Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι γεννήθηκε το 1940 στην Πάρμα της Ιταλίας. Γιός του Αττίλιο Μπερτολούτσι (γνωστός Ιταλός ποιητής), αρχικά έγινε δημοφιλής μέσα από την ποιητική του πορεία. Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη του για την έβδομη τέχνη ήταν έκδηλη από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαπέντε του είχε αρχίσει ήδη να πειραματίζεται με το φακό, γυρνώντας με την βοήθεια του πατέρα του ταινίες μικρού μήκους.
Το 1961, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του “Accattone”, δούλεψε σαν βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Τους δύο άντρες συνέδεε για πολλά χρόνια βαθιά φιλία η οποία έληξε μόνο μετά τον θάνατο του Παζολίνι