Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι με τα χρόνια θα γινόμουν σοφότερη και θα είχα τις απαντήσεις για όλα. Τελικά όσο μεγαλώνω τόσο πιο ξεκάθαρα αναγνωρίζω το παράλογο όπου και αν το συναντήσω (και το συναντώ δυστυχώς πολύ συχνά), αλλά μάταια προσπαθώ ακόμα να το εξηγήσω! Τα ερωτήματα μου για τον κόσμο που με περιβάλλει έχουν γίνει πια αμέτρητα, και το πέρασμά μου από αυτή τη γη συνοδεύεται από μία ατέλειωτη απορία…
Γιατί οι άνθρωποι σπάνια λένε αυτό που σκέφτονται και τις περισσότερες στιγμές της ημέρας (και της νύχτας!) υποκρίνονται; Γιατί οι ποδοσφαιριστές αμείβονται με αμύθητα ποσά και τους επιστήμονες που ψάχνουν το εμβόλιο για τον καρκίνο δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους; Γιατί πετάμε σκουπίδια στο δρόμο όταν το θέαμα της βρώμικης πόλης προσβάλει πάνω απ’ όλα τη δική μας αισθητική; Γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ να μαθαίνουμε κάθε λεπτομέρεια της ζωής των διασήμων και δεν κοιτάμε να φτιάξουμε τη δική μας; Γιατί όλες θέλουν να κάνουν παιδιά κι όταν τελικά τα αποκτήσουν ονειρεύονται πως τα χαρίζουν στη μητέρα τους; Γιατί ο γάμος θεωρείται κοινωνική επιτυχία κι η μπακουριά κατάρα μιερή; Γιατί πράγματα που με βλάπτουν συνεχίζω και τα κάνω, κι άλλα που θα βελτίωναν κατά πολύ τη ζωή μου ποτέ δεν τα τολμώ; Γιατί το κλάμα θεωρείται αδυναμία και το θράσος μαγκιά; Γιατί οι άνθρωποι στο τιμόνι βγάζουν το χειρότερό τους εαυτό (βλ. έναν εν δυνάμει δολοφόνο); Γιατί το να ‘χεις το ιδανικό βάρος είναι πια τόσο σημαντικό; Γιατί όλες τρέχουμε να προλάβουμε κάτι που στην τελική δεν είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένες; Τόσα αμέτρητα γιατί…
Όταν έχω χρόνο για χαλάρωση και δεν με βιάζει ο χρόνος περπατώ αργά, παρατηρώ τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μου και θέτω σιωπηλά στον εαυτό μου ερωτήσεις. Φαντάζομαι ότι έχω ένα παιδί στην ηλικία των αμέτρητων «γιατί» που έχει όλες αυτές τις απορίες, και προσπαθώ με όση λογική και ψυχραιμία μου έχει απομείνει να του απαντήσω. Τις περισσότερες φορές ειλικρινά δεν μου ‘ρχεται ούτε μια έξυπνη ατάκα και θέλω να βρωντοφωνάξω «μακάρι να ήξερα!».
Είμαστε μυστήρια τρένα εμείς οι άνθρωποι, κι ο κόσμος που ‘χουμε φτιάξει απέχει παρασάγγας απ’ το ιδανικό. Δεν είναι να απορείς που στα βιβλιοπωλεία κυκλοφορούν τόσα βιβλία με τίτλους όπως «Πως να αγαπήσετε τον εαυτό σας», «Πως να γίνετε ευτυχισμένοι», «Πως να δημιουργήσετε υγιείς σχέσεις με τους γύρω σας», «Πως να φτιάξετε την τέλεια καριέρα» και πάει λέγοντας. Μας σπρώχνουν βίαια από μικρές έξω στον παράλογο αυτό κόσμο χωρίς οδηγίες χρήσεως, σπαταλάμε μια ζωή για να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας αλλά και μέσα μας, κι όποια πρόλαβε το νόημα έπιασε! Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κάνουν χρυσές δουλειές οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, κι άλλοι «ειδικοί» της ψυχικής υγείας. Να βγάλουμε ένα νόημα προσπαθούμε οι καψερές και δεν τα καταφέρνουμε.
Α πα πα. Δεν θα ντυθώ εγώ με τον ζουρλομανδύα προσπαθώντας να ερμηνεύσω του κόσμου τα παράλογα. Είδαμε κι η κακομοίρα η Θώδη που κατέληξε. Λίγο θέλει ο άνθρωπος για να του στρίψει τελείως. Από εδώ και πέρα, θα δέχομαι ορισμένα πράγματα ως έχουν και δεν θα τα σκαλίζω περισσότερο. Μήπως τελικά είναι αυτό ένα δείγμα ωριμότητας; Το να μπορείς δηλαδή να είσαι ολίγον τι αναίσθητη; Μακάρι να ‘ξερα φίλες μου… Μακάρι να ήξερα!
