Για να καταλάβεις τις τοπικές διαλέκτους μιας γλώσσας (όπου γης), από τη στιγμή που δεν ανήκεις στις τοπικές κοινωνίες που τις μιλάν, πρέπει να είσαι ήρωας του Douglas Adams. Να έχεις το χρυσόψαρο-μεταφραστή στο αφτί σου και να κάνεις παιχνίδι σαν Κενυάτης Ζουράρις, φύλαρχος και γλωσσοπλάστης της διαλέκτου των υπωρειών του Κιλιμάντζαρου! Οφείλεις να έχει ο εγκέφαλός σου επεξεργαστή που η συνδυασμένη μετεμψύχωση των Τούρινγκ και Τσούζε να μην μπορεί να φανταστεί ότι θα υπάρξει σε υπολογιστή του όποιου μέλλοντος. Να μπορείς να βγάζεις απ’ το «σάλευγε» το περπάτα κι απ’ το «γλάκα» το τρέχα. Να μην κωλώνεις αμήχανα μπρος στο «κάμε κοντέλι» ξέροντας ότι σημαίνει στάσου! Να μην ανοίγεις το στόμα σου σαν γαλάζια φάλαινα προς άγραν πλαγκτόν όταν σου λεν ότι χτες βράδυ κατέληξαν σε «λιάνγκαρ-λιούνγκαρ, λιάνγκαρ-λιούνγκαρ», να είσαι σίγουρος ότι το σουσαμώσανε το παστέλι! Οι τοπικές διάλεκτοι είναι σκυλιά που γαβγίζουν μόνα. Αν είσαι κι εσύ σκύλος που γαβγίζει μόνος τότε έχεις ελπίδες να αλλάξεις δυο γρυλίσματα μαζί τους!
Στην τοπική διάλεκτο της Δυτικής Λευκάδας ή, να το πω καλύτερα, στην τοπική διάλεκτο ενός χωριού της Δυτικής Λευκάδας… Χμμμ! Ούτε έτσι. Πάμε πάλι, ακόμη καλύτερα: Στην τοπική διάλεκτο, ενός ανθρώπου ενός χωριού της Δυτικής Λευκάδας υπάρχει η λέξη στραβοκατίνισα! Γνωστό είναι ότι η φαντασία μου έχει ως ταβάνι τις αψεγάδιαστα απαλές, σαν φρεσκο-εκκοκισμένο βαμβάκι φυτείας του Τέξας, πατούσες της θηλυκιάς αγγέλου που φυλάει τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά όμως δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να δώσω έστω έναν στοιχειώδη ορισμό της παραπάνω λέξης. Η μόνη ιδέα που έρχεται στο μυαλό μου είναι να την χωρίσω κάπως έτσι: στραβo-κατ-ι-νισα! Μετά να αγνοήσω γλώσσες, κανόνες, ορθογραφία και να πω ότι ετυμολογικά πρόκειται για την στραβή γάτα ή πάπια. Δε θα το κάνω όμως γιατί και οι μπύρες που έχω πιει είναι ελάχιστες και οι λέξεις που έχω γράψει ως τώρα λίγες, και κρίμα είναι αυτές που πρόκειται να γράψω να κηρύξουν στάση εργασίας και να μ’ αφήσουν με κείμενο που θα θυμίζει φόρεμα της Έλενας Ναθαναήλ τη δεκαετία του εβδομήντα: μισό! Θα σας πληροφορήσω ωστόσο ότι σύμφωνα με την ως τώρα εμπειρία μου και συχνή επαφή μου με τον άνθρωπο που τη χρησιμοποιεί, στραβοκατίνισα σημαίνει τρόμαξα υπερβολικά, έπαθα απανωτά εγκεφαλικά, μου κόπηκε το αίμα και τα ύπατα, έχασα το φως μου, Θεέ μου δώσε μου δύναμη να αντέξω το βομβαρδισμό της Γης από μετεωρίτες!
