ΑρχικήΑπόψειςΤι σου άρεσε περισσότερο;

Τι σου άρεσε περισσότερο;

Άρθρο του Πέτρου Δαλάκα.

Ωραία μέρα προχθές, Κυριακή πρωί, λιακάδα, καλοκαιρινές θερμοκρασίες και τι καλύτερο από μια βόλτα με τα παιδιά. Κάπου που να μην έχουμε ξαναπάει, κάτι έξω από το συνηθισμένο, κάτι που θα το θυμούνται κι εκείνα. Όχι πάλι κούνιες, λούνα παρκ και τα συναφή. Αποφασίζουμε λοιπόν να πάμε σε ένα σπήλαιο. Μάλιστα, έχουμε και σπήλαια εδώ στην Αττική. Στο γνωστό σπήλαιο Παιανίας, ή αλλιώς Κουτούκι, αν και δεν ξέρω από πού βγαίνει αυτό το όνομα, ή τι είχε πιει αυτός που το ονόμασε έτσι. Ας είναι.

Πάμε λοιπόν, με οδηγό μας τις πινακίδες στο δρόμο. Εννοείται πριν φύγουμε, έκανα και μια σχετική έρευνα περί του σπηλαίου, μην πάμε και τελείως αδιάβαστοι, γιατί ο καλύτερος ξεναγός δεν μπορεί να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που μπορεί να έχουν οι επισκέπτες.

Μετά από μια ολίγον μπερδεμένη διαδρομή (γιατί οι πινακίδες δεν βοήθησαν εντελώς, κάπου τη χάσαμε την πορεία μέσα στην πόλη της Παιανίας), αρχίσαμε το δρόμο της ανάβασης στο βουνό. H θέα της περιοχής ήταν μαγευτική και όσο ανεβαίναμε είχε κανείς την αίσθηση ότι βρισκόταν σε αεροπλάνο. Τέλος, φτάσαμε στον προορισμό μας, ένας χώρος στάθμευσης για τα αυτοκίνητα και μια βεράντα στο βουνό όπου μπορεί να περιμένει ο επισκέπτης μέχρι να αρχίσει η ξενάγηση. Περιμέναμε λίγο μέχρι να αρχίσει και μετά ήρθε ο ξεναγός για να μας οδηγήσει στα έγκατα του Υμηττού.

Πολύ εντυπωσιακό όντως. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες του σπηλαίου, καθώς πρώτον αυτές μπορεί να τις βρει κάποιος σε άλλες πηγές όπως αυτή που παρέπεμψα προηγουμένως και δεύτερον δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το post. Θα σταθώ στην συμπεριφορά των επισκεπτών. Ο ξεναγός από την αρχή που πατήσαμε το πόδι μας στο μονοπάτι του σπηλαίου, μάς ζήτησε ευγενικά πλην σαφώς δύο πράγματα. Να μην ακουμπάμε απολύτως τίποτα (εκτός από το κάγκελο όπου υπάρχει), γιατί τα βακτήρια από τα χέρια μας αρρωσταίνουν το σπήλαιο (και μας έδειξε παραδείγματα) και να μην βγάζουμε φωτογραφίες, γιατί το φλας επηρεάζει αρνητικά το σπήλαιο, κάνοντας να πρασινίζει ο χώρος όπως η μούχλα. Φαντάζομαι έχετε ήδη καταλάβει τι έγινε στην ξενάγηση, ε;

Η ευγενική παράκληση του ξεναγού δεν έπιασε τόπο, έτσι σιγά σιγά έγινε πιο επιτακτική. Του στυλ “σας είδα κύριε, δεν είμαι στραβός, το βλέπω το φλας, αν ξαναβγάλετε φωτογραφία θα αναγκαστώ να σας βγάλω έξω” και άλλα παρόμοια. Είδα πολλούς που ακουμπούσαν τους σταλαγμίτες για να δουν πόσο λείοι είναι. “Α, κοίτα Παναγιώτη πόσο απαλό στο χέρι είναι!” … Σε κάποιους σταλαγμίτες είχαν κάποιοι χαράξει και το όνομά τους! “Pantelis was here” και ημερομηνία από κάτω (όχι η προχτεσινή, παλιότερη). Pantelis was here but the spileo was here too, some two million years before you, ρε μαλάκα! Πόση ματαιοδοξία κρύβει ο κάθε καραγκιόζης ρε γαμώτο πια! Λες και μετά από μισό εκατομμύριο χρόνια θα μπει κάποιος και θα πει γουάου, ήταν ο Παντελής εδώ, έχει μεγάλη αξία αυτός ο βράχος!

Για να μην πω για τις φωτογραφίες. Περιμένανε κάποιοι να στρίψει ο ξεναγός πίσω από μια κολώνα για να στηθούν για τις καθιερωμένες οικογενειακές φωτογραφείς μπροστά από κάποιο εντυπωσιακό σχηματισμό. Λες και δεν φαινότανε η λάμψη του φλας. Λες και κοροϊδεύανε τον ξεναγό.

Τι είναι αυτό που μας κάνει σα λαό να μην συμμορφωνόμαστε με ορισμένα απλά πράγματα; Είναι η ελληνική μαγκιά; Ο ελληνικός τσαμπουκάς; H αφασία του Έλληνα ή του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει; Τι;

Εγώ πιστεύω ότι είμαστε αμόρφωτοι, απολίτιστοι, χωρίς παιδεία, χωρίς κουλτούρα. Κάτι που οι γονείς δεν έχουν μάθει στα παιδιά, κάτι που το σχολείο δεν ενδιαφέρεται να εκπαιδεύσει τους μαθητές, όχι στο πώς λύνεται η συνάρτηση αλλά στο πώς πρέπει να φέρεσαι, στο σεβασμό στον διπλανό σου, στο περιβάλλον, στη φύση, στην ιστορία. Και στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρος μιας αλυσίδας, όχι η κορωνίδα της δημιουργίας. Ούτε καν ο πιο λαμπερός της κρίκος. Ίσως αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μπορέσουμε να φερθούμε ανάλογα στο περιβάλλον όπου κινούμαστε.

Τελειώνοντας τη γκρίνια μου, θα κλείσω με μια στιχομυθία που είχα με την 6χρονη (σχεδόν) κόρη μου, αργότερα καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι. Της ζήτησα λοιπόν να μου πει αν της άρεσε η βόλτα που κάναμε.

  • Ναι μπαμπά, πολύ ωραία ήταν σήμερα!
  • Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση στο σπήλαιο; συνέχισα.
  • Το ότι δεν άκουγαν στους κανόνες οι άνθρωποι! …
  • Ναι, κι εμένα, είπε ο γιος μου που κατά κανόνα επαναλαμβάνει την αδερφή του.

Η γεύση που είχα το βράδυ μετά τη βόλτα, ήταν πίκρα.

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166