Μία παράδοξη έλξη, ένα απαράμιλλο πάθος συνδέει εκατομμύρια ανθρώπους με την Μεγάλη Βρετανία. Είναι ανεξήγητο από που εκπορεύεται αυτή η δύναμη της Γηραιάς Αλβιόνας. Ενδεχομένως στο ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει την δική της σχολή σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια. Το εγγλέζικο φλέγμα δεν μπορεί να αντιγραφεί, ενώ παρομοιώδες είναι και το ιδιότυπο αγγλικό χιούμορ.
Το ποδόσφαιρο, η μπύρα και το ουίσκι αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία στο «Νησί» όπως άλλωστε και η μουσική παιδεία του Ηνωμένου Βασιλείου. Εκατοντάδες μπάντες ξεπήδησαν σαν μανιτάρια. Άλλες έγιναν διάσημες από την Άπω Ανατολή μέχρι τις ΗΠΑ και άλλες περιορίστηκαν στα στενά όρια του Γουλβερχάμπτον ή του Νουνεάτον. Οι «θρυλικοί» Iron Maiden ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.
Iron Maiden όπως έρωτας!
Εδώ και 30χρονια (και βάλε) η heavy metal παρέα του Steve Harris συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα ανεπιτήδευτης και έντιμης μουσικής συμπεριφοράς τόσο στην Live όσο και στην studio παρουσία της.
Οι μυημένοι οπαδοί της «σιδηράς παρθένου» δεν θα μπορέσουν να αποβάλλουν ποτέ το μικρόβιο του εθισμού τους σε αυτή την ποιοτική ομάδα καλλιτεχνών που σε πείσμα των καιρών και των επιταγών της μόδας δεν λέει να ξεπουληθεί. Όσες φορές και αν βιώσεις διά ζώσης την εμπειρία ενός κονσέρτου των Iron Maiden ποτέ δεν θα χορτάσεις. Θα θέλεις και άλλο… Κάτι σαν το σεξ!
Η παρέα ξανάσμιξε
Η παλιοπαρέα εδώ και λίγα χρόνια αριθμεί έξι μέλη, αφού επέστρεψαν «πακέτο» τόσο ο κορυφαίος ίσως frontman της heavy metal σκηνής, Bruce Dickinson όσο και ο συμπαθέστατος all time classic κιθαρίστας Adrian Smith.
Η πρώτη επαφή
Τους ανακάλυψα το 1987, όταν κυκλοφόρησε το ρηξικέλευθο «Somewhere in time». Την Ελλάδα πάντα την είχαν σε υπόληψη, άλλωστε δεν ήταν τυχαίοι μουσικοί. Ο Dickinson έχει σπουδάσει ιστορία, ενώ ο γητευτής του μπάσου και αναμφισβήτητος ηγέτης της μπάντας, Steve Harris ήταν ανέκαθεν ανήσυχο πνεύμα. Ο τελευταίος ήταν εκείνος που έγραψε το έπος «Alexander the Great», ενώ το 1983 οι Dickinson-Smith κατέθεσαν την δική τους εκδοχή για τον μύθο του Ικάρου «Flight of Icarus». Το 1988, επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Αθήνα σε μία ιστορική από κάθε άποψη συναυλία στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Η γνωριμία
Το μεγαλείο τους έμελλε να ανακαλύψω αρκετά χρόνια αργότερα (1996). Τι και αν ο χαρισματικός Dickinson (σ.σ. έχει άδεια πιλότου αεροσκαφών και παραλίγο να εκπροσωπήσει σε Ολυμπιακούς Αγώνες την Μεγάλη Βρετανία στην ξιφασκία) είχε αντικασταθεί από τον φιλότιμο Blaze Bailey; O θεόρατος Eddie (σ.σ. μασκότ του συγκροτήματος) ήταν παρών στο κλειστό του Περιστερίου για να θυμίζει σε όλους το ένδοξο παρελθόν, αλλά και να προειδοποιεί για το λαμπρό μέλλον.
