Ναι, ναι, ξέρω… Σας έχω πρήξει με αυτούς τους αναθεματισμένους κλόουν και τους καθυστερημένους ακόλουθους τους. Εν ολίγοις κατανοώ την αγανάκτηση σας και παραδέχομαι ότι είναι λογικό από την μεριά σας, αφού απέχουν έτη φωτός από την κουλτούρα του μέσου Έλληνα, είτε αυτός είναι hip hopper είτε όχι. Αλλά ακόμη και ο φίλος μου ο Γιάννης θα παραδεχτεί πως οι τύποι έχουν “κάτι το ιδιαίτερο” αν τον πιέσω αρκετά με απειλές για τη ζωή του.
Αυτό το ντοκυμαντέρ ίσως σας πείσει για την αξία των Insane Clown Posse, όχι μόνο ως μουσικών (το μουσικό γούστο του καθενός είναι μεγάλη, προσωπική ιστορία) αλλά και ως κοινωνικού φαινόμενου. Ενός φαινόμενου με πολύ κοφτερά άκρα: εδώ θα δείτε από έγκυες κοπέλες να ορκίζονται πίστη στην Juggalo-σύνη τους, ως νευροχειρούργους που “κάθε Αύγουστο, δικέ μου, γίνομαι Juggalo“.
Πρόκειται για ένα documentary που καταγράφει τα κέφια, τις ζωές και τα μουρμουρητά των “Juggalos”, των fans των Insane Clown Posse, που μαζεύονται για το τελετουργικό τους gathering κάθε Αύγουστο σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή της Αμερικής, μέσα στη φύση.
Το κοινό theme μοιάζει να είναι η αδερφοσύνη. Αμέσως μετά τα “woot woot“, η ατάκα που επαναλαμβάνεται περισσότερο είναι το “we’re a family“. Και αν το δεις απ’ την αρχή ως το τέλος, ίσως καταφέρεις να στριμώξεις λίγη συγκίνηση για τα καθυστερημένα αμερικανάκια που ανάμεσα σε κάψιμο πυροτεχνημάτων και κροτίδων, κατανάλωση κάθε είδους ναρκωτικού, εξαναγκασμού της γκόμενας τους να τριγυρνάει με το string και να δείχνει τα βυζιά της για ένα δολάριο, μαστουρωμένου μαγειρέματος και ουρλιαχτών, καταφέρνουν να αγαπάνε ο ένας τον άλλο απλά και μόνο επειδή κουβαλάει τον εαυτό του και μια ταμπέλα.
Ο Sean Dunne που το κινηματογράφησε άφησε τα παιδάκια να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Χωρίς να κρίνει, χωρίς να κρύψει, χωρίς να επιβάλλει. Το αποτέλεσμα σε ρουφάει. Στη μιζέρια και στην ακραία χαρά.
