Πρωτότυπος τίτλος, έτσι; Σήμερα επιστρέφουμε σε πιο εικαστικά θέματα -μετά το ιντερνετικο-φιλοσοφίζον τελευταίο άρθρο- και θα δούμε τη δουλειά των Sebastian Schmieg και Silvio Lorusso – και το πώς αυτή παίζει με την τεχνολογία και το imaging.
Οι δύο κύριοι είναι καλλιτέχνες/designers, και οι δύο έχουν μια άλφα μούρλα με την όλη ψηφιακή κουλτούρα — ο Silvio δηλώνει πως είναι “καλλιτέχνης και designer, 27 ετών, που ενδιαφέρεται για την τεχνολογία, τα interfaces, την ψηφιακή λαογραφία και κουλτούρα και τις υβριδικές εκδόσεις“.
Ο δε Sebastian δεν δηλώνει τίποτα — αφήνει μια τεράστια βιογραφική λίστα να μιλήσει γι’ αυτόν: εκθέσεις πειραματικής τέχνης, projects που συνδυάζουν προγραμματισμό και τέχνη, διαδραστικά γλυπτά και, γενικά, ψηφιακή παλαβομάρα κάθε είδους. Και οι δύο είναι πολυβραβευμένοι.
Πριν από ενάμισι χρόνο πρωτοκέρδισα σε έναν διαγωνισμό φωτογραφίας το Kindle Keyboard — τότε γνωστό απλά ως Amazon Kindle. Στην αρχή -παρά τον ενθουσιασμό μου για τη νίκη- δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία: ένα ακόμη gadget-άκι παραχωμένο μέσα στη τσάντα μου, ν’ ανταγωνίζεται για χώρο με άλλα καλώδια, σκληρούς δίσκους, βύσματα, βιβλία και χαρτούρα.
Η όλη ιδέα ενός ασπρόμαυρου pad δεν μου “έκανε κούκου“. Άσε που θεωρούσα τον εαυτό μου λάτρη του χαρτιού — τι στον διάολο ν’ αντικαταστήσει την αίσθηση ενός φρέσκου βιβλίου στο χέρι, την μυρωδιά του, την απόλαυση του να το ξεφυλλίζεις για πρώτη φορά, το αργό διάβασμα στο λεωφορείο με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται;
Το φόρτωσα όμως με 4-5 τίτλους που κατέβασα δωρεάν. “Μια δοκιμή δεν βλάπτει“, λέω πάντα — αν και μετά την τρίτη φορά που ξυπνάς σε άγνωστο σπίτι ναρκωμένος και με τα οπίσθιά σου γεμάτα μελανιές αρχίζεις να προσέχεις. Το Kindle… μου έκανε μάγια. Για αρχή, είχε την ίδια αίσθηση μ’ ένα βιβλίο στο χέρι μου. Ίδιο βάρος. Ίδιο περίπου μέγεθος. Μετά ήταν το θέμα πως δεν μ’ ενοχλούσε καθόλου στα μάτια: καμία ακτινοβολία, καθόλου χρώματα, τίποτα να κινείται: απλό, ασπρόμαυρο κείμενο, ακριβώς όπως τα βιβλία που διαβάζω.
Τέλος, δεν μπορούσα να μην κάνω τα μαθηματικά και ν’ ανακαλύψω σύντομα πως αυτό το μαραφέτι χωρούσε άπειρα βιβλία, και πως διαβάζοντάς τα εκεί δεν θα ‘μουν αναγκασμένος να κουβαλάω κιλά απ’ αυτά στη τσάντα μου. Βάλε και τ’ ότι μπορούσα να διαβάσω τόσα και τόσα θέματα που πάντα ήθελα αλλά είτε δεν μπορούσα να τα βρω στα βιβλιοπωλεία, είτε ήταν πανάκριβα για να τα φέρω από το εξωτερικό, είτε και τα δύο. TLDR; μου έκανε μάγια.
