Πάρε τώρα τον έπαινο που σου αξίζει με τις παρακάτω τακτικές και είσπραξε τον αργότερα σε μετρητά. Το Texnologia.Net σου δείχνει 5 τρόπους να ξεχωρίσεις ως εργαζόμενος στο γραφείο.
Κάθομαι στο meeting room εδώ και τρεισήμισι ώρες και το «Υπεραφεντικό» δεν λέει να σταματήσει τον απύθμενο λόγο του, που θα έκανε ακόμα και τον Φιντέλ Κάστρο να μοιάζει Λάκωνας. Οι κάθε ένα τέταρτο της ώρας αιτιάσεις του για την περιορισμένη δυνατότητα παραγωγής σκέψεων μας δεν βοηθούν προφανώς κανένα από τα εξαντλημένα μυαλά μας να κατεβάσουν καινούργιες ιδέες, τις οποίες ακόμα κι αν καταφέρναμε να γεννήσουμε, δεν θα είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε. Το meeting διακόπτεται ή, όπως το διατυπώνει ο «πάνω από κάθε διευθυντή» Boss, συνεχίζεται «άγριο αυτήν τη φορά, για να μη σας κόψω τα κεφάλια και μετά όλα τα υπόλοιπα» το επόμενο πρωί.
Έχω προλάβει να μπω πρώτος στην τουαλέτα ακούγοντας πιστά τις εντολές της έτοιμης εδώ και ώρας να εκραγεί κύστης μου, που ο γιατρός μου έχει δώσει σαφείς εντολές να μην παρακούω ποτέ αν δεν θέλω να έχω μελλοντικά προβλήματα με τον προστάτη μου. Και φυσικά δίπλα μου δεν θα μπορούσε να έρθει άλλος από τον Μπάμπη. Ο Μπάμπης, γλοιώδης και σιχαμερός σχεδόν όσο και το αγαπημένο αφεντικό του, είναι παραδόξως αυτός που με είχε φέρει σε αυτήν την εταιρεία κι αυτός που απολαμβάνει της απόλυτης εμπιστοσύνης του.
Αφού περάσαμε αρκετά δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τα γαλάζια πλακάκια αποφάσισα να πω κάτι έξυπνο. «Ξέρεις» του είπα «αυτό που πρέπει να κάνουμε στο επετειακό τεύχος είναι να το χωρίσουμε στα δύο: ένα αφιερωμένο στο λόγο, τη λογική, το γραπτό κι ένα στην εικόνα, τη φαντασία και το συναίσθημα».
- «Ε» είπε ο Μπάμπης.
- Πίσω στο γραφείο συνεδριάσεων το επόμενο πρωί, όλοι περίμεναν το «Διευθυντή των Πέντε Ηπείρων» να ρωτήσει γεμάτος έπαρση αν είχε κάποιος κάποια καλή ιδέα. Μία μικρή παύση καθώς όλοι έβαζαν τα σκουφάκια τους κι ετοιμάζονταν να πέσουν στα βαθιά.
- «Εγώ είχα μία ιδέα» είπε ο Μπάμπης.
- «Αυτό που πρέπει να κάνουμε στο επετειακό τεύχος είναι να το χωρίσουμε στα δύο: ένα γεμάτο γραπτό και λογική κι ένα γεμάτο εικόνα και συναίσθημα».
- «Να, ρε μάγκες, ιδέα για να κάνουμε τεύχος. Μπράβο, ρε Μπάμπη» ξεσπάθωσε ο δικαιωμένος από τον δικό του άνθρωπο Διευθυντής.
- «Ε, καμιά φορά έρχεται και καμιά καλή ιδέα» τόλμησε να πει κλείνοντας το μάτι σε μία πιτσιρίκα στη γωνία ο Μπάμπης.
- Και τότε, αντί να ανοίξει η ψευδοροφή, να σκιστεί στα δύο το κτίριο και η φωτιά της Θείας Δίκης να πέσει πάνω του, το meeting συνεχίστηκε πάνω στην ιδέα μου, που είχε γίνει πια κτήμα του Μπάμπη.
Το τεύχος τελικά βγήκε χωρισμένο στα δύο, με σαφείς διαφορές από τη βασική ιδέα μου, μιας και ο Διευθυνταράς δεν θα μπορούσε παρά να επέμβει με την «προσωπική πινελιά του», αλλά ο Μπάμπης αποδείχτηκε ακόμα πιο σιχαμερός απ’ ό,τι τον θεωρούσα λίγες ημέρες πριν. Ο Μπάμπης είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί glory grabber (άρπαγας δόξας) και υπάρχουν δύο τύποι αυτού του μοντέλου: ο πρώτο είδος παίρνει την αναγνώριση για τα έργα κάποιου άλλου. Τα καλά νέα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι κάποια στιγμή χάνονται κάπου στα υπόλοιπα σκατά του βάλτου τους. Το δεύτερο είδος απλώς προσπαθεί να πάρει παραπάνω λάμψη από αυτήν που του αναλογεί.
