- Πλατφόρμα: Windows
- Εταιρεία Ανάπτυξης: Microids
- Είδος: Adventure
Μας άρεσαν: Οι ανατροπές στην υπόθεση. / Το σκοτεινό περιβάλλον του παιχνιδιού. / Η αισθητική του.
Δε μας άρεσαν: Αρκετά μικρό σε διάρκεια
Η αξιολόγηση μας: 3.5 / 5 – Καλό
Παρουσίαση
Μπορεί η πόλη του φωτός να είναι σκοτεινή;
Η προηγούμενη πρόταση θα μπορούσε να είναι ένα αξιοπρεπές tagline για το παιχνίδι που θα παρουσιάσω σήμερα. Το Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα (αν δεν κάνω λάθος), γίνεται θέατρο ενός αποτρόπαιου φόνου. Ένας άνδρας και μία γυναίκα βρίσκονται αποκεφαλισμένοι στο δωμάτιο ενός σικάτου ξενοδοχείου (σε μία εισαγωγή τρομερά δυνατή και για γερά νεύρα). Η αδερφή του ενός από τα θύματα, η μυστηριώδης (στα όρια του κλισέ) Sophia Blake, προσλαμβάνει εσάς, τον εδώ και καιρό συνταξιούχο ιδιωτικό ντεντέκτιβ Gustave McPherson.
Η υπόθεση μοιάζει εξ ορισμού αρκετά δύσκολη, όμως τα πράγματα αγριεύουν περισσότερο όταν κι εσείς ο ίδιος γίνεστε στόχος του νοσηρού δολοφόνου, δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε κανέναν και κάθε επόμενο σας βήμα σας μοιάζει αβέβαιο.
Κάπως έτσι ξεκινάει και συνεχίζεται σαν παιχνίδι το “Post Mortem“, μια γλυκιά αίσθηση φιλμ νουάρ διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της υπόθεσης (ανερμήνευτες γυναίκες, προσωπικά πάθη, περίεργοι χαρακτήρες που δεν ξέρεις να σε βοηθούν ή αν θέλουν να σε μπλέξουν περισσότερο, κι ένας δολοφόνος που δίνει την εντύπωση πως βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τους διώκτες του), πασπαλισμένη με λίγο από ταινίες θρίλερ και τρόμου της τελευταίας εικοσαετίας. Έτσι, αυτό που ξεκινάει σαν μια απλή(;) υπόθεση τελετουργικής δολοφονίας, εξελίσσεται στο κυνήγι ενός παράξενου, πιθανότατα μαγικού αντικειμένου.
Το “Post Mortem“, προσπαθώντας να κάνει πειστική την ατμόσφαιρα του, καταφεύγει σε όμορφα τρικ που ανανεώνουν το ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή π.χ. σταματάμε να χειριζόμαστε τον κεντρικό χαρακτήρα, και για τις ανάγκες ενός flash back, αναλαμβάνουμε τον χαρακτήρα που έζησε τα γεγονότα, μπαίνοντας έτσι βαθύτερα στην υπόθεση.
Υπάρχει ακόμα μια στοιχειώδης ελευθερία επιλογών (πράγμα παράξενο για τα συνήθως γραμμικά adventures) καθώς ο παίκτης μπορεί να επιλέξει τη χρονική σειρά με την οποία θα κάνει κάποια πράγματα, να αρνηθεί ή να δεχθεί μια προσφορά, και όλα αυτά, να αλλάξουν σε ένα κομμάτι την εξέλιξη του σεναρίου. Μην φανταστείτε κάτι δραματικό, όμως και πάλι, για το είδος του παιχνιδιού επαναλαμβάνω, δεν είναι μικρό πράγμα. Πάντως το θέμα των διαλόγων δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο μιας και πολλές φορές θα αναρωτηθείς ποια θα ήταν η καλύτερη απάντηση για να συνεχιστεί ομαλά η ιστορία.
Οι γρίφοι του παιχνιδιού δεν είναι και οι ευκολότεροι. Με ποια λογική όμως το λέω αυτό: ο μεγαλύτερος γρίφος, είναι η διαχείριση των διαλόγων, μιας και αυτή βοηθάνε την έρευνα να προχωρήσει, τις σημειώσεις σου να πληθύνουν και τα συμπεράσματα να αρχίσουν να παίρνουν ένα δρόμο.
Εδώ όμως παρατηρούμε παραδοξότητες όπως να μην έχεις πολλές φορές ιδέα για τι πράγμα πρέπει να μιλήσεις, να σου εμφανίζονται διάλογοι για θέματα που δεν έχεις ακόμα συναντήσει και να εξαφανίζονται ερωτήσεις που θα ήθελες να κάνεις (γιατί διάλεξες έναν άλλο δρόμο από εκείνον που προϋπόθετε τη συγκεκριμένη ερώτηση). Κακός σχεδιασμός (πιθανότατα); Μπερδεμένη κατάσταση;
Το σίγουρο είναι πως θα κοπιάσετε για να βγάλετε άκρη με χαρακτήρες, στοιχεία και γεγονότα. Κατά τ’ άλλα υπάρχουν τυπικοί γρίφοι αντικειμένων και puzzles που θυμίζουν “Myst”.
Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι τα καταφέρνει πολύ καλά και κάνει τα γραφικά του και τον ήχο να μην δείχνουν την ηλικία τους (2002). Το Παρίσι είναι ντυμένο με μουντά χρώματα, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ακούμε γι’ αυτό, η μουσική είναι λιτή και αρμόζει με το περιβάλλον, τις καταστάσεις και τη χρονολογία ενώ το voice acting κρίνεται ικανοποιητικό.
Ρεζουμέ: Το “Post Mortem” είναι ένα από τα Adventures που μου κράτησε συντροφιά μεταξύ άλλων adventures, ένα είδος χαλάρωσης.
Δεν τα κατάφερε στην εντέλεια, μιας και πολλές φορές έπρεπε να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω διαλόγους για να βγάλω άκρη, όμως δεν μπορώ να πω με τίποτα πως έχασα την ώρα μου μαζί του. Άλλωστε δεν διαρκεί και πάρα πολύ και ίσως αυτό, τελικά, δεν είναι μειονέκτημα.
Έχει μια πολύ δυνατή υπόθεση, με κινηματογραφικές ανατροπές και πλήθος δυνατών στιγμών, όμως πολλές φορές η υλοποίηση τους δεν είναι και η καλύτερη. Αν σε κερδίσει η, ομολογουμένως καλοφτιαγμένη, ατμόσφαιρα του, τότε θα χαρείς ένα πολύ ιδιαίτερο adventure που υπό προϋποθέσεις θα διεκδικούσε πολύ καλύτερες κριτικές. Την δική μου την καλή την πίστη την έχει, οπότε το προτείνω χωρίς να ντρέπομαι.
Εξάλλου από εδώ μπορείτε να ξεκινήσετε πριν πάτε στα αρκετά γνωστά του sequel, τα Still Life 1 και 2.