Ο πατέρας μου είναι ο στραβοκατίνισα! Δεν έχει ώρες, διάθεση, χρονικές συγκυρίες, κόσμο που τον περιβάλλει, λέξεις όπως αναμενόμενο, το περίμενα, το ήξερα! Ο πατέρας μου μπορεί να στραβοκατινίσει ανά πάσα στιγμή και ευκαιρία. Βασικά νομίζω ότι όλη τη μέρα είναι στην τσίτα, σε εγρήγορση, με το χέρι στο buzzer για να πατήσει το αίσθημα στραβοκατίνισα! Στραβοκατινάει το πρωί με τον ήλιο που βγαίνει, το μεσημέρι με τον ήλιο που μένει στον ουρανό, το βράδυ με τον ήλιο που χάνεται και ποιος ξέρει αν θα ξαναξημερώσει. Στραβοκατινάει με το φαγητό που είναι άψητο, με το φαγητό που κάηκε, με το φαγητό που είναι εντάξει και δεν μπορεί κάτι θα έγινε και είναι τέλειο. Ο πατέρας μου δε διστάζει μπροστά σε τίποτα, μπορεί να στραβοκατινίσει για τα πάντα. Και προς απάντηση των κρίσεών σας περί υικών υπερβολών, ορίστε δυο παραδείγματα των προηγούμενων κοινών μας ημερών και μια φήμη που κυκλοφορεί χρόνια:
Κάνα μισάωρο πριν κλείσουμε το μαγαζί φεύγω για το σπίτι. Η τελευταία κουβέντα που μου λέει είναι «δε βρίσκω τα γυαλιά μου. Μόλις φτάσεις σπίτι δες πάνω στο τραπέζι αν τα άφησα εκεί και πάρε με τηλέφωνο»! 20 λεπτά αργότερα είμαι σπίτι, κοιτάζω στο τραπέζι, τα γυαλιά είναι εκεί, παίρνω τηλέφωνο, ακολουθάει ο διάλογος:
-Έλα.
-ΕΛΑ! ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;;!!!;;;
-Εντάξει, εδώ είναι τα γυαλιά σου!
-ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΕΣ;;;; ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ ΕΤΣΙ; Άι σιχτίρ !!!!
Καθόμαστε οι τρεις αργά το βράδυ στη βεράντα του σπιτιού (μαμά-μπαμπάς-παιδί). Κάποια στιγμή σηκώνομαι και πηγαίνω μέσα. Δυο λεπτά αργότερα κάνω τη λάθος κίνηση να ξαναβγώ έξω. Τι το ‘θελα; Με μάτια ανοιχτά σε σημείο που τα πάνω βλέφαρά του χάιδεψαν το σβέρκο του, με χρώμα που λιπόθυμη αγγλίδα με μεσογειακή αναιμία μπρος του θα έδειχνε άλικο μπουμπούκι τριαντάφυλλου με κοιτάζει και ρωτάει:
-ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ;;;;;!!!;;;;
-Όχι, ο Γιάννης Αγιάννης!
-ΚΑΙ ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΕΞΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;;;;!!!;;; ΜΕ ΣΤΡΑΒΟΚΑΤΙΝΙΣΕΣ!!!
Η μέλλουσα μάνα μου με την κοιλιά τούρλα μπαίνει ξάπλα στο δωμάτιο του νοσοκομείου που θα με γεννήσει. Ο πατέρας μου απ’ έξω περιμένει καπνίζοντας (τότε επιτρεπόταν και στα νοσοκομεία) και κόβοντας βόλτες πάνω-κάτω. Καμιά ώρα αργότερα από μέσα ακούγονται ανέκδοτα (σιγά μην έκλαιγα) και κλάματα των γιατρών (σιγά μην τους αρέσανε). Μια νοσοκόμα ανοίγει την πόρτα, βγαίνει έξω όλο χαμόγελα, πλησιάζει τον πατέρα μου με δυο τόνους χαρά και τον πληροφορεί:
-Γέννησε! Όλα πήγαν καλά!
-ΓΕΝΝΗΣΕ;;;!!!;;; ΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕ;;;;
-Η γυναίκα σας! Συγχαρητήρια. Έκανε αγοράκι (μάλλον)!
-ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ; ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;;; Άι σιχτίρ.
Εθνική Ελλάδος μπάσκετ
Στο Ευρωμπάσκετ που έγινε στη Σλοβενία η Εθνική μας πήγε ως ένα απ’ τα φαβορί είτε για την κατάκτησή του, είτε για ένα μετάλλιο. Λίγο οι σοβαρές απουσίες των αντιπάλων μας, λίγο η ευνοϊκή κλήρωση των ομίλων, λίγο τα αποτελέσματα και οι πολύ καλές εμφανίσεις μας στα φιλικά έδωσαν αυτή την αίσθηση όχι μόνο στις εγχώριες πένες και τους φιλάθλους της ομάδας αλλά και στους ξένους bookmakers και στους πιο αντικειμενικούς παρατηρητές. Και τα πράγματα ξεκίνησαν ακριβώς έτσι.
