Αδιαμφισβήτητα θα έχετε παρατηρήσει ότι πολύς λόγος γίνεται σε πολλά τεχνολογικά sites ανά την υφήλιο με τις 3D TV’s, και πιο συγκεκριμένα για τον τρόπο με τον οποίο μια 3D τηλεόραση απεκονίζει μια τρισδιάστατη ταινία. Τα συγκεκριμένα sites επί της ουσίας αναφέρονται σε «Προβολικές» και «μη Προβολικές» 3D τηλεοράσεις περιγράφοντας με αυτό τον τρόπο το εάν η τηλεόραση έχει την τεχνική δυνατότητα να απεικονίζει το 3D υλίκο που εκτείνεται μόνο «προς τα μέσα» ή να μπορεί να απεικονίζει το 3D που να εκτείνεται και “προς τα μέσα” και “προς τα έξω…
Ευτυχώς, ο συγκεκριμένος διαχωρισμός ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην γόνιμη φαντασία των καλόπιστων υποτιθέμενων γκουρού, αλλά άσχετων αρθογράφων του χώρου και θα συναντήσετε αναφορές σε αυτήν την “δυνατότητα” μόνο στο “ελληνικό” internet, που κατα την προσφιλή του συνήθεια αντιγράφει και λογοκλέπτει εαυτόν με γεωμετρικούς ρυθμούς. Όλες οι 3D τηλεοράσεις έχουν την δυνατότητα να απεκονείσουν αντικείμενα που βγαίνουν “προς τα έξω”.
Μικρή μόνο έρευνα χρειάζεται για να ανακαλύψει κανείς ότι και ο 3D κινηματογράφος και η 3D Τηλεόραση στηρίζονται στο φαινόμενο της Στερεοσκοπίας στο οποίο διαφορετικές εικόνες του ίδιου αντικειμένου προβάλονται για κάθε μάτι. Το πόσο “εξω” η πόσο “μεσα” από το επίπεδο του μέσου προβολής θα είναι το αντικείμενο έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο από το πόσο απόκλιση έχει το ίδιο αντικείμενο στον οριζόντιο άξονα μεταξύ των δύο εικόνων.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι οι “Προβολικές” 3D τηλεοράσεις δεν υπάρχουν διότι όλες έχουν την δυνατότητα να δείχνουν προς τα “εξω”. Το αν η ταινία, η το ντοκιμαντέρ περιέχει τέτοιου είδους σκηνές, έχει να κάνει ΜΟΝΟ με το αν ο σκηνοθέτης της επέλεξε να γύρίσει μια τέτοια σκηνή , και όχι θέμα συσκευής. Το να ρωτάμε λοιπόν, εάν κάποιο μοντέλο τηλεόρασης δείχνει μόνο “προβολικό” 3D , είναι τόσο κουτό όσο να ρωτάμε εάν μια συγκεκριμένη τηλεόραση έχει τον τεχνικό περιορισμό να μην μπορεί π.χ να δείξει ταινίες με… τοστιερες!
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι γιατί όλη αυτή η “πενία” μη “προβολικών” ταινιών . Γιατί υπάρχει τόσο λίγο υλικό με αντικείμενα που βγαίνουν “εξω” από την οθόνη; Γιατί δηλαδή το Hollywood δεν επιλέγει συχνότερα να γυρίζει τέτοιες εντυπωσιακές δραματουργικά σκηνές αλλά “προβάλει″ το 3D σχεδόν αποκλειστικά “προς τα μέσα”;
Ο λόγος είναι καθαρά σκηνοθετικός και όχι τεχνικός.
Ενα αντικείμενο που είναι “εξω από την οθόνη” οφείλει να είναι ΟΛΟ εντός πλάνου. ΚΑΝΕΝΑ τμημα του δεν πρέπει να είναι εκτός κάμερας γιατί τότε η ψευδαίσθηση του τρισδιάστατου εξαφανίζεται και αρχίζει η… ζαλάδα. Ας φανταστούμε για παράδειγμα την σκηνη μιας μπάλας που είναι μεν “εξω” από την οθόνη της τηλεόρασης , αλλα φαίνεται μόνο η μιση γιατί η άλλη μιση είναι ας πουμε εκτός κάμερας. Θα κατάλαβουμε τότε γιατί ο εγκέφαλος θα τρελαίνεται, αφού θα λεει (υποσυνείδητα) “Ωχ! Ωχ! γιατί δεν βλέπω όλη την μπάλα εφόσον είναι “έξω” από αυτό το “παράθυρο” εκεί μπροστά ?”
Ο δευτερος λόγος είναι σχετικός και πάλι με τον τρόπο που λειτουργεί υποσυνείδητα το μυαλό μας. Ένα αντικείμενο που είναι “κοντά μας” οφείλει να έχει σωστές αναλογίες σε σχέση με το πραγματικό αντικείμενο του φυσικού κόσμου , διότι αλλιώς ο εγκέφαλος και πάλι μπερδεύεται. Φανταστείτε μια τρισδιάστατη ταινία με τον James Bond μέσα στο ελικόπτερό του και κάποια στιγμή το ελικόπτερο να βγαίνει μεν απο το πλάνο και να έρχεται προς τα έξω, να μένει ολόκληρο ΕΝΤΟΣ ΚΑΔΡΟΥ (αρα δεν καταστρατηγούμε τον πρώτο κανόνα) και τελικά να έρχεται δυο μετρα εξω απο την τηλεοραση σου.
Τι λέει ο εγκέφαλος μας ? “Ααα κοιτά! Ενα παιδικό ελικοπτεράκι! Με μια κουκλίτσα James Bond μεσα!”
Τίποτα απο τα παραπάνω δυο ΔΕΝ συμβαίνει όταν η δράση είναι στο βάθος της οθόνης γιατί ο εγκέφαλος νομίζει ότι βλεπει την δράση μέσα από ένα παράθυρο , ένα μακρινό παράθυρο, και δεν διαμαρτυρεται (από εδώ έχουν πάρει και την ένοια “προβολική αίσθηση παραθυρου” όσοι ομιλούν για “προβολισμο”) .
Οι σκηνοθέτες του χόλυγουντ τα ξερουν τα παραπάνω δύο “προβλήματα¨και επιλέγουν να γυριζουν “προβολικα” διότι με αυτόν τον τρόπο το γύρισμα γίνεται με τους ίδιους κανόνες που έμαθαν στο πανεπιστημιο σκηνοθεσίας.
Αντιθέτως , οι σκηνοθέτες των γνωστών ντοκιμαντέρ IMAX γυρίζουν κάθε πλάνο όχι υπακούοντας στις δραματουργικές ανάγκες του σεναρίου αλλά επίτηδες ώστε να αναδυκνείεται το “προς τα έξω” 3D, έστω και αν έχουν περιορισμένα πλάνα. Έστω και αν πρέπει να υπακόυσουν στους προηγουμενους κανόνες. Σκοπός είναι ο εντυπωσιασμός.
Εν κατακλείδει, λίγοι σκηνοθέτες τολμούν να γυρίσουν τις σκηνές της 3D ταινίας τους έτσι ώστε η εικόνα να είναι μη «προβολική» διότι θα είχαν πολλους δραματουργικούς περιορισμούς. Μονο λίγοι , όπως ο James Cameron με το Avatar, καταφέραν να γυρίσουν σκηνές «μη προβολικές» που είναι όμως δωσμένες με τέτοια μαεστρία ώστε να μην “σκοντάφτουν” στους παραπάνω περιορισμούς.