Μέχρι που μια μέρα, τρεις μήνες αργότερα, ήμουν έτοιμος να φύγω για μια βόλτα στη παραλία, κοίταξα την οθόνη του και το μόνο που μπορούσα να δω ήταν ένα χαοτικό κολλάζ από εξώφυλλα βιβλίων και κείμενο. Γρήγορος έλεγχος στο net: ναι, κοινό πρόβλημα — απ’ ό,τι φαίνεται το αντιμετωπίζουν πολλοί. Λύση: αντικατάσταση από την Amazon. Ευτυχισμένος -δεν πλήρωσα ούτε καν τα μεταφορικά- ιδιοκτήτης δεύτερου ολόιδιου Kindle, λοιπόν. Μέχρι που ένα πρωί, δύο μήνες μετά, εμφανίστηκε το ίδιο -έστω, ένα αντίστοιχο- κολλάζ στην οθόνη του Kindle. Ξανά-μανά αντικατάσταση — αυτή τη φορά το Kindle που μου ήρθε από τη μαμά Amazon δεν άνοιγε καν.
Έναν χρόνο μετά είμαι ευτυχισμένος ιδιοκτήτης Kindle Touch — τ’ ότι επιμένω ν’ αγοράζω την ίδια περίπου συσκευή από την ίδια εταιρεία παρά τα προβλήματα κάτι δείχνει, έτσι;
Στο ψητό: τα Kindles είναι πλέον διάσημα για το πόσο εύκολα “σπάνε“, ή πολλές φορές απλά λειτουργούν προβληματικά. Όχι, το καλό μου δεν είχε πρόβλημα με την δερμάτινη θήκη που του είχα αγοράσει. Ούτε τα σκαμπανεβάσματα μέσα στη τσάντα μου του δημιουργούσαν πρόβλημα — απλά είχε κακή ποιότητα κατασκευής, παρά την ιδιοφυή ιδέα που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του και παρά το εξαιρετικό software της Amazon.
Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκαν οι Sebastian και Silvio — αυτό και τις εμπειρίες 56 ατόμων σαν κι εμένα, που βαρεμένοι και απογοητευμένοι δημοσίευσαν φωτογραφίες των “σπασμένων” Kindle τους στο διαδίκτυο για να διαμαρτυρηθούν. Και όπως είναι γνωστό, οτιδήποτε ανεβαίνει στο νετ αργά ή γρήγορα βρίσκεται, ενίοτε δε και καταλήγει μέρος ενός παράξενου on-demand βιβλίου.
Το ίδιο το “σπάσιμο” των οθονών είναι αλλοπρόσαλλο — όπως βλέπεις και από τις δύο εικόνες λίγο πιο πάνω, δεν έχει συγκεκριμένη μορφή και σχήμα, αλλά αντιθέτως αλλάζει όσο πειράζεις το Kindle προσπαθώντας να διαβάσεις κάτι ή έστω να καταλάβεις τι στον διάολο πάει στραβά. Εικόνες αλληλοκαλύπτονται, γράμματα και σχήματα εμφανίζονται σε κουλά σημεία και το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με διασταύρωση φουτουριστικού poster για trance party με την ασπρόμαυρη, καθαρή σχεδιαστική αισθητική των βιβλίων.
Και όσο και αν ενοχλείσαι -ακόμα και αν αυτό συμβαίνει σε ακραίο βαθμό, αν μαζέψεις αρκετές τέτοιες εικόνες και τους αφαιρέσεις την σύνδεση με την ενόχληση, αρχίζουν να μοιάζουν με “ένα χαρούμενο ατύχημα“, που θα έλεγε κι ο Bob Ross. Οι δύο καλλιτέχνες – σχεδιαστές αποκαλούν το όλο τους project “μια εξέταση της υλικότητας της συσκευής“, κάτι που ακούγεται ως leet speak τρόπος για να πεις “δείχνουν πολύ γαμάτες οι εικόνες“.
Μπορείς ν’ αγοράσεις το βιβλίο σε εκτυπωμένη μορφή από την print-on-demand υπηρεσία Lulu, ή να το κατεβάσεις σε μορφή Kindle Fullscreen ή .mobi από την ιστοσελίδα του Silvio. Ο ίδιος προτείνει, τελικά, να κάνεις jailbreak στο Kindle σου. Σε προειδοποιώ, πάντως: μην γκρινιάξεις αν το Kindle σου “σπάσει” καθώς το “σπας“. Wink – wink, nudge – nudge.