κάποια ταινία φωτεινές με σκοτεινές σκηνες; Τα φυλλαδια δείχναν αριθμους που ευημερούσαν, τα περιοδικά και τα sites ηταν εκστασιασμένα από το “απολυτο μαυρο” , οι ειδικοί νοιώθαν ιερή μέθεξη!
Κατόπιν, τα πράγματα χειροτέρεψαν και άλλο.
Οι τηλεοράσεις γίναν LED (δηλαδή ψευτο LED) και οι μηχανικοί πλέον μπορουσαν να σβήνουν “κατα τόπους” τις LED λάμπες. Αυτό βέβαια εξαφάνιζε το πρόβλημα των τηλεοράσεων που “τρεμοπαίζαν τα φώτα” αλλά δημιουργησαν το κωμικό φαινόμενο του “ολα μοιαζουν σαν φαντάσματα στο σκοτάδι″. Ο λόγος είναι προφανής.
Σκεφτείτε την τηλεοπτική οθόνη σας να δείχνει στο κέντρο της, ας πουμε, ένα ωραίο μήλο πάνω σε ένα μαυρο τραπεζομάντηλο. Οι LED λαμπες που είναι περίπου “πίσω” από το σημειο που η οθόνη δειχνει το μηλο, είναι αναμένες και φωτίζουν “στο φούλ”.
Έτσι το μήλο είναι…μήλο και το “μαυρο” γύρω από το μήλο είναι…πως να το κάνουμε ρε παιδια, κάπως πιο γκρί (γιατί οι λάμπες είναι αναμένες και το φως διαχέται σε έναν μικρό βαθμό μέσα απο το φύλλο των υγρών κρυστάλλων LCD – νόμος της φυσικής) . Όμως οι LED λάμπες που είναι στις άκρες της τηλεόρασης είναι εντελώς σβηστές (στο όνομα του Φυλλαδίου και του Απόλυτου Μαύρου , Αμήν!) . Αποτέλεσμα; Το μήλο , δηλαδή “το ραδιενεργό μήλο της Φουκουσίμα” λάμπει με ένα γκρι φωτοστέφανο σαν φάντασμα!
Θα μπορούσε το κολπάκι με τα λαμπάκια που σβήνουν να ήταν αληθινά ποιοτικό κόλπο και όχι τρικ του μάρκετιγκ; Ίσως αλλά σκεφτείτε! Μια τηλεόραση υψηλής ευκρίνεις έχει περίπου 2.000.000 pixels. Μια “καλή” LED τηλεόραση με τις λάμπες LED στην “πλατη” θα έχει ισως 100-150 λάμπες. Καταλαβαίνετε την τραγικότητα του προβλήματος.
Τεχνολογικός μύθος υπ’ αριθμόν 3 παρακάτω
Όσο πιο λεπτή, τόσο πιο καλή είναι η τηλεόραση
Και γιατί παρακαλώ; Το διέταξε μήπως ο Γιατρός; Στην πραγματικόητα οι πολύ λεπτές τηλεοράσεις οδηγούν τους μηχανικούς σε τρομακτικές υποχωρήσεις στον τομέα της ποιότητας των υλικών που χρειάζονται στην κατασκευή της . (“Ωστε γιαυτό η λεπτή τηλεόραση του Μιχάλη που την πήρε 5000 ευρώ έχει χάλια ήχο ενω αυτή η χοντρή LCD που πήρα στην γιαγιά μου απο το Καρφούρ έχει ήχο καμπάνα?” “-Ναι γιαυτό”!)
Επίσης οι πολύ λεπτες τηλεοράσεις έκαναν το στραβό κλίμα του “έλεγχου τοπικού φωτισμού” να το φάει ο γαίδαρος! Βλέπετε, εκεί που στην πλάτη μιας “οχι-λεπτης” “LCD ψευτο-LED” τηλεόρασης μπορούσε κανείς να στριμώξει καμια εκατοστή λάμπες, στις “λεπτές” LED δεν υπάρχει πλέον χώρος!. Τα σαινια του μάρκετιγκ λοιπόν ζήτησαν λοιπόν μια λύση από τους φουκαράδες τους μηχανικους και εκείνοι βάλαν τις λάμπες στην “κορνίζα” της LED TV (“-Γιαυτό οι LED έχουν τόσο μεγάλη κορνίζα;” “-Ναι! Γιαυτό!”)
Άντε τώρα, να έχεις “τοπικό έλεγχο μαύρου” εκατό σημείων όταν οι λάμπες είναι στην περιφέρεια φουκαρά μηχανικέ. Όσα κόλπα και να κάνουν , όσα πρισματα και καθρεπτάκια να βάλουν, όσες κριτικές διθυράμβους να γράψουν οι χατζηαβάτηδες “κριτικοί″ η αλήθεια είναι μια:
- Oι λεπτές τηλεοράσεις πήγαν την τεχνολογία πολλά χρόνια πίσω.
- Ο τοπικός έλεγχος φωτισμού είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και δεν παρέχει σπουδαία στήριξη στην τηλεόραση για ποιοτική απεικόνιση περιεχομένου.
- Οι “LED” τηλεοράσεις δεν πήγαν μεν την τεχνολογία πίσω, αλλά δεν είναι δα και μεγάλο επίτευγμα.
Διαβάστε επίσης:
