Υπήρχε μια εποχή, κάπως μακρινή, που γυρνούσατε από το σχολείο και μετά το φαγητό ανοίγατε την τηλεόραση στο ΜΤV. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τα κορίτσια περίμεναν να βάλει το Νever Tear Us Apart των INXS για να δουν τον Michael Hutchence να τραγουδάει στους δρόμους της Πράγας· κι εσείς, τα αγόρια, περιμένατε το Wicked Game του Chris Isaak. Το συγκεκριμένο τραγούδι, πάντως, που κυκλοφόρησε το 1989, δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης μέχρι που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της Ατίθασης Καρδιάς του David Lynch και η τύχη του άλλαξε.
Εσείς, πάντως, θέλατε να δείτε το βίντεο κλιπ επειδή σε αυτό εμφανιζόταν ένα από τα πιο εξαίσια πλάσματα του καιρού εκείνου. Η Helena Christensen, αυτό το μείγμα δανέζικης ψυχρότητας και περουβιανού πάθους (η μητέρα της είναι από το Περού), με το θλιμμένο πράσινο βλέμμα και το ονειρώδες σώμα. Τα χρόνια πέρασαν και η Christensen έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα μοντέλα του κόσμου. Κι εσείς εξακολουθείτε να τη θέλετε, όποτε τη συναντάτε (σπανίως πια). Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, και δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το γιατί. Είναι μία από τις πρώτες αγάπες. Και παντοτινή. Σαν την περιώνυμη σοκολάτα κάπως. Η Christensen, πάντως, ύστερα από τόσα χρήματα και φήμη, δεν άλλαξε μυαλά. Υποστηρίζει ακόμη ότι θα επιβίωνε άνετα σε μια καλύβα με ένα καλάμι ψαρέματος. Απόλυτα φυσικό για Σκανδιναβή, άλλωστε κοινό γνώρισμα των ανθρώπων από τα μέρη εκείνα είναι ότι θεωρούν τις λίμνες, τα φιορδ και τα βουνά κομμάτι της ατομικής περιουσίας τους…
Η όχι (και τόσο άσχετη) πληροφορία
Το δικαίωμα των Σουηδών να περιφέρονται και να κατασκηνώνουν οπουδήποτε επιθυμούν στη χώρα τους (εξαιρούνται, φυσικά, οι ιδιωτικοί κήποι και οι καλλιέργειες) ονομάζεται Allemansrätt και προστατεύεται με νόμο.
Αυτός ο τρόπος ζωής είναι μία περίεργη ιδιομορφία που δεν τη συναντάς εύκολα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, φυσικά λόγω του Νομικού καθεστώτος, για την αποφυγή του Χάους, δηλαδή να μην κάνει ο καθένας ότι του κατέβει. Αλλά αυτό τυπικά δεν ισχύει για τους ανθρώπους που ακολουθούν την φιλοσοφία των χίπιδων και δεν τους νοιάζει εάν θα έχουν μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη.
 με τις ιδιοτροπίες σου. Υπήρχε μια εποχή, κάπως μακρινή, που γυρνούσατε από το σχολείο και μετά το φαγητό){kind=link}