Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι η παραβατικότητα στην Ελλάδα έχει φθάσει σε μέγεθος μη αντιμετωπίσιμο. Το ισχύον νομοθετικό σύστημα κρίνεται ανεπαρκές για την αντιμετώπισή της, όχι γιατί δεν ψηφίζονται νόμοι, αλλά γιατί δεν εφαρμόζονται οι ψηφισμένοι νόμοι. Εάν στην εγγενή αυτή αδυναμία του συστήματος προσθέσουμε και την επενέργεια των προβλημάτων του πεπαλαιωμένου κανονισμού των δικαστηρίων, την απροθυμία των αστυνομικών οργάνων και την αδράνεια των εισαγγελικών αρχών σε εγκλήματα της καθημερινότητας, όπως είναι οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, η βία στα γήπεδα, οι υλικές καταστροφές σε πορείες και διαδηλώσεις, οι κλοπές σε βάρος πολιτών στα καταστήματα και στα λεωφορεία, η διακίνηση λαθραίων τσιγάρων σε ανοιχτές αγορές κ.ά., τότε ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η Δικαιοσύνη εν Ελλάδι ουσιαστικά δυσλειτουργεί.
Είναι πλέον αναγκαίο να εισαχθεί στα δικαστήρια η εξειδίκευση, γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο να επαρκούν οι γνώσεις του δικαστή σε όλα τα αντικείμενα του αστικού και ποινικού κυρίως δικαίου. Σε υποθέσεις λ.χ. ιατρικές, ψυχιατρικές, ο προεδρεύων πρέπει να είναι ιατροδικαστής και σε οικονομικά εγκλήματα, που χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις, τα αρμόδια δικαστήρια πρέπει να είναι μεικτά, με δικαστές των οικονομικών επιστημών, ώστε να καταλαβαίνει η έδρα τι δικάζει, και δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου αυτό. «Ου παντός πλειν εις Κόρινθον», έλεγαν οι αρχαίοι. Και επειδή είμαστε σε καθεστώς επιβεβλημένων και συντεταγμένων μεταρρυθμίσεων λόγω «θεσμών» κατά το «ανάγκα και οι θεοί πείθονται», πιστεύω ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι άμεσo μέλημα των κυβερνώντων, γιατί θεωρείται εκ των «sine qua non» γνωρισμάτων της δημοκρατίας.
Όταν η Δικαιοσύνη είναι άτεγκτη και εφαρμόζει τη ρήση του ρωμαϊκού δικαίου «dura lex, sed lex», τότε λειτουργεί και η δημοκρατία. Οταν όμως η απονομή δικαίου είναι προβληματική, είτε γιατί οι αποφάσεις είναι ετεροβαρείς από δίκη σε δίκη, είτε γιατί τελεσιδικούν σε μια… εικοσαετία με τη μέθοδο των σκόπιμων αναβολών, είτε διότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, τότε η δημοκρατία έχει πρόβλημα πειθούς.
Το κομματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής δημιουργήθηκε όχι γιατί ήταν ανεπαρκές το νομικό πλαίσιο, αλλά γιατί η μάχιμη Δικαιοσύνη παρέμενε αδρανής και το κράτος αδύναμο να εκπληρώσει το ρόλο του στο πρόβλημα της ακατάσχετης εισροής μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, που έχει μετατραπεί σε μια προβληματική για τους Αθηναίους πόλη.
Την απουσία του Κράτους και της Δικαιοσύνης ήρθε να καλύψει η παρουσία της Χρυσής Αυγής προς μεγάλη ικανοποίηση των καταστηματαρχών, που υπέφεραν από την υπαίθρια χύδην εμπορευματική δραστηριότητα των παράνομων πωλητών της αλλοδαπής, αλλά και των ηλικιωμένων συνταξιούχων που μπορούσαν τώρα με τη συμπαράσταση των στελεχών και οπαδών της να εισπράττουν τη σύνταξη, χωρίς να πέφτουν θύματα ληστείας από τα πλανόδια κλεφτρόνια ημεδαπών και αλλοδαπών.
Ιδού λοιπόν η μεγάλη πρόκληση για τη νέα κυβέρνηση. Να σκύψει στο πρόβλημα και να βάλει τις βάσεις μιας νέας αντίληψης στη θέσπιση νόμων, ώστε να εκφράζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα, αναθεωρώντας τις υφιστάμενες δομές και νοοτροπίες στο χώρο της Θέμιδος, αρχής γενομένης από το Σύνταγμα.
Δεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός πως αν η δικαιοσύνη και οι νόμοι λειτουργήσουν σωστά, τότε η κοινωνία μας ενδέχεται να προκόψει και να προχωρήσει στα πιο ουσιώδη θέματα, όπως η ανάπτυξη της οικονομίας που μας τραβάει διαρκώς πίσω λόγω του δημόσιου χρέους.
Επίσης όταν υπάρχει το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα στην κοινωνία προφανώς πολλοί πολίτες θα συμβάλλουν για να διατηρηθεί αυτό το κλίμα διότι θα είναι προς όφελος όλων, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στις ανεπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, δηλαδή για να το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, εκεί δεν διανοείσαι καν να πετάξεις το σκουπίδι που κρατάς στο χέρι σου κάτω στο δρόμο γιατί υπάρχει σεβασμός στα αυτονόητα. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
