Πλατφόρμα: Wii, Windows
Εταιρεία Ανάπτυξης: AWE Productions
Είδος: Adventure
Μας άρεσαν: Βασισμένο σε ένα από τα καλύτερα βιβλία της Agatha Christie. / Εναλλακτικά φινάλε που διαφοροποιούν τη γνωστή (σε πολλούς ιστορία). / Ωραία ατμόσφαιρα και τεχνικά χαρακτηριστικά.
Δε μας άρεσαν: Πολλές φορές έχεις την εντύπωση πως ακολουθείς μια προδιαγεγραμμένη πορεία
Η αξιολόγηση μας: 3.5 / 5 – Καλό
Υπήρξε και πριν το 2005 (χρονιά που κυκλοφόρησε το “And then there were none“), adventure που βασίστηκε σε έργο της Agatha Christie: το “The Scoop“, το οποίο έρχεται από την πρώτη εποχή του είδους (1988), τότε που τα Windows ήταν στα πρώτα τους βήματα και δεν έδιναν την εντύπωση πως θα αλλάξουν τον κόσμο, ενώ η DOS λειτουργία ήταν απαραίτητη για όλα.
Είναι εκπληκτικό, αλλά και παράξενο, που η δουλειά της δεύτερης εμπορικότερης συγγραφέας όλων των εποχών δεν ενέπνευσε τον χώρο του gaming και δη το είδος των adventures που φαινόταν ιδανικός τόπος για να παρουσιαστούν παιχνίδια βασισμένα σε αυτή.
Έτσι πρέπει να σκέφτηκε και η Adventures Company, η πιο συνεπής και αξιόλογη εταιρία για adventures τα τελευταία δέκα χρόνια (έχοντας κυκλοφορήσει περισσότερους από 45 τίτλους μέχρι στιγμής, μεταξύ των οποίων το “Syberia” και τα πολύ γνωστά “Atlantis” και “The Black Mirror“), και έκανε μια μεγάλη συμφωνία για να κυκλοφορεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα adventures που γεννιούνται μέσα από τα βιβλία της μεγάλης κυρίας του μυστηρίου. Πρώτο ήρθε το “And then there were none“, ακολούθησε το 2006 το “Murder on the Orient Express” και το 2007 το “Evil under the sun“. Το 2009 ήρθε μια κυκλοφορία αποκλειστικά για το Nintendo DS, το “The ABC Murders“.
Το καλό με αυτά τα adventures, είναι πως οι σεναριογράφοι παίρνουν το θάρρος να αλλάξουν κάπως το σενάριο της ιστορίας, να προσθέσουν χαρακτήρες ή τοποθεσίες, να τραβήξουν κάποια γεγονότα ή να σβήσουν άλλα, και όλα αυτά για να μην αισθανθούν οι οπαδοί της συγγραφέας, πως βαδίζουν προς ένα τέλος που το γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Αυτό δίνει ένα extra ενδιαφέρον στην εξέλιξη και πουθενά δεν γίνεται πιο ξεκάθαρο από το “And then there were none”, τον πιο γνωστό τίτλο της συγγραφέως (που το παρουσίασα στην άλλη μου στήλη πριν καιρό) κι έναν από τους πιο έξυπνους γρίφους που φτιάχτηκαν ποτέ για βιβλίο. Αυτόν τον γρίφο, πρέπει να λύσετε εσείς, παίζοντας τον τίτλο.
Παρακολουθείτε την άφιξη οκτώ ανθρώπων σε ένα ιδιόκτητο νησί (την φανταστική τοποθεσία “Stickelhaven“), όλοι τους προσκεκλημένοι με διαφορετική αιτιολογία, από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη. Ο παίκτης χειρίζεται τον βαρκάρη που περνάει απέναντι στο νησί όλους αυτούς τους ανθρώπους, και που και αυτός έχει τους λόγους του να βρεθεί εκεί μιας και ψάχνει αποδείξεις στο μέρος για να αθωώσει τον αδερφό του από ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ.
