Ο όρος Αναισθησιολογία προτάθηκε στις HΠA τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα για να περιγράψει την εφαρμογή της αναισθησίας και να δώσει έμφαση σε μια συνεχώς αυξανόμενου επιστημονικού ενδιαφέροντος, ειδικότητα.
Η Αναισθησιολογία στις μέρες μας καλύπτει ένα ευρύτατο επιστημονικό πεδίο. Απαιτεί τεράστια θεωρητική επιστημονική γνώση, η οποία υπεισέρχεται στα αντικείμενα όλων σχεδόν των ειδικοτήτων, ενώ παράλληλα απαιτεί και επιδεξιότητα και εμπειρία στην πρακτική εφαρμογή τεχνικών και μεθόδων τέτοια, που να συντηρείται η θέση ότι η Αναισθησιολογία παραμένει πάντοτε μίγμα τέχνης και επιστήμης.
Οι δραστηριότητες του αναισθησιολόγου στο χώρο του χειρουργείου αυξάνονται όλο και περισσότερο με τις επεμβατικές τεχνικές του σύγχρονου monitoring (διεγχειρητική παρακολούθηση διαφόρων παραμέτρων) ή την εφαρμογή όλο και πιο εξειδικευμένων μεθόδων περιοδικής αναισθησίας.
Πέρα από την κυρίαρχη παρουσία του στο χώρο του χειρουργείου ο Αναισθησιολόγος, σήμερα, αναπτύσσει δραστηριότητες και σε πλείστους άλλους τομείς:
- Παίζει καθοριστικό ρόλο στην προεγχειρητική εκτίμηση και προετοιμασία των ασθενών.
- Διαχειρίζεται, συχνά αποκλειστικά, τη μετεγχειρητική αναλγησία.
- Επανδρώνει και λειτουργεί επιστημονικά τα Ιατρεία Πόνου, τόσο του οξέος όσο και του χρόνιου, καρκινικού και μη.
- Υπηρετεί σε Μονάδες Εντατικής θεραπείας.
- Αντιμετωπίζει την καρδιακή ανακοπή και διδάσκει την καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση.
- Χορηγεί καταστολή σε άλλους, εκτός του χειρουργείου χώρους του Νοσοκομείου, για την πραγματοποίηση εξετάσεων ή θεραπευτικών τεχνικών οι οποίες δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν όταν ο ασθενής πονάει ή, για διάφορους λόγους, δεν συνεργάζεται.
Η κύρια ώθηση στη διεύρυνση των δυνατοτήτων της αναισθησιολογίας δόθηκε από την πρόοδο της έρευνας στον τομέα των φαρμάκων και την εξοικείωση με την κλινική φαρμακολογία αλλά και από τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς εξέλιξης της βιοϊατρικής τεχνολογίας.
Σήμερα πλέον έχουν δημιουργηθεί υποειδικότητες και υπάρχουν αναισθησιολόγοι που ασχολούνται αποκλειστικά με την Καρδιοαναισθησία, την Παιδοαναισθησία, τη Μαιευτική αναισθησία, την αντιμετώπιση του πόνου στα Ιατρεία Πόνου, την Εντατικολογία στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.
Προκειμένου να αντιληφθεί κανείς, γενικά, τι ακριβώς είναι αυτό που φόβιζε και, δυστυχώς, εξακολουθεί να φοβίζει τον κόσμο ίσως και από ανεπαρκή πληροφόρηση, παρατίθενται κάποια στοιχεία σαν χρήσιμες πληροφορίες.
Τι είναι η γενική αναισθησία
Η Γενική Αναισθησία είναι μια διαφοροποίηση της φυσιολογικής κατάστασης ενός ατόμου, η οποία χαρακτηρίζεται από αναστρέψιμη απώλεια της συνείδησης, από αναλγησία ολοκλήρου του σώματος, από αμνησία και από κάποιο βαθμό μυικής χάλασης.
Υπάρχει πληθώρα ουσιών που είναι ικανές να προκαλέσουν γενική αναισθησία. Όλες αυτές οι ουσίες συμμετέχουν στη διαδικασία πρόκλησης γενικής αναισθησίας εντασσόμενες σε ομάδες, με διαφορετικό τρόπο δράσης η κάθε ομάδα.
Η διαδικασία της γενικής αναισθησίας μπορεί να χωριστεί σε τρεις φάσεις:
- την εισαγωγή στην αναισθησία
- τη συντήρηση της αναισθησίας
- την ανάνηψη από την αναισθησία.
Για όλα αυτά χρησιμοποιούνται φάρμακα που αλληλεπιδρούν, φάρμακα που η δράση τους παρέρχεται από μόνη της ή που χρειάζονται ειδικά αντίδοτα για να αναστραφούν. Είναι λοιπόν εμφανής η επιτακτική ανάγκη της άριστης γνώσης της φαρμακολογίας για το χειρισμό τους, ανάγκη που καλύπτουν απόλυτα οι σημερινοί αναισθησιολόγοι.
Παράλληλα εφαρμόζονται και ειδικές τεχνικές. Απλές όπως η παρακέντηση κάποιου αγγείου (φλέβας) για την ενδοφλέβια χορήγηση φαρμάκων ή πιο εξειδικευμένες όπως η διασωλήνωση της τραχείας για τη δυνατότητα τεχνητού αερισμού του ασθενούς. Εκ των ων ουκ άνευ είναι πλέον σήμερα το διεγχειρητικό monitoring, όπως προαναφέρθηκε.
Η Γενική Αναισθησία είναι η μορφή της αναισθησίας που κυρίως αντιπροσωπεύει, στη συνείδηση του κόσμου, το δέος και το μυστήριο.Στην πραγματικότητα, η εξέλιξη της σύγχρονης χειρουργικής οφείλεται στην ανάπτυξη ασφαλών αναισθητικών τεχνικών. Τεχνικών που δεν περιορίζονται στην γενική αναισθησία αλλά συμπεριλαμβάνουν και τεχνικές περιοχικής αναισθησίας, το συνδυασμό γενικής και περιοχικής αναισθησίας ή το συνδυασμό μορφών περιοχικής αναισθησίας.
Με σειρά εξέλιξης οι αναισθητικές τεχνικές αναπτύχθηκαν πρώτα με τα εισπνεόμενα αναισθητικά, που προκαλούσαν γενική αναισθησία, ακολούθησε η τοπική και περιοχική αναισθησία και τέλος η ενδοφλέβια αναισθησία. Η ανακάλυψη των πρώτων γενικών αναισθητικών παραγόντων κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, έδωσε στην ανθρωπότητα ένα δώρο, αν όχι τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ιστορία της ιατρικής.