Αυτό το είδος ήθελα να γίνω κι εγώ, μέχρι που ανακάλυψα πως κι αυτό το είδος είναι τραγικό. Μήπως είσαι κι εσύ αυτού του είδους; Και ποιος δεν είναι δηλαδή; Ολοι δουλεύουμε. Χτυπάμε αδύναμα τα τοιχώματα μες στην κοιλιά του Τέρατος. Τις περισσότερες φορές ως μέλη μίας ομάδας. Δεν υπάρχουν Εγώ στην ομάδα, αλλά υπάρχει πάντα ένα μεγάλο Εγώ μέσα σου κι αυτό το πεινασμένο πλάσμα χρειάζεται λίγα χάδια στο μικρό κεφάλι του κάθε τόσο, έτσι δεν είναι; Οπότε, πώς το παίρνεις αυτό, χωρίς βέβαια να γίνεις ένα φρικτό κτήνος σαν τον Μπάμπη;
Εδώ είναι πέντε αποδεδειγμένες μέθοδοι αποδεκτής αλαζονείας.
Παίξε στρατηγικά
Συχνά είναι απλό να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος τη στιγμή που αποδίδεται η αναγνώριση στις εργατικές μάζες. Πρέπει απλώς να κρίνεις σε ποια από αυτά τα meetings, από τα δεκάδες χιλιάδες που θα γίνουν στη διάρκεια της καριέρας σου, θα δίνονται συγχαρητήρια. Αυτό το πετυχαίνεις συνήθως συχνότερα στην αρχή ενός project, όταν και η κεντρική διεύθυνση αρχίζει να μοιράζει ευθύνες και αποστολές, οπότε προσπαθεί να σε καλοπιάσει.
Το ίδιο συμβαίνει και στο τέλος κάθε project, όταν όλοι εμφανίζονται στο μεγάλο γραφείο για την παρουσίαση και όλοι είναι πιο ευγενικοί από ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν περισσότερο όλο αυτό το άμοιρο μεσαίας τάξης εργατικό δυναμικό, που δεν ακούει ούτε ένα ευχαριστώ και δουλεύει πράγματι για τη δουλειά και μόνο, ή αυτούς που απλώς τους υποχρεώνουν οι διευθυντές τους να παρίστανται.
Σκόραρε με το σφύριγμα της λήξης
Οι αληθινά σπουδαίοι μελετητές της θεωρίας του καυχήματος ξέρουν ότι συχνά δίνεται τεράστια αναγνώριση σε αυτόν που απλώς κρατάει το τελευταίο χαρτί που πρέπει να υπογράψει ο πρόεδρος. Αλλοι μπορεί να είναι εκεί από την ώρα που γεννήθηκαν. Αλλοι μπορεί να πήζουν το βούτυρο μες στη νύχτα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται. Αλλά ο τύπος που θα βάλει στο τραπέζι το τελευταίο χαρτί που ζήτησε το αφεντικό είναι συνήθως αυτός που παίρνει και την πρόσκληση για ποτό.
«Είδες» θα πει ο Διευθυνταράς. «Αυτό βγήκε πολύ καλό τελικά, Στέλιο». Και ο Στέλιος, αν είναι αληθινός κύριος, θα φανεί ακόμα καλύτερος όταν θα πει πολύ σεμνά: «Ναι, και πρέπει να πούμε μπράβο στον Γιώργο, στον Νίκο, στον Γιάννη, στη Μαρία και την Ελένη, που έκαναν πολύ περισσότερα απ’ όσα εγώ γι’ αυτό». Και ξέρεις κάτι, φίλε; Δεν θα λέει ψέματα.
Mail στον αρχηγό
Το mail έχει δώσει σε όλους μας την ευκαιρία να γλείφουμε επαρκώς όλες τις πλευρές. Η σωστή χρήση των κουτιών προς και κοινοποίηση -ακόμα και των ιδιαίτερη κοινοποίηση για πιο διακριτικά mail- δημιουργεί μία online κοινότητα, που μπορεί να ανταλλάσσει μηνύματα που περιγράφουν πολύ γλαφυρά την εικόνα του αφεντικού. Πρέπει όμως να είσαι πολύ προσεκτικός στα mail που στέλνεις. Η συνεχής ανταλλαγή αυτών μπορεί να γίνει πράγματι εθιστική και γι αυτό πρέπει να προσέχεις τι λες γραπτώς και σε ποιον.