Τρία ματς τρεις νίκες έδειχνε η συγκομιδή των πρώτων ημερών. Κι αν στον αγώνα της πρεμιέρας με τη Σουηδία λίγο προβληματιστήκαμε, σε αυτούς με τη Ρωσία και την Τουρκία περάσαμε σίφουνας, με όμορφο μπάσκετ, καλή άμυνα και μεγάλο πλουραλισμό στην επίθεση. Η διάθεση όλων ήταν κάπου μεταξύ χαλαρότητας κι ευφορίας και οι δηλώσεις κυμαινόταν στο στυλ «μπορούμε αήττητοι ως το τέλος». Ως τότε κανέναν δεν ενοχλούσε ότι ο Μπουρούσης ξεχνιόταν για μεγάλα διαστήματα στον πάγκο κι ο Φώτσης αγωνιζόταν όταν τα ματς καθάριζαν. Κανείς δεν είπε για τον Καββαδά και την πολυτέλεια του να έχεις μαζί σου έναν μπασκετμπολίστα που δεν αγωνίζεται κι απλά αποκτάει εμπειρία ενός μεγάλου τουρνουά. Ως τότε όλα ήταν θέμα καλοσχεδιασμένης τακτικής του Ιταλού προπονητή Τρινκιέρι.
Κάπου εκεί όμως στραβοκατινίσαμε. Κάπου εκεί ο γάιδαρος έφαγε το κλίμα για να μας πείσει ότι ήταν ήδη στραβό. Και ξάφνου το έδαφος χάθηκε κάτω απ’ τα πόδια μας. Και ξάφνου οι πένες από μέλι το γύρισαν στο φαρμάκι. Όσο για τον Τρινκιέρι; Από αλεπού κι ανοιχτομάτης έγινε ύπνος και μπούφος. Ήττα από Ιταλία, ήττα κι από Φινλανδία (αυτή πόνεσε πολύ) και πάμε στην επόμενη φάση με μειονέκτημα βαθμών, καλούμενοι να αφήσουμε εκτός διοργάνωσης, κάνοντας μόνο νίκες, κάποια εκ των Σλοβενίας, Κροατίας (ελπίζουμε ότι οι Φινλανδοί δεν ξανανικάν και θεωρούμε δεδομένο ότι Ιταλοί και Ισπανοί έχουν περάσει…). Δύσκολα; Έτσι στραβοκατινισμένοι που είμαστε λέω «ακατόρθωτα». Τι μπορεί να γίνει; Να ανασυνταχθούμε, να βγει ο Σπανούλης μπροστά, να εκμεταλλευτούμε το μεγάλο τουρνουά που κάνει ο Ζήσης, να αξιοποιηθούν καλύτερα ο Φώτσης με τον Μπουρούση, να δείξουμε μεγαλύτερη διάθεση στην άμυνα.
Καλώς ή κακώς εγώ απ’ τον προπονητή δεν περιμένω πολλά. Καλώς ή κακώς θα προτιμούσα στη θέση του τον Ζούρο (κι ας απέτυχε), τον Κατσικάρη, τον Γιαννάκη. Καλώς ή κακώς κάποιον τέλος πάντων που να μπορέσει αυτό το στραβοκατίνισμα να το μετατρέψει σε πάθος. Τον φόβο της πρόωρης επιστροφής στην πατρίδα σε ανάγκη παραμονής στο Ευρωμπάσκετ. Δεν είναι εύκολο. Κι όταν δεν έχεις τη γλώσσα ή το ποιοτικό υπόβαθρο (που θα είχε ο Ντούντα ή ο Ζοτς) είναι ακόμη δυσκολότερο. Μακάρι να διαψευστώ και μακάρι τα παιδιά να τον πάνε όλο το δρόμο, ως το τέλος του. Το ταλέντο και την ικανότητα να το κάνουν τα έχουν, την πίστη σε αυτά πρέπει κάποιος (άμεσα) να τους εμπνεύσει!
, από τη στιγμή){kind=link}