Όπως όλα τα εμβληματικά ρούχα, έτσι και το Τ-shirt έχει κάποια ορόσημα στη ζωή του. Η εμφάνιση του Μάρλον Μπράντο στο Λεωφορείο ο Πόθος είναι μόλις ένα από αυτά…
Λέγεται ότι ήταν κάπου εκεί, στις αποβάθρες, όπου το Τ-shirt τράβηξε την προσοχή του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού και προστέθηκε στον εξοπλισμό του το 1913. Αλλά επειδή το καλό πράγμα συνήθως αργεί, αν και ως εσώρουχο υπήρχε ήδη από τη δεκαετία του 1890 (όταν αποσπάστηκε από το ενιαίο ολόσωμο εσώρουχο, το «union suit») και αν και πρωτοεμφανίστηκε κανονικότατα ως λήμμα στο λεξικό Merriam-Webster τη δεκαετία του 1920, μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1940 το Τ-shirt έσκασε μύτη στην επιφάνεια ως αποδεκτή περιβολή· αρχικά για το φαντάρο, στη συνέχεια για το φαντάρο που γύρισε σπίτι του.
Εκτός από το στρατό, συντέλεσαν στη διάδοση του Τ-shirt και τα κολέγια –τα οποία άρχισαν κιόλας σιγά σιγά να τυπώνονται, γράφοντας το προοίμιο μιας μεγάλης ιστορίας.
Μέχρι και το μέσον της δεκαετίας του 1930, πάντως, το Τ-shirt ήταν απλώς ένα εσώρουχο, και ούτε καν δημοφιλές εσώρουχο.
Μια πολύ πιο απλή εξήγηση για τη διάδοση του Τ-shirt έχει ο Βίνσεντ Μινέτι, ειδικός μόδας στο Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη, ο οποίος την αποδίδει περισσότερο στην καθιέρωση της κεντρικής θέρμανσης, και λιγότερο στο σινεμά! Πάντως, παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί σταρ, όχι μόνον ο Μπράντο, αλλά και ο Τζον Γουέιν, ο Τζέιμς Ντιν, ο Μοντγκόμερι Κλιφτ– το έκαναν κι αυτό αστέρι, το φανελάκι γεννήθηκε στην Ευρώπη· αν και (προσέξτε ειρωνεία!) το βαμβάκι με το οποίο κατασκευάζονταν τα ευρωπαϊκά Τ-shirts προερχόταν από την Αμερική.
Μέχρι και το μέσον της δεκαετίας του ’30, πάντως, το Τ-shirt ήταν απλώς ένα εσώρουχο –και ούτε καν δημοφιλές εσώρουχο. Για να εκτοπιστεί ο πιο σοβαρός του αντίπαλος, το κλασικό φανελάκι με την τιράντα, χρειάστηκε η εμφάνιση του Κλαρκ Γκέιμπλ –και τι εμφάνιση, να προσθέσω εδώ– στην ταινία Συνέβη μια Νύχτα το 1934, όταν έβγαλε το πουκάμισό του και από μέσα δεν φορούσε τίποτε (ταινία από κάθε άποψη καθοριστική· εδώ και η πρώτη κινηματογραφική σκηνή στην οποία μια γυναίκα, εν προκειμένω η Κλοντέτ Κολμπέρ, κάνει οτοστόπ δείχνοντας τα ακάλυπτα πόδια της.) Οπως το έχει άψογα θέσει ο Mark E. Dixon, συγγραφέας του From Underwear to Outerwear, «ο Γκέιμπλ έκανε στο φανελάκι ό,τι και ο Τζον Κένεντι στο καπέλο: Οπως ο JFK εμφανίστηκε στη τελετή ορκωμοσίας του ασκεπής, ρίχνοντας έτσι κατακόρυφα τις πωλήσεις των καπέλων, έτσι και ο Γκέιμπλ βοήθησε στο να στραγγαλιστούν οι πωλήσεις της φανέλας όταν έβγαλε το πουκάμισό του αποκαλύπτοντας μόνο δέρμα».
Μέχρι το 1951 και τον Μπράντο, το Τ-shirt δεν έγραφε τίποτα ακόμη· απλώς, έγραφε στην κάμερα. Η στάμπα θα το σταμπάρει ως ένα ανυπέρβλητα cool ρούχο στα 60’s, αλλά μέχρι τότε τον ίδιο ρόλο αναλαμβάνει το Αρσενικό, πρωταγωνιστώντας μέσα σε ένα απλό, κενό μπλουζάκι. Τόσο το καλύτερο.
