Οκτώ πράγματα που δεν πρέπει να ξεστομίσεις ποτέ σε ένα meeting αν δεν θέλεις η καριέρα σου να πάρει τον κατήφορο. Το Texnologia.Net θα σου διδάξει τι να αποφύγεις και τι να προσέχεις για να μην βρεθείς κάποια στιγμή προ εκπλήξεων.
Όλοι μισούν τα meetings, εκτός ίσως από τον τεμπέλη του γραφείου, ή τουλάχιστον έτσι λένε. Μοιάζει λογικό. Ολοι έχουν να πουν κάτι κακό γι’ αυτά, για τις δυσλειτουργίες, το κενό και τη ματαιότητα των meetings, αλλά κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει τομές. Ο λόγος είναι απλός: ένα meeting είναι ο πιο γνωστός τρόπος να αφήσεις στην άκρη την πραγματική δουλειά.
- «Τι θα κάνουμε για αυτήν την κατάσταση με τον Παπατζόπουλο;» ρωτάει ο ένας.
- «Ας κάνουμε ένα meeting» λέει ο δεύτερος στον πρώτο, σχεδόν ανακλαστικά.
- Και εγένετο meeting. Κι εγώ κάπου εδώ πρέπει να σας αφήσω για το εβδομαδιαίο meeting μου.
Ο.Κ., είμαι και πάλι δικός σας. Μόλις επέστρεψα από ένα μάλλον μικρό σε διάρκεια meeting, μόνο τριών ωρών. Δεν μπορώ να πω πως έχασα ολόκληρη την ημέρα μου βέβαια. Είπαμε μερικά χρήσιμα πράγματα για κάποια θέματα που θέλουμε να κάνουμε σε κάποια αφιερωματικά τεύχη. Μη με ρωτήσετε περισσότερες λεπτομέρειες όμως. Από ένα σημείο και πέρα ήμουν πολύ ζαλισμένος και απορροφημένος από τα κύματα που έβλεπα από το πίσω παράθυρο του meeting room για να αποτυπωθούν όσα είπαμε στον εγκέφαλό μου.
Μετά από αρκετά χρόνια που άκουγα, μιλούσα, τσακωνόμουν, έτρωγα, παρουσίαζα, συνομιλούσα, διαξιφιζόμουν, διαπραγματευόμουν, χαμογελούσα και φλέρταρα σε meetings έμαθα δύο πράγματα: πρώτον, πρέπει πάντα να πηγαίνεις σε ένα meeting με μία ατζέντα. Αν τα πράγματα που έχεις εκεί αναφερθούν στο meeting, τότε αυτό πήγε καλά, ασχέτως πόσες άλλες βλακείες μπορεί να ακουστούν πριν και μετά.
Δεύτερον, τα κακά πράγματα συμβαίνουν στους ταλαντούχους ανθρώπους στα meetings. Ναι, ξέρω πως αν υπήρχε ένας ζωγράφος στη γωνία ενός meeting room, θα έφτιαχνε έναν από αυτούς τους παλιούς πίνακες με ελαιομπογιές, γεμάτο κοστουμαρισμένους, βαριεστημένους τύπους, που χασμουριούνται, γλαρώνουν, λαγοκοιμούνται και προσπαθούν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά, ακόμα κι αν απέναντί τους υπάρχει το πιο αβυσσαλέο ντεκολτέ της εταιρείας. Δεν φταίνε αυτοί. Είναι η διαδικασία που τους υπνωτίζει. Παρόλα αυτά, έχω δει αμέτρητους ανθρώπους να πατάνε την μπανάνα της βαρεμάρας στο meeting room και να πέφτουν θριαμβευτικά κάτω μαζί με τις ελπίδες τους για καριέρα.