Εκείνη τη βραδιά υλοποίησα μία από τις μεγάλες οπαδικές επιθυμίες μου, να γνωρίσω τον Steve Harris. Αποδείχθηκε πως ήταν πιο απλό από ότι θα φανταζόταν κανείς αρκεί να ήταν εφοδιασμένος με την απαραίτητη υπομονή. Η μνημειώδης εμφάνιση του βρετανικού συγκροτήματος είχε ολοκληρωθεί, όμως ήμουν αποφασισμένος να μην πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Θα περίμενα όσο χρειαστεί για να εξαντλήσω τις πιθανότητες να συναντήσω την μπάντα.
Ο σεμνός Harris
Τελικά έπειτα από μία ώρα αναμονής, μέσα στο σκοτάδι ξεπρόβαλε η φιγούρα του αρχηγού και δηλωμένου οπαδού της Γουέστ Χαμ, Steve Harris. Ήταν μόνος του και ήθελε να δώσει χαρά σε μία χούφτα φανς που περιμέναν καρτερικά να του σφίξουν το χέρι. Σπάνιο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό αφού τα υπόλοιπα μέλη είχαν επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Πρόλαβα να του πω «You are great». Μετρημένος, μειλίχιος, απλός, δίχως ίχνος βεντετισμού υπέγραψε αγόγγυστα δεκάδες αυτόγραφα χαρίζοντας ένα συγκρατημένο χαμόγελο. Είχα ξεχάσει όμως την φωτογραφική μηχανή…
H δεύτερη συνάντηση
Δύο χρόνια μετά τα «ιερά τέρατα» της σκληρής μουσικής επισκέπτονταν και πάλι την Αθήνα, αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ «Virtual 11». Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, δεν μου επέτρεψαν να τους παρακολουθήσω εν δράσει, όμως πρόλαβα να φτάσω στο ξενοδοχείο που είχαν καταλύσει προτού επιστρέψουν από τον συναυλιακό χώρο. Αυτή τη φορά εφοδιασμένος με φωτογραφικό φακό.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο
Άπαντες (με εξαίρεση τον βιαστικό ντράμερ Nicko McBrain) παρά την κόπωση τους, δεν αρνήθηκαν να φωτογραφηθούν αλλά και να υπογράψουν αυτόγραφα. Ο Steve Harris παρά τις φιλοφρονήσεις όπως πάντα σεμνός απαντούσε «thanks» και απομακρύνθηκε έχοντας ικανοποιήσει κάθε αίτημα. Ο κιθαρίστας Dave Murray χαμογελούσε συνεχώς, ο ομόλογος του Janick Gers κρατούσε στην αγκαλιά του πέντε μπύρες, ενώ ο τότε τραγουδιστής Blaze Bailey ήταν η χαρά των οπαδών του συγκροτήματος αφού αγκαλιαζόταν με όποιον έβρισκε μπροστά του.
Ο Bruce και το απρόοπτο
Ανάλογη αποθέωση είχαν γνωρίσει από το ελληνικό κοινό και οι Bruce Dickinson και Adrian Smith που είχαν επισκεφτεί τη χώρα μας ξεχωριστά, την εποχή που ο 49χρονος τραγουδιστής είχε σχηματίσει την δική του μπάντα. Βέβαια υπήρξε και ένα απρόοπτο, καθώς ένας αγενής θαυμαστής επιχείρησε να κλέψει το καπέλο του Dickinson κάτι που εξαγρίωσε τον τελευταίο με αποτέλεσμα να τον κυνηγάει στην είσοδο ενός ξενοδοχείου μέχρι ο διάσημος καλλιτέχνης να το πάρει πίσω!
Η αγάπη των Ελλήνων για τους Iron Maiden
Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί θαυμαστές των Iron Maiden, μία σχέση εμπιστοσύνης που όχι μόνο δεν την φθείρει ο χρόνος αλλά την σφυρηλατεί ακόμη περισσότερο. Μια σχέση που δεν αλλοιώνεται, ούτε αγοράζεται.
Όσα μηδενικά και αν προστεθούν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των Iron Maiden δεν πρόκειται να αλλοιωθούν. Ο σεβασμός και η ταπεινοφροσύνη απέναντι στους φίλους τους ισοδυναμεί με το αλφαβητάρι για την παγκόσμια αναγνώριση και αποθέωση. Up the Irons!