Το πιο κρίσιμο από όλα όμως είναι να μη δίνεις σε κάποιον από τους ανωτέρους σου συγχαρητήρια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκρουστικό για τη διεύθυνση από ένα mail από κάποιον υφιστάμενο, που τους λέει -στα αφεντικά δηλαδή- ότι έκαναν καλή δουλειά. Είχα μία βοηθό κάποτε που το έκανε αυτό – έστελνε mail σε όλους, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, λέγοντάς τους πόσο περήφανη ήταν γι αυτούς. Ακόμη υπάρχουν στιγμές, που αναρωτιέμαι τι να έχει γίνει αυτή η ψυχή κι αν παίρνει ακόμη το επίδομα ανεργίας.
Ζήτα την ασίστ
Ακόμα καλύτερη προσέγγιση από το να σε αναγνωρίζει η κοινότητα του γραφείου είναι να κερδίσεις την εκτίμηση του διευθυντή σου, που μπορεί με τη σειρά του να θέλει να αναφέρει τη δική σου συνεισφορά στο δικό του αφεντικό. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι ο τύπος έχει κάποιο επίπεδο.
Περιέργως, πολλοί από τους διευθυντές έχουν τελικά, όσο τουλάχιστον νιώθουν την ασφάλεια πως ο ρόλος τους δεν απειλείται. Ασε λίγο χρόνο να περάσει κι αυτά θα γίνονται αυτόματα. Εγώ προτιμώ να μοιράζω συγχαρητήρια όταν ο διευθυντής μου με επιβραβεύει – με κάνει να φαίνομαι πιο ομαδικός παίκτης κι αυτό συχνά δείχνει πολύ καλό στους εγωιστές της διεύθυνσης.
Όως μου έλεγε πάντα και η μάνα μου όμως: «Αν δεν το ζητήσεις, δεν θα το πάρεις». Για αυτό μην είσαι υπερβολικά ντροπαλός με ένα αφεντικό που εμπιστεύεσαι. «Ξέρεις, Γιώργο» μπορείς να του πεις «μου βγήκε το λάδι με τη συγχώνευση. Δεν θα έκανε κακό για το όνομά μου να έλεγες και μια καλή κουβέντα στο γενικό, στον 6ο, όταν βρεις ευκαιρία». Αν ξέρεις τόσο καλά τον άνθρωπό σου όσο ξέρω εγώ τον δικό μου, αυτό δεν θα τον κάνει να νιώσει άσχημα. Από την άλλη πλευρά, αν ο Γιώργος σε κοιτάζει σκοτεινός ενώ του μιλάς και σου πει «Σκάσε, Νίκο», τότε σου λέει πολύ ευγενικά ότι έχεις ξεπεράσει τα όρια.
Αρνήσου κάθε αναγνώριση
Το καλύτερο απ’ όλα, για τον σοφό τύπο-ντουντούκα, είναι να δίνεις το 100% της αναγνώρισής σου στον τύπο που τελειώνει τη δουλειά μετά από σένα, που σου δίνει τις αυξήσεις, που σε προτείνει για προαγωγή και που ορίζει την καριέρα σου, δηλαδή τον τύπο που είναι λίγο πιο πάνω από σένα. Είναι αυτός που χρειάζεται τα βραβεία του πιο γυαλισμένα κι από τα δικά σου, γιατί είναι σε λίγο υψηλότερο επίπεδο και απαιτεί απλώς να ακούγεται περισσότερος θόρυβος γύρω από το όνομά του. Σκέψου το ως target marketing. Εχεις έναν πελάτη που πρέπει να ξέρει πόσο σπουδαίος είσαι. Κάν’ το να παίζει ρόλο κι εξασφάλισες μεγαλύτερο γραφείο.
Οποιαδήποτε από αυτές τις μεθόδους θα σου δώσει αναγνώριση και θα συμβάλει στην πορεία σου προς την προαγωγή σου, αλλά στο τέλος, αδέρφια, υπάρχει πιο εξελιγμένη κοινωνία, όπου κατοικούν οι πράγματι σπουδαίοι τύποι των επιχειρήσεων, όχι πολλοί, μόνο κάποιοι χαρούμενοι. Είναι ένας κόσμος, όπου η δουλειά γίνεται καλά, χωρίς νέφτι στους πισινούς και φωνές ή χειραψίες γεμάτες υποκρισία.
Σε αυτό το βασίλειο υπάρχει μόνο η αγάπη για τη δουλειά, και τα λεφτά, και η εμπειρία τού να κάνεις τη δουλειά σου καλά κάθε μέρα. Αυτοί που μπορούν να φτάσουν εκεί είναι πιο χαρούμενοι από αυτούς που ψάχνουν συνεχώς για λίγο παραπάνω κανναβούρι σε αντάλλαγμα για τον εγκλωβισμό τους στο κλουβί. Οι χαρούμενοι δουλεύουν. Ανταμείβονται. Ξέρουν ότι είναι οι καλύτεροι σε ό,τι κάνουν. Κι αυτό τους είναι αρκετό.
Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου θεωρία. Δική μου. Όι η δική σου. Και μην τολμήσεις να την επαναλάβεις στον οποιονδήποτε.