Σήμερα, θα επικεντρωθούμε σε ακριβώς οκτώ πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να πεις σε μία συγκέντρωση στελεχών. Απόφυγέ τα και θα ευτυχήσεις. Παράκουσέ με και θα αρχίσεις να τρέχεις προς τα κάτω τα στρώματα της καριέρας σου μαζί με τη λάβα και τη στάχτη της ήττας και της ταπείνωσης. Αλλά δεν θέλω να μου αγχώνεσαι…
Πρέπει να φύγω τώρα
Είναι τόσο απλό. Δεν φεύγεις ποτέ πριν από τον άνθρωπο που βρίσκεται στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς ένδειξη ασέβειας, η οποία να είσαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Αυτός ο κανόνας υπάγεται κάτω από τη διασημότερη και πιο αποδεδειγμένη αρχή του διευθυντικού management: όχι εκπλήξεις. Ένα meeting είναι σαν μία κατάθεση σε δικαστήριο, όπου κανείς δεν ρωτάει κανέναν κάτι αν δεν ξέρει ήδη την απάντηση. Ούτε βέβαια κάποιος πετάει κάποια απίθανη απάντηση που έβγαλε από το στομάχι του εκείνη την ώρα, απλώς και μόνο για να πει κάτι. Είναι ένας χορός και οι αληθινοί επαγγελματίες δεν πατάνε κάποιο πόδι, εκτός κι αν είναι μέρος της χορογραφίας.
Αν πρέπει να φύγεις, βάλε το βοηθό σου (ή κάποιον άλλο χρήσιμο υφιστάμενό σου) να σε πάρει στο κινητό σε μία προσυμφωνημένη ώρα, για να δημιουργήσεις την εντύπωση πως κάτι πραγματικά αναπάντεχο σε ανάγκασε να φύγεις. Ή απλώς σήκωσε το iPhone σου εκνευρισμένα, κάνε μία αγριεμένη και συνάμα παραπονεμένη γκριμάτσα και βγες σιωπηλά από την αίθουσα. Αργότερα, όταν δεν θα έχει πια τόσο πολύ κόσμο, πιάσε τον άνθρωπο που οργάνωσε το meeting και πες κάτι σαν «Παναγιώτη, συγγνώμη ρε συ, που έφυγα έτσι προηγουμένως, αλλά έσκασε ένα μεγάλο πρόβλημα με το θέμα του Παπατζόπουλου. Τι έχασα;». Όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση πως ο άνθρωπος λέγεται Παναγιώτης και διαχειρίζεσαι εσύ το θέμα του Παπατζόπουλου.
Φίλε, ούτε θυμάμαι πόσα ήπια χθες το βράδυ
Υπάρχει μία διάφανη μεμβράνη ανάμεσα στο μεγάλο χρονικό διάστημα που περιβάλλει ένα meeting και το ίδιο το χρονικό διάστημα του meeting. Οσο περιμένετε για να αρχίσει το δράμα, είστε όλοι στην ομιχλώδη, λίγο αρρωστημένη, λίγο αστεία περιοχή του «Δεν Είναι Meeting Ακόμη». Σε αυτήν τη γλυκιά, αλλά όχι μεγάλη κατάσταση, μπορείς να πεις τα πάντα. Ανέκδοτα, ιστορίες από το γήπεδο, το στρατό, αστικούς μύθους για Ανατολικοευρωπαίες που «απάγουν» άντρες σε ξενοδοχεία με πολλά Χ και τους αφήνουν μετά από δύο μέρες σεξ με μία σαμπάνια στο στόμα ή ακόμα και να κάνεις ανάλυση του γιατί ο Κοβάσεβιτς δεν χωράει μαζί με τον Ντιόγο στην ενδεκάδα, σαν τον Αλέφαντο και τους κεφτέδες του.
Και κάπου εκεί υπάρχει ένα ανεπαίσθητο σημάδι, ένα ελάχιστο παλαμάκι, ένα χαμένο πίσω από το βήχα «κύριοι» από τον τύπο που σας μάζεψε όλους εκεί μέσα κι αυτή η χαλαρή διάθεση καταρρέει σαν σταγόνα σε καταρράκτη. Ξαφνικά είσαι σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η δημόσια χρήση ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι απλώς θανάσιμος κίνδυνος για την καριέρα σου.
Μια φορά θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια μου σε meeting με ένα από αυτά τα αφεντικά που είναι πιο χαλαροί κι απ’ το θάνατο, πήρα λίγο θάρρος παραπάνω. Το αφεντικό είχε αρχίσει να μιλάει για τον αγαπημένο του Θρύλο και το πόσα «τεμάχια» θα κερνούσαν την ΑΕΚ και κάπου ανάμεσα στην ανάλυση της υπεροχής του διδύμου Γεωργάτος-Τζόρτζεβιτς (όταν είχαν ακόμη μαλλιά και οι δύο) και της υστέρησης του αντίστοιχου δεξιού άξονα της Μάντσεστερ των Νέβιλ-Μπέκαμ αποφάσισα να παρέμβω εναντίον της υπερβολής του πράγματος και να θυμίσω πραγματικά μεγάλες αριστερές πτέρυγες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Ακολούθησε το απόλυτο «Καφενείο των Φιλάθλων». Θα μπορούσε να φταίει οποιοσδήποτε. Όλοι είχαν πια αρχίσει να θυμούνται το μακρύ, το κοντό και όλα τα ενδιάμεσά τους, όταν κάποια στιγμή, το απόλυτως «δημοκρατικό» αφεντικό άρχισε να πετάει προς το μέρος μου τα μπρόκολα που δεν χρειαζόταν πια δίπλα απ τη σφυρίδα του. Ηταν η τελευταία φορά που κάποιος άλλος μίλησε για ποδόσφαιρο σε meeting και η τελευταία φορά που το αφεντικό δεν έδιωξε κάποιον που έκανε χαβαλέ σε ώρα meeting.
