Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα μπαίνει σε επιτήρηση, και δυστυχώς επαναλαμβάνεται η ιστορία κάθε τόσο, και τη δεύτερη φορά ως φάρσα, όπως είπε προ πολλού ένας διάσημος στοχαστής.
Επιστολή προς κύριον Τρούμαν
«Ο δημόσιος τομέας είναι υπερφίαλος, κακοπληρωμένος και ερασιτεχνικός. Οι βασικοί μισθοί είναι χαμηλοί, αλλά αυξάνονται μέσω επιδομάτων, με τους οποίους κερδίζουν ορισμένοι υπάλληλοι μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό τους μισθό… Το αποτέλεσμα αυτών είναι μια απόλυτη αποδιοργάνωση. Πουθενά αλλού δεν έχω παρατηρήσει διοικητικές δομές τόσο ανίκανες και αναποτελεσματικές. Ουσιαστικά δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας τις απλούστατες λειτουργίες όπως την είσπραξη των φόρων, ή την απλή εφαρμογή των νόμων».
Συντεχνίες και δημοσιονομικό μπάχαλο
Το παραπάνω τσιτάτο δεν αφορά την σημερινή εικόνα της χώρας μας, αλλά είναι τμήμα ενός άρθρου από το περιοδικό Collier’s στις 20 Σεπτεμβρίου 1947. Το γράφει ο Πολ Α. Πόρτερ και αναφέρει στην αμερικανική κυβέρνηση πτυχές και εντυπώσεις της ελληνικής οικονομίας πριν από την πρώτη μεταπολεμική επιτήρηση, μια επιτήρηση πολύ πιο στενή από την σημερινή.
Ουσιαστικά έλεγχαν τότε τα πάντα. Κι ακόμα αν το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα καταγγείλει το όλο αυτό εγχείρημα ως σκευωρία και ιμπεριαλιστική προσπάθεια να κακοποιηθεί το ισχυρό τότε κομμουνιστικό κίνημα, δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλει ότι η ελληνική κοινωνία ήταν σε άθλια ανθρωπιστική κατάσταση. Όχι μόνο απειλούσαν οι κομμουνιστές αντάρτες με διαμελισμό τη χώρα. Δρούσαν και οι συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων που προάσπιζαν μια ανορθολογική δημόσια διοίκηση (το 1939 υπήρχαν 140.979 δημόσιοι υπάλληλοι, το 1945 ήταν 324.500). Το πλέγμα των διάσπαρτων συμφερόντων απομυζούσε κάθε σημείο τής ελληνικής επικράτειας.
Πολ Πόρτερ, Ημερολόγιο 4.2.1947
Από τη μια η «ομάδα των τραπεζιτών» η οποία «έχει κατά νου πάνω απ’ όλα να προστατεύσει τα οικονομικά της οφέλη, όποιο κόστος και να προϋποθέτει σχετικά με την οικονομική υγεία της χώρας. Η ομάδα αυτή πιέζει να διατηρηθεί ένα φορολογικό σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους». Από την άλλη η ομάδα των επιχειρηματιών οι οποίοι «είναι παλιές μαφίες στο να κερδοσκοπούσε χρυσό ή συνάλλαγμα, και να τα φυγαδεύουν τα πλούτη τους στο εξωτερικό και με αυτό τον τρόπο να διασφαλίζουν την ευημερία τους. Τους απάντησα ότι ένας αλλοδαπός πρέπει να έχει την εντύπωση ότι οι επιχειρηματίες της Ελλάδας ξεπουλάνε τη χώρα τους» Χρηματοδοτούμενοι δήμαρχοι και νομάρχες «υπάλληλοι από την Αθήνα χωρίς ισχύ και οι τρέμοντας περισσότερο για τις καρέκλες τους.
Δεν μπορεί λειτουργήσει μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία όταν η οργάνωσή της γίνεται από τα πάνω προς τα κάτω; Ο πολίτης δεν μπορεί να πιέσει για ουσιώδες ζητήματα, όπως για τη βελτίωση του οδικού δικτύου και την πρόοδο σημαντικών έργων ανοικοδόμησης, ενώ η ανάπτυξη της τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι η πλέον αναγκαία προϋπόθεση για μια υγιή οικονομία» Η αριστερά φωνασκούσε χωρίς ουσία: «Ο απεσταλμένος της κομμουνιστικής εφημερίδας ήταν πάρα πολύ επιθετικός, βέβαια απέφυγε να κάνει πραγματικά δυσάρεστες ερωτήσεις και αρκούνταν σε γενικολογίες»
Από τις αρχές της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, στις πιο κρίσιμες στιγμές, τις αποφάσεις τις έπαιρναν οι πλέον ακατάλληλοι πολιτικοί που τύχαινε να βρισκόντουσαν στον κυβερνητικό θώκο, και με το φτωχό τους μυαλό, ενώ προσπαθούσαν να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τα συμφέροντα της χώρας, εν τούτοις αποτύγχαναν, διότι δεν γνώριζαν πως να χειριστούν τις καταστάσεις και έπαιρναν στο λαιμό τους ένα ολόκληρο λαό, ενώ παράλληλα τα χρέη βάραιναν και τις επόμενες γενιές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, απλά με διαφορετικά πρόσωπα.
