Δύο Νομοσχέδια πέρασαν από τη Βουλή, το ένα για την Παιδεία και το άλλο για την Υγεία και τα ΜΜΕ ασχολούνται με τις πλέον ανούσιες διατάξεις τους.
Τις τελευταίες ημέρες πέρασαν από την Ολομέλεια του ελληνικού Κοινοβουλίου δύο πολύ βασικά Νομοσχέδια, το ένα αφορούσε στην πολύπαθη Παιδεία και το άλλο στην απαξιωμένη Υγεία.
Δύο Νομοσχέδια που από εδώ και πέρα θα ορίζουν τις προϋποθέσεις σε δύο από τους βασικότερους πυλώνες στήριξης ενός κανονικού Κράτους, ενός Κράτους που σέβεται τον πολίτη και διασφαλίζει τα δικαιώματά του. Έτερος πυλώνας στήριξης είναι η Δικαιοσύνη. Αρκεί η αναφορά των τριών αυτών κρατικών δομών για να γίνει αντιληπτό ότι η Ελλάδα νοσεί βαριά, όχι εξαιτίας της όψιμης μνημονιακής πολιτικής αλλά εξαιτίας σωρευτικών λαθών όλων των προηγούμενων Κυβερνήσεων.
Η μνημονική πολιτική που εύκολα μπορεί να «χρεωθεί» όλα τα κακά της μοίρας του ελληνικού Κράτους με τις παθογένειες που αυτό κουβαλά από την ίδρυσή του, δεν είναι εκείνη που ευθύνεται για την απογοητευτική κατάσταση στην Παιδεία, στην Υγεία αλλά και στη Δικαιοσύνη.
Και οι τρεις αυτοί τομείς παραπαίουν εξαιτίας της ραθυμίας του ίδιου του Κράτους να θέσει τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία τους έχοντας ως αποκλειστικό γνώμονά του τις ανάγκες του ίδιου του πολίτη και όχι της συντεχνιακής πελατείας των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Έτσι η χώρα βρίσκεται έρμαιο επιτήδειων και απανταχού εκμεταλλευτών, τη στιγμή που οι Υπουργοί έρχονται και παρέρχονται. Νομοθετούν με σπουδή, υιοθετούν προτάσεις αβασάνιστα, αρνούνται να μπουν στην ουσία και αρκούνται σε επικοινωνιακά τρικ που χαϊδεύουν τα αυτιά του κοινού που τους ψήφισε, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη σε χρόνια προβλήματα.
Ανύπαρκτες οι στοιχειώδεις παροχές στην Υγεία, απούσες οι βασικές συνθήκες στην Εκπαίδευση, και Υπουργοί που δεν δύνανται καταρχήν οι ίδιοι να κατανοήσουν τα προβλήματα, μια και η πλειοψηφία τους προέρχεται από την ιδιωτική εκπαίδευση και βασικά βολεύεται από την ιδιωτική Υγεία.
Σε μία τέτοια χώρα λοιπόν που τα θεμέλιά της καταρρέουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επιλέγουν ομοίως να ασχοληθούν με τα επουσιώδη και όχι τα ουσιαστικά, να ψέξουν τους εκάστοτε Υπουργούς βάσει διατάξεων, που εύκολα μπορεί να κατανοήσει το δυστυχώς άμαθο στην αναλυτική σκέψη – κοινό τους, χωρίς ποτέ να δίνουν την ουσία και βασικά χωρίς να ενημερώνουν τον πολίτη (γονιό ή μαθητή, ασθενή ή συγγενή) τι είναι όλες αυτές οι αλλαγές που προωθούνται ξανά στην πλάτης τους.
Χώρα της αφάνειας και της επιφάνειας που χειροκροτάει ασκόπως, αλαλάζει διαρκώς και γιουχάρει επιλεκτικώς. Η χώρα μας.