Δεν ήταν δικό μου λάθος
Αυτή η δήλωση συνήθως ακολουθείται από κάτι σαν «επειδή το επιχειρηματικό περιβάλλον ήταν κακό κι επειδή οι άνθρωποί μου με απογοήτευσαν, κι επειδή ο διευθυντής των ανταγωνιστών μας έχει παντρευτεί την κόρη του υπουργού, κι επειδή ήμουν με 40 πυρετό».
Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο που να κάνει μια ομάδα να θέλει να σκοτώσει κάποιο από τα μέλη της από την εικόνα ενός εξ αυτών, ο οποίος προσπαθεί να αποτάξει κάθε ευθύνη από πάνω του. Το πραγματικό κόλπο, αν είσαι στην ηλεκτρική καρέκλα, είναι να κατηγορήσεις με πολύ διακριτικό, ευγενικό και ειλικρινή τρόπο τον εαυτό σου για ό,τι πιστεύεις πως πήγε στραβά. Αυτό θα κάνει τους άλλους απλώς να πουν «ε, εντάξει, ρε συ φίλε, μην το παίρνεις κατάκαρδα. Ολοι κάνουν λάθη, όλοι έχουν ατυχίες, δουλειά είναι».
Μόνο, αφού φας το «παλούκι» για όσα πράγματα σκάτωσες μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου για όσα πράγματα δεν έκανες. Eξτρα χρήσιμο tip: ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ λέμε, δεν ξεστομίζεις πράγματα, του τύπου «εγώ φταίω κι αν πρέπει να κοπεί κάποιο κεφάλι, αυτό είναι το δικό μου». Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να παίξει τον Ηρώδη με το κεφάλι σου (εδώ που τα λέμε, ένα στέλεχος με φιλοδοξίες είναι πάντα ένα στέλεχος με εχθρούς), απλώς τους βάζεις την ιδέα πως μπορούν να σε διώξουν. Ακόμα κι αν έχεις κάνει κάτι για το οποίο θα πήγαινες στην κόλαση, δεν πρέπει ποτέ να σκεφτείς πως έχουν δικαίωμα να σε διώξουν.
Πόσες ξανθιές χρειάζονται για να βιδώσουν μία λάμπα;
Hello! Διανύουμε αισίως την δεκαετία του 2020 και φυσικά έχει αλλάξει άρδην η νοοτροπία των ανθρώπων σε σχέση με το παρελθόν. Να θυμάσαι ότι δεν υπάρχει χώρος, ειδικά σε ένα meeting με ανθρώπους που δεν ξέρεις πολύ καλά, και αρχίζεις να ξεστομίσεις ρατσιστικά, σεξιστικά, ηθικοπλαστικά, ανέκδοτα, ούτε βέβαια για οτιδήποτε μπορεί να αφορά μειονότητες, μετανάστες, χοντρούς, κοντούς, γυναίκες, θρησκείες ή απλώς διαφορετική οπτική από την πολιτικά ορθή. Αν δεν μπορείς να το καταλάβεις, τότε πιθανότατα θα πρέπει να σταματήσεις και τις δευτεριάτικες κουβεντούλες στο ασανσέρ με τους διευθυντές των υπόλοιπων ορόφων για το ποιος «σκόραρε» περισσότερο το Σαββατοκύριακο.
