Είναι κοινοτοπία να υποστηρίξει κανείς ότι μπροστά σε κρίσιμες στιγμές για την πορεία και την εξέλιξη της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της χώρας όπως αυτές που πρόσφατα βιώσαμε (συμφωνία της κυβέρνησης με τους θεσμούς για την εξασφάλιση νέας δανειοδότησης), η διαμόρφωση μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων σχέσεων εμπιστοσύνης και συναίνεσης αποκτά διαστάσεις εθνικής αναγκαιότητας.
Η σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών για τη χάραξη ενός κοινού πλαισίου θέσεων υπήρξε ασφαλώς μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη ύστερα μάλιστα από μια παρατεταμένη περίοδο διχαστικών πολιτικών συγκρούσεων που παρέπεμπε σε εποχές μετεμφυλιακού κλίματος με εκατέρωθεν βολές που διακρίνονταν όχι μόνο για την υπερβολή τους αλλά έξω και μακριά από τις απαιτήσεις μιας ρεαλιστικής θεώρησης της σημερινής παγκόσμιας και ευρωπαϊκής κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας και συσχετισμού δυνάμεων.
Η συνάντηση αυτή συνέβαλε ώστε να διαμορφωθεί το πλαίσιο μιας μίνιμουμ πολιτικής συναίνεσης ικανής να ενισχύσει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό την εικόνα ενός πολιτικού κλίματος που να υπηρετεί την εθνική συνοχή και ενότητα των πολιτικών δυνάμεων με κύριο στόχο την εδραίωση της οικονομικής σταθερότητας και την αποτροπή μιας άτακτης χρεοκοπίας με απόλυτες καταστροφικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία.
Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει εύλογα το ερώτημα: Υπάρχει άραγε το έδαφος σήμερα για πολιτική συναίνεση στα θέματα της εκπαιδευτικής πολιτικής και τη χάραξη μιας κοινής εθνικής στρατηγικής παιδείας;
Τα θέματα που αποτελούν το επίκεντρο μιας τέτοιας συναινετικής πολιτικής για την παιδεία θα μπορούσε να είναι: Το σύστημα πρόσβασης των μαθητών στα ΑΕΙ – ΑΤΕΙ. Η διαχείριση εκπαιδευτικού προσωπικού. Η επιλογή στελεχών Εκπαίδευσης και αναδιοργάνωση της διοίκησης της Εκπαίδευσης. Ο εκσυγχρονισμός της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολικών μονάδων. Η υποστήριξη και διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Η καταπολέμηση της σχολικής αποτυχίας και της μαθητικής διαρροής και η ενίσχυση της διοικητικής αυτοτέλειας και της παιδαγωγικής αυτονομίας της σχολικής μονάδας.
Η απαλλαγή από το «ράβε, ξήλωνε» στην εκπαίδευση, η καθιέρωση θεσμικών διαδικασιών που να υπηρετούν τη διαφάνεια και την αντικειμενικότητα, η εξασφάλιση της επίτευξης ποιοτικών στόχων καθώς και η συνεχής βελτίωση του επιστημονικού και επαγγελματικού status των εκπαιδευτικών, εκτιμάται ότι θα αποτελέσουν ορισμένες από τις θετικές επιπτώσεις που εξασφαλίζει μια τέτοια πολιτική πρακτική.
Για να επιτευχθούν όμως όλα τα παραπάνω είναι αναγκαίο να δρομολογηθούν διαδικασίες αναβάθμισης και ουσιαστικής λειτουργίας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας με αποφασιστικές αρμοδιότητες που θα ανατρέπουν ριζικά το σημερινό εικονικό χαρακτήρα του όπως επίσης και διαδικασίες μακροπρόθεσμου και κοινά αποδεκτού πλαισίου διαλόγου μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων φορέων.
Επιπρόσθετα είναι επιτακτική ανάγκη να αναλάβουν οι τεχνοκράτες τις καίριες θέσεις στην κυβέρνηση σε διάφορους νευραλγικούς τομείς , όπως η εκπαίδευση, και όχι άσχετα άτομα με το αντικείμενο, γιατί πολύ απλά δεν το κατέχουν, διότι εάν συνεχίσουμε έτσι θα είναι σαν να βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια και μετά θα αναρωτιόμαστε τι μπορεί να φταίει για την κατάντια μας, αλλά ποτέ δεν θα πάει το μυαλό μας ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το πρόβλημα με την λανθασμένη νοοτροπία που κουβαλάμε ως λαός.
Και μην ξεχνάτε πως το μέλλον σε αυτό τον τόπο είναι τα νέα παιδιά, πράγμα που σημαίνει πως εάν υπάρχει σωστή εκπαίδευση, τότε αυτά θα γίνουν σπουδαία και τρανά. Και φυσικά ενδέχεται πως όταν υπάρχουν τόσο έξυπνα μυαλά πολύ πιθανόν θα φέρουν έμμεσα ή άμεσα τεράστια ανάπτυξη σε αυτή την κατεστραμμένη χώρα από την οικονομική κρίση που μας ταλανίζει την τελευταία δεκαετία.
