Από καταβολής στυλιστικών χρόνων, οι άντρες ενδύονται την ίδια «στολή»: Κοστούμι, πουκάμισο, γραβάτα, παπούτσια. Και δεν βαριούνται; Όχι, γιατί είναι βολικοί τύποι.
Μπροστά στην άψογη εφαρμογή τους υστερεί ακόμη και η καλύτερη αδαμιαία περιβολή. Ειδικά από τη στιγμή που η καταναλωτική ευζωία, ας είναι καλά κι αυτή και εμείς, αφαίρεσε από το κοστούμι την προφανή διάσταση της στολής, ακόμη και οι λιγότερο συντηρητικοί έγιναν φαν. Μιλώντας για «συντηρητικούς», το πρώτο παράδειγμα επιτυχημένης εφαρμογής που έρχεται στο μυαλό είναι αναπόφευκτα ο Γουίνστον Τσόρτσιλ. Χωρίς τα μοναδικά κοστούμια του και τα αξεσουάρ που με τόση ευγλωττία δήλωναν την παρουσία ενός μεγάλου ανδρός (υπέροχα καπέλα και παπιγιόν), το physique του θα τον αδικούσε. Αλλά χωρίς έναν άντρα που προηγήθηκε αρκετούς αιώνες στα ηνία της Βρετανίας -τον Εδουάρδο III, δηλαδή- ο Τσόρτσιλ δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί από το tailored κοστούμια του. Κάπου μέσα στην διάρκεια της πεντηκονταετούς βασιλείας του, κατά το 14ο αιώνα, έλαβε χώρα η σημαντικότερη εξέλιξη στο αντρικό ντύσιμο. Μέχρι τότε υπερίσχυε η αρχαία άποψη και το ρούχο αποκτούσε μορφή μέσω των ντραπέ, δηλαδή του τυλίγματος υφάσματος γύρω από το σώμα.
Στην Αγγλία της εποχής δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά τα ρούχα που κόβονταν και ράβονταν -ουσιαστικά, το tailored ρούχο. Σε αντίθεση με τους Γάλλους ευγενείς, που χαζολογούσαν στα παλάτια ντυμένοι με μπροκάρ και άλλα τέτοια, οι Αγγλοι προτιμούσαν να περνούν το χρόνο τους στα κτήματα τους στην εξοχή, ασχολούμενοι με πιο ενδιαφέροντα σπορ, όπως το κυνήγι. Αντε, τώρα, εσύ να κυνηγήσεις με μπροκάρ. Τα απλά μάλλινα υφάσματα ήρθαν, λοιπόν, ως το άλλο μεγάλο, καθοριστικό βήμα.
Που δεν γίνεται, φυσικά, χωρίς τα κατάλληλα παπούτσια. Κοντά στις μηχανορραφίες και τα τροπάρια, ένα από τα λιγότερο γνωστά επιτεύγματα του Βυζαντίου ήταν τα παπούτσια με κορδόνια. Θα γίνονταν δημοφιλή μόλις το 1823, όταν ανακαλύφθηκαν τα μεταλλικά καψούλια, μέσα από τα οποία περνάνε μέχρι σήμερα τα κορδόνια. Εκατό χρόνια αργότερα, ένας ευγενής από την Αγγλία αξίζει τα εύσημα μιας άλλης μεγάλης αλλαγής στο στυλ των παπουτσιών: Ο γνωστός δούκας του Ουίνδσορ. Το σουέντ θεωρούνταν αυστηρά θηλυκό υλικό, μέχρι τη στιγμή που εκείνος εμφανίστηκε φορώντας σουέντ παπούτσια στην Αμερική, το 1924. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Στην Αγγλία της εποχής δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά τα ρούχα που κόβονταν και ράβονταν, ουσιαστικά, το tailored ρούχο.
Και μέσα σε αυτήν, οι Γάλλοι έχουν το μερίδιο που τους αναλογεί μέσω της γραβάτας. Μίας από τις πολλές καινοτομίες που εισήγαγε ο Λουδοβίκος IV, μαζί με την απόλυτη μοναρχία και το τακουνάκι που και σήμερα φέρει το όνομα του. Κάθε πρωί, ο βασιλικός γραβατοποιός του έφερνε ένα καλάθι γεμάτο από γραβάτες σε διάφορα χρώματα και από εκεί ο Βασιλιάς Ήλιος διάλεγε το αξεσουάρ της ημέρας.
Το έδενε ο ίδιος γύρω από το λαιμό του (γιατί εκείνες τις εποχές δεν μπορούσες να εμπιστεύεσαι κανέναν) και ο γραβατοποιός διόρθωνε τις τελευταίες λεπτομέρειες στον κόμπο. Αυτή η φροντίδα, που έχει μεταφερθεί μπροστά στον καθρέφτη εδώ και αρκετό καιρό, παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς -ανάμεσα στα χιλιάδες καταγεγραμμένα ευφυολογήματα του Οσκαρ Γουάιλντ πάντα ξεχωρίζει το γνωστό «μια καλά δεμένη γραβάτα είναι πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή».
Με τον κίνδυνο να γίνουμε βαρετοί, αγαπητοί αναγνώστες, θα αναφέρουμε ότι το επίτευγμα του διπλού κόμπου ανήκει και πάλι στο δούκα του Γουίνδσορ.
Τελικά, τι μένει στον τόσο εκτιμητέο σήμερα Ιταλό ως ιστορική καινοτομία; Τίποτα, εκτός από τον τρόπο που ο Τζάνι Ανιέλι στόλιζε τη μανσέτα του πουκαμίσου, που εξείχε ολόκληρη από το μανίκι του σακακιού του (υπερβαίνοντας τον κανόνα των δύο εκατοστών), με ένα ρολόι φορεμένα πάνω σ’ αυτήν. Αν κι ο Ζαν Κοκτό το είχε ήδη κάνει αυτό.
Στο θέμα του πουκαμίσου είναι που σπάει η βρετανική μονοτονία με ολίγους Αμερικανούς, οι οποίοι καθιέρωσαν το γιακά όπως σήμερα τον γνωρίζουμε, κάπου στο μεσοπόλεμο. Την εποχή, δηλαδή, που ο Ντέιζι Μπιουκάναν έβαζε τα κλάματα μπροστά στην τελειότητα της συλλογής υποκαμίσων του Γκάτσμπι στο γνωστό μυθιστόρημα του Φιτζέρααλντ.
Τι μένει για το φινάλε; Η τυπική αναφορά στο παρόν, ως διδακτική δικαιολογία για την ύπαρξη αυτού του μηνιαίου φλας μπακ. Και εδώ δεν θα την κάνουμε την αυτή μέσα από το τι έχει μείνει ίδιο από τότε έως τώρα (τα ρούχα μιλάνε από μόνα τους), αλλά το τι έχει αλλάξει. Όντως, περισσότερο από ό,τι ισχύει στο γυναικείο στυλ, το δικό σας ντύσιμο στηρίζεται πάνω σε κάποιες βάσεις που αν καταρρεύσουν, παρασύρουν μαζί τους ακόμη και τους ισχυρότερους των ανδρών. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και οι τάσεις, απλά, αμπαλάρουν διαφορετικά τις κλασικές εικόνες. Ένα πράγμα, όμως, έχει αλλάξει και αυτό είναι το σημαντικότερο: Οι άντρες πλέον μιλάνε για το στυλ τους.