Δεν μπορώ να φτάσω σε αυτό το νούμερο
Η μετριοπάθεια δεν εκτιμάται ποτέ, ειδικά σε οικονομικά θέματα, ακόμα και στους καιρούς των μεγάλων κρίσεων. Ενας παλιός συμμαθητής μου μπήκε κάποτε σε μια συζήτηση για τον προϋπολογισμό της εταιρείας του ως διευθυντής και βγήκε ως σύμβουλος υπεύθυνος για το απολύτως τίποτα. Είχε την τρομερή ιδέα να πει στον πρόεδρο της εταιρείας του πως οι οικονομικοί στόχοι του ήταν «μη ρεαλιστικοί σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον». Είχε άδικο; Προφανώς όχι. Αλλά τώρα εύχεται εκείνη τη στιγμή να έπαιρνε ένα κομμάτι κέικ από το τραπέζι αντί να μιλούσε.
Οι κανόνες κάθε οικονομικού meeting είναι απλοί
- Όλες οι υποθέσεις για το τώρα είναι αποδεκτές.
- Καμία απόλυτη δήλωση δεν είναι αποδεκτή, ειδικά αν πρόκειται για αρνητική.
- Κάθε λέξη θα πρέπει να ενδυναμώνει την εντύπωση πως η διοίκηση έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Η στιγμή να ενημερώσεις τη διοίκηση για την πραγματική κατάσταση είναι όταν θα αποδειχτεί πως είχε δίκιο. Τότε θα μπορούν να σου φωνάξουν, να σου κάνουν ό,τι απίθανο τους έρθει στο κεφάλι και μετά να σου ανακοινώσουν πως όσα τους είχες πει ήταν κι αυτά δική τους ιδέα.
Έως εδώ με τον παραλογισμό σου, Μάκη. Δεν πάει άλλο
Οι εφημερίδες είναι από τις ελάχιστες δουλειές, στις οποίες οι άνθρωποι βρίζονται, καρφώνουν και αλληλοξεφτιλίζονται δημοσίως. Είναι το στυλ της δουλειάς τέτοιο, στο οποίο μπορεί ένα απλό meeting να αποδειχτεί το τελευταίο σου στην εταιρεία, αν και συνήθως αυτά απλώς συνεχίζονται για χρόνια. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Στις περισσότερες εταιρείες, όμως, υπάρχει μια φυσική διακριτικότητα, που φιλτράρει τις δημόσιες εκφράσεις εχθρότητας κι αυτό είναι καλό πράγμα.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να πάρεις κι εσύ τους πόντους σου βέβαια. «Αυτά είναι τα έξι σημεία που διαφωνώ μαζί σου, Μάκη, με όλο το σεβασμό» είναι μία πολύ πιο αποτελεσματική πλατφόρμα από το «είσαι απλώς ένα τεμπέλικο ζώο, ένας κρετίνος και θα σου πω και γιατί». Ακόμα κι αν το ξέρεις, το τελευταίο έχει πιο πολλή πλάκα.
Ο άλλος το κάνει καλύτερα
Υπάρχουν τόσο χαζοί άνθρωποι, που συγκρίνουν τον οποιονδήποτε εργοδότη τους με κάποιον άλλο, συνηθέστερα κάποιον ανώτερο οργανισμό. Η ουσιώδης ποιότητα που κάνει ένα meeting λιγότερο απεχθές είναι η θεώρηση πως όλοι, εμείς που είμαστε γύρω από αυτό το τραπέζι, είμαστε εδώ χωρίς διάθεση για καρφώματα. Ποτέ μη ρίχνεις την αυτοπεποίθηση της ομάδας.
Αυτό το meeting είναι χάλια
Και βέβαια είναι! Αλλά κανείς δεν το εκτιμά όταν του το θυμίζουν. Φέρσου ανώτερα, φίλε, γιατί τούτη η κουβέντα παραπέμπει σε αγένεια και ενδεχομένως να προσβάλλει τους συναδέλφους σου πού βρίσκονται μαζί σου στο ίδιο μέρος και για τον ίδιο σκοπό, άσχετα εάν δεν σου το δείξουν με τα λόγια ή με τους μορφασμούς του προσώπου τους. Επομένως οφείλεις να είσαι προσεκτικός και να μην εκστομίζεις αρλούμπες που ίσως να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα.
Τα λάθη του meeting
Δες τα πιο συχνά λάθη που γίνονται στη διάρκεια μιας επαγγελματικής συνάντησης και διόρθωσέ τα.
Το άγγιγμα του διαβόλου
Αν δεν είσαι μασέρ, τότε οι στενές επαφές με τις συναδέλφους σου είναι εκτός δικαιοδοσίας σου. Μπορείς όμως να δώσεις ένα επιδοκιμαστικό χτυπηματάκι στην πλάτη ενός άντρα-συναδέλφου.
Τηλέφωνο σκουλαρίκι
Το να δέχεσαι τηλεφωνήματα την ώρα μιας συνάντησης δείχνει έλλειψη συγκέντρωσης και σεβασμού.
Χρονοδιακόπτης
Μην κοιτάς το ρολόι σου την ώρα που μιλάει κάποιος. Τον προσβάλλεις. Αν πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχεις την ώρα, βάλε το ρολόι σου κοντά στις σημειώσεις σου.
Ο αιώνιος ύπνος
Διατήρησε την οπτική επαφή. Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, οι υποψήφιοι για δουλειά που κρατούν οπτική επαφή για το 10% του χρόνου κάνουν αρνητική εντύπωση.
Έγινες σύντροφος;
Έρευνα της εταιρείας Portfolio Payroll έδειξε ότι το 87% των υπαλλήλων γραφείου ήξεραν για κάποια επαφή τρίτου τύπου στο γραφείο. «Μπορούν να προκαλέσουν τριβές κι ανάμεσα σε συναδέλφους» σου λέει η Jackie Granleese, λέκτωρ στο Norwish Business School.
Κόψε τον καφέ
Ολλανδική έρευνα βρήκε ότι περισσότερα από τέσσερα φλιτζάνια καφέ την ημέρα μπορούν να αυξήσουν την ομοκυστεΐνη στο αίμα σου σε επικίνδυνα επίπεδα. Τα υψηλά επίπεδα είναι παράγοντας κινδύνου για καρδιακά προβλήματα.
Τοιχοδιώκτης
Γυμνοί τοίχοι= γυμνά μυαλά. Κρέμασε κάτι στον τοίχο σου για να σε εμπνεύσει. Ενας πίνακας από κάποιον Γάλλο ιμπρεσιονιστή θα σου κάνει τη δουλειά μια χαρά. Ξεκίνα το μίτινγκ από την γκαλερί.
Σταυρώστε με
Μη σταυρώνεις τα πόδια σου. Κουράζεις τις αρθρώσεις των ποδιών εκεί που ενώνονται με τη μέση, κόβεις τη ροή του αίματος και στερείς από τον εγκέφαλό σου το οξυγόνο που του δίνει όλες αυτές τις τέλειες ιδέες, για τις οποίες σε λατρεύει το αφεντικό σου.
Μεσημεριανή σιέστα
Το μεσημέρι δεν είναι καλή ώρα για δημιουργικά μίτινγκ. Οι περισσότεροι έχουν πτώση στην ενέργειά τους μεταξύ 15.00 και 17.00.
Ξεπέρασε τον πονόλαιμο
Αν γυρίζεις πολύ το κεφάλι σου για να δεις μια παρουσίαση, επηρεάζεται η προσοχή σου. Οι μύες που έχουν χρόνιο πρόβλημα ειδοποιούν τον εγκέφαλό σου ότι υπάρχει πρόβλημα επηρεάζοντας τη συγκέντρωσή σου.
Πέτα τα σνακ
Απόφυγε να φας μεγάλο μεσημεριανό πριν από μία απογευματινή συνάντηση. «Τα μεγάλα γεύματα χρειάζονται μεγάλες ποσότητες αίματος στο στομάχι» σου λέει ο Daniel Hamner, συγγραφέας του βιβλίου Peak Energy. Ετσι στερείς οξυγόνο κι από το σώμα, κι από τον εγκέφαλό σου.
Το είπε ο παπαγάλος
Πρέπει να ξέρεις τα κύρια σημεία της ομιλίας σου απέξω κι ανακατωτά. Αν τα διαβάζεις, φαίνεσαι απλώς απροετοίμαστος.
Διαγκωνισμός
Μη βάζεις τους αγκώνες σου πάνω στο γραφείο. Φαίνεται σαν να πέφτεις ψυχολογικά κι αν το συνεχίσεις, θα αποκτήσεις και λόγο για να πέσεις σε κατάθλιψη.
Άγνωστες λέξεις
Οι επιχειρήσεις έχουν τη δική τους αργκό. Ερευνα από την εταιρεία Office Angels βρήκε ότι ένας στους πέντε υπαλλήλους γραφείου βρίσκει την εταιρική αργκό δύσκολη. Κάποιοι παραδέχονται ότι την έχουν χρησιμοποιήσει για να αποκτήσουν πλεονέκτημα