Στην έπαυλη του νησιού συναντούν το υπηρετικό προσωπικό (άλλα δύο άτομα), οι οποίοι κατά γραπτή εντολή του οικοδεσπότη (μιας και ούτε αυτοί τον έχουν συναντήσει ακόμα), βάζουν έναν δίσκο γραμμοφώνου να παίξει. Σε αυτόν, όλοι οι παρευρισκόμενοι ακούν τον άνθρωπο που τους κάλεσε, να κατηγορεί για μια σειρά εγκλημάτων τον καθένα (εκτός από τον ήρωα μας).
Η αναστάτωση φυσικά είναι μεγάλη και γίνεται μεγαλύτερη όταν ανακαλύπτεται πως κάποιος έχει σαμποτάρει τη βάρκα σας και είστε αποκλεισμένοι στο νησί. Και μετά έρχονται οι δολοφονίες!
Ένας ένας, όλοι οι επισκέπτες, βρίσκονται δολοφονημένοι. Εσείς τρέχετε πάνω κάτω το νησί παρακολουθώντας τις εξελίξεις (και πάντα είστε ένα βήμα πίσω), προσπαθώντας παράλληλα να βρείτε τις αποδείξεις που χρειάζεστε για τον αδερφό σας. Αυτή η κούρσα με το χρόνο θα σας επιτρέψει ένα προβάδισμα όταν θα κληθείτε να πάρετε κάποιες σημαντικές αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε ένα από τα 4 διαφορετικά φινάλε του!
Ίσως αυτή η τελευταία προσθήκη, τα εναλλακτικά φινάλε δηλαδή, είναι που κάνει το παιχνίδι και το σενάριο σημαντικό ακόμα και για κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο. Δυστυχώς (ή ευτυχώς), την περισσότερη ώρα παρακολουθούμε τα γεγονότα να συμβαίνουν κάνοντας μερικές έρευνες σε δωμάτια, βρίσκοντας ίχνη του παρελθόντος των καλεσμένων, λύνοντας γρίφους κυρίως για να προχωρήσουμε τη δική μας ιστορία (τις αποδείξεις για τον αδελφό μας ντε).
Αυτό φυσικά κρατάει το παιχνίδι κάπως κουμπωμένο αλλά μάλλον αυτό επιβάλλεται, για να παραμείνει το παιχνίδι κοντά στο πνεύμα του βιβλίου. Θα ήταν μάλλον μαλακία να ανακαλύπτεται τον δολοφόνο από τα πρώτα λεπτά.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά, ειδικά για την εποχή του, το παιχνίδι παίρνει άριστα. Μιας και δεν είχε πάρα πολλές τοποθεσίες για να σχεδιαστούν, αυτές που υπάρχουν είναι πανέμορφες: το κλίμα στο νησί είναι απειλητικό, ο καιρός δυσοίωνος. Οι λεπτομέρειες παίζουν τεράστιο ρόλο και δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε εκείνες που θα σας βοηθήσουν στην εξέλιξη (no pixel hunting δηλαδή). Οι φωνές είναι στα όρια του επαγγελματικού και η μουσική, αν και επαναλαμβανόμενη, φτιάχνει την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Το παιχνίδι χωρίζεται σε κεφάλαια, τα οποία τελειώνουν όταν γίνουν όλες οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Αυτές δεν είναι πάντα και οι πιο διακριτές κι έτσι πολλές φορές γυρνάς στο νησί ψάχνοντας να κάνεις εκείνο που θα βοηθήσει να κλείσει το κεφάλαιο. Οι γρίφοι είναι εύκολοι και βασίζονται κυρίως στην παρατήρηση κι τη σωστή χρήση κάποιων αντικειμένων, πράγμα που βοηθάει να παρακολουθήσεις το σενάριο και να μην μπλεχτείς περισσότερο με τους πολλούς και ξεχωριστούς χαρακτήρες του παιχνιδιού.
Το “And then there were none” είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια, θα ήθελα να πω πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερη αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο, το ακραίο του σενάριο δεν επιτρέπει πολλές ελευθερίες στους δημιουργούς.
Είναι πάντως σίγουρο πως οι fans της Agatha Christie θα το χαρούν ενώ εκείνοι που δεν έχουν διαβάσει το διάσημο βιβλίο της, ας προσθέσουν μισή καρδιά στη βαθμολογία… το αξίζει.
