Δεν άντεχα τους Arcade Fire πίσω στο 2004. Όχι, αλήθεια. Λίγο το υπερβολικό hype από όλα τα μουσικά μέσα, λίγο το βιντεοκλίπ του Neighborhood 3 (Powers Out) με κάτι τύπους με κράνη να χτυπιούνται. Τι ανυπόφοροι ποζεράδες σκεφτόμουν, και αρνούμουν πεισματικά να ακουσω το ντεμπούτο τους άλμπουμ απορρίπτοντας τους ως ακόμη μία εφήμερη μπάντα που θα ξεχαστεί σε μερικούς μήνες.
Μέχρι που άκουσα το Rebellion (Lies).
Αυτή ήταν η αφορμή να αγοράσω το Funeral. Tι είχα να χάσω άλλωστε. Εδώ είχα δώσει λεφτά για τους Dogs Die In Hot Cars, σε μια Καναδική μπάντα δεν θα έδινα ευκαιρία; Οπότε μια Παρασκευή αγοράσα το cd τους από ένα Metropolis, πήρα το discman (retromania), έβαλα τα ακουστικά και πάτησα play. Και κάπου εκεί μπήκε το Neighborhood 1 και άλλαξαν όλα. Είναι από αυτές τις σπάνιες φορές που συναντάς ένα κομμάτι τόσο εξωφρενικά όμορφο, που νιώθεις ότι μπορεί να παρασύρει ένα ολόκληρο άλμπουμ στην δική του τελειότητα. Οι μελωδίες, τα hooks, τα συναισθήματα, το πάθος του τραγουδιστή με τα περίεργα φωνητικά (“Spread the ashes of the colors over this heart of mine!”). Το Tunnels παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι της προηγούμενης δεκαετίας. Το κομμάτι που ανοίγει τον αγαπημένο μου indie rock δίσκο της προηγούμενης δεκαετίας επίσης. Γιατί ξέρετε, και το υπόλοιπο Funeral δεν είναι καθόλου κακό.
Ας σκεφτούμε λιγο την περίοδο που κυκλοφόρησε το Funeral. Αρκετές μπάντες στρεφόντουσαν για τα καλά στην ντεμεκ ηλεκτρονική μουσική εξαιτίας του Kid A, άλλες άντεγραφαν τους Pavement βγάζοντας τον ίδιο δίσκο ξανα και ξανά, ενώ οι Strokes και οι Yeah Yeah Yeahs προσπαθούσαν να σώσουν το rock ‘n’ roll μαζί με ένα σωρό garage revivalists. Οι Arcade Fire έσκασαν στον μουσικό κόσμο σαν μια βόμβα. Σαν κάτι πραγματικά καινούργιο, όχι τόσο μουσικά καθώς οι επιρροές τους ήταν πασιγνωστες (κανείς βέβαια δεν συνδύασε τοσο καλά τους Talking Heads, τον Bruce Springsteen και τους Neutral Milk Hotel), αλλά κυρίως με την ενέργεια τους. Από το post punk(;) του Laika, στην πομπώδες μπαλάντα του Crown Of Love στο μεγαλύτερο indie anthem των τελευταία δέκα ετών, το Wake Up, σου μεταβίβαζαν μια ενέργεια τόσο έντονη που την ένιωθες σε όλο σου το κορμί, τόσο έντονη που σε προέτρεπαν να χωρέψεις όπως η Greta Gerwig στο βιντεοκλίπ του Spike Jonze.
To Funeral έκλεισε εχθές 10 χρόνια από την κυκλοφορία του, και επιτρέψτε μου να πω πως δεν είναι ο καλύτερος indie rock δίσκος των 00’s (αν έπρεπε ντε και καλά να επιλέξω θα έλεγα το You Forgot It In People των Broken Social Scene) αλλά σίγουρα ο σημαντικότερος. Όλοι έτρεξαν μετά από αυτό το άλμπουμ να γίνουν σαν τους Arcade Fire. Από τη μουσική, και το ύφος μέχρι και τον τρόπο που ντύνοταν. Ήταν το μεγαλειώδες ξεκίνημα από μια μπάντα που ένιωθες ακούγοντας αυτό το άλμπουμ ότι θα κατακτήσει τα πάντα. Η βράβευση του 2011 με το σημαντικότερο βραβείο των Grammys ήταν απλά μια υπενθύμιση ότι είχαν εξελιχθεί στην μεγαλύτερη indie rock μπάντα στον πλανήτη.
Κανένα όμως από τα επόμενα άλμπουμ τους, όσο μεγαλά (μεγαλύτερα για να είμαστε δίκαιοι )και αν ήταν σε ιδέες, ήχους, παραγωγή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που κάνουν το Funeral δέκα χρόνια μετά να θεωρείται κλασικό. Αυτό το στοιχείο του οριακού, του απολύτως επιβεβλημένου. Οι Arcade Fire μετά από αυτό άλμπουμ θα μπορούσαν να είχαν διαλυθεί και σε κανέναν δεν θα έκανε εντύπωση. Είναι τρομερά δύσκολο να συναντάς ένα δίσκο που ολα αυτά τα συναισθήματα πηγάζουν αυθόρμητα από κάθε δευτερολεπτο, σε κάθε κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δέκα χρονιά μετά, οι Arcade Fire είναι η μεγαλύτερη indie μπάντα στον πλανήτη, το 2004 ήταν η καλύτερη.
Πριν λίγους μήνες διάβαζα ξανά από την αρχή το αγαπημένο μου web comic Questionable Content, που ο δημιουργός του μαζί με ένα κομικ έγραφε και ένα μικρό journal σχολιάζοντας το εκαστοτε script αλλά και μιλώντας για μουσική. Κάποια στιγμή λοιπόν το 2004 είχε γράψει αυτό: “A few months ago I went to see The Unicorns play in Northampton. Opening for them was a band called The Arcade Fire, who proceeded to play a better show than The Unicorns themselves. The entire time they were playing, I was thinking “man, these guys are fuckin’ GREAT live, but how will they ever translate this greatness to record? I don’t think they can do it. I was happily wrong. I got my hands on a leaked copy of their forthcoming CD, Funeral and it is fuckin’ incredible. Imagine the Talking Heads, only more bombastic sometimes, and you’ve got a pretty good idea of what it sounds like. This is going to be one of the best records of the year.”
Right on the money, buddy.
