Άρθρο του Ανδρέα Παλαιολόγου.
Συνειρμικά από το προηγούμενο κείμενο, θυμήθηκα μια καλοκαιρινή εμπειρία που ζήσαμε οικογενειακώς, τον Ιούλιο που μας πέρασε.
Έχοντας πάει διακοπές κοντά στο Πόρτο Χέλι, βγήκαμε για τη βραδινή μας βόλτα οι τέσσερις μας. Το Πόρτο Χέλι συνδυάζει τη γραφικότητα, την ομορφιά του τοπίου, το τουριστικά ανεπτυγμένο περιβάλλον, το πράσινο, το γαλάζιο… γενικά είναι μια καλή ιδέα να ξεσκάσει κανείς και να νιώθει ότι βρίσκεται σε νησί. Άλλωστε οι Σπέτσες είναι ένα τσιγάρο δρόμος που λένε, οπότε το νησί μπορείς να το βρεις και κυριολεκτικά, στα πόδια σου.
Πρόλογος τέλος. Κυρίως θέμα. Καθώς λοιπόν περπατούσαμε στα στενά του ΠορτοΧελίου (κουφή γενική αλλά τέλος πάντων), περάσαμε έξω από κάτι σαν έπαυλη, η οποία είχε αρκετό πράσινο και δεν φαινότανε μέσα τίποτα. Στην είσοδο όμως υπήρχε ένας πίνακας ανακοινώσεων, ο οποίος μας πληροφορούσε ότι τις μέρες που είμασταν εκεί υπήρχε και το Φεστιβάλ του Δήμου, με αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, ακούσαμε κάτι ήχους σαν από όργανα ορχήστρας τη στιγμή που κουρδίζονται, οπότε λέμε ας μπούμε. Τι πιο ωραίο να απολαύσουμε και μια μουσική βραδιά στις διακοπές μας.
Πράγματι, μπήκαμε σε ένα μεγάλο κήπο, μέσα στα δέντρα, όπου υπήρχαν καμμιά 200αριά καρέκλες, οι περισσότερες άδειες, ενώ στη βεράντα της έπαυλης ήταν η σκηνή που ετοιμαζόντουσαν οι μουσικοί. Όταν λέμε μουσικοί, μιλάμε για 25 περίπου παιδιά, ηλικίας 3 έως 15-16 χρόνων, τα οποία όπως διαβάσαμε ήταν από τη Σουηδία και είχαν μάθει βιολί με τη μέθοδο Σουζούκι. Μας έδωσαν κάποιο φυλλάδιο, όπου είδαμε περίπου τι είναι αυτή η μέθοδος, μπορείτε να δείτε εδώ για περισσότερα ή εδώ, αλλά εν ολίγοις είναι μια επαναστατική μέθοδος εκμάθησης μουσικής (αλλά και άλλων τεχνών) που βασίζεται στους ίδιους μηχανισμούς που το παιδί μαθαίνει τη μητρική του γλώσσα. Εξ ου και οι αρκετά μικρές ηλικίες των παιδιών που ήταν στη σκηνή. Τα παιδιά αποδείχτηκαν τελικά καλοί μουσικοί, όχι φυσικά επιπέδου ορχήστρας, αλλά για τέτοιες ηλικίες ήταν όντως εντυπωσιακά.
Τώρα θα πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με το προηγούμενο post και τη γκρίνια μου; Αν προσέξατε αγαπητοί και προσεκτικοί αναγνώστες, υπάρχει μια λέξη-κλειδί σε όλα αυτά που έχω γράψει μέχρι εδώ. Η λέξη αυτή είναι “Σουηδία”. Οι μαθητές λοιπόν ήταν από τη Σουηδία. Όπως αποδείχτηκε, καθώς γέμιζε σιγά σιγά ο χώρος, όλοι οι θεατές επίσης ήταν Σουηδοί, πλην ημών και 2-3 άλλων που μπήκαν ξέμπαρκοι όπως κι εμείς. Αυτό που μου έκανε απίστευτη εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι ενώ ο χώρος γέμισε και η μουσική βραδιά δεν είχε αρχίσει ακόμα, ΔΕΝ ακουγόταν ΟΥΤΕ ένας ψίθυρος. Κυριολεκτώ. Δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου να έχω βρεθεί σε πιο ήσυχη σύναξη ατόμων.
Αυτοί που ήθελαν κάτι να πουν στο διπλανό τους, έσκυβαν τόσο πολύ στο αυτί του που δεν ακουγόταν κιχ. Κινητά να χτυπάνε βέβαια ούτε για πλάκα. Αφού κοιταζόμασταν με τη γυναίκα μου, και σχεδόν κόντεψε να μας πιάσει νευρικό γέλιο. Τα παιδιά μου κι αυτά κάπως ήταν παραξενεμένα, αλλά με βάση τη θεωρία της λογικής του όχλου, παρασύρθηκαν κι αυτά στην ησυχία.
Δεν μιλούσε κανείς. Εκείνη τη στιγμή φανταζόμουνα μια αντίστοιχη περίπτωση, όπου ο κήπος θα ήταν γεμάτο Έλληνες (ή και άλλους) θεατές, να περιμένουν να αρχίσει η παράσταση. Μου ήρθαν στο νου παιδιά να τρέχουν ανάμεσα στα καθίσματα, μαμάδες να φωνάζουν στα καμάρια τους/μας, να καπνίζουν (ανοιχτός χώρος γαρ), να μιλάνε στο κινητό, να τρώνε πατατάκια, να, να, να. Υπερβάλω; Υπερβάλω, ε;
Προχτές στο Σπήλαιο Παιανίας, όταν είχαμε φτάσει στη μεγαλύτερη αίθουσα του σπηλαίου, ο ξεναγός μας ζήτησε να κάνουμε ησυχία προκειμένου να αρχίσει ένα μουσικό μέρος της ξενάγησης, έτσι ώστε να διαπιστώσουμε την ηχητική του χώρου. Άρχισε λοιπόν να ακούγεται από κάποια σημεία του σπηλαίου Vivaldi, ιδανική μουσική για τέτοιο επιβλητικό μέρος. Ξέρετε τι άκουγα μαζί με το Vivaldi;
- Μαμά, αυτό εκεί δεν μοιάζει με καταρράκτη;
- Σσσστ!
- Προχωράτε λίγο να βλέπουμε κι εμείς;
- Πρόσεχε Παναγιώτη, γλιστράει!
- Αυτό τι είναι; Α οκ!
- Αργεί ακόμα η βόλτα;
- Τώρα αυτό τι μας το βάλανε; σε λίγο θα βάζουν και Μπιθικώτση!
Και είμασταν μόνο 25 περίπου άτομα.
Υπερβάλω, ε;
Άντε να χαθείτε, συγχίστηκα πάλι!
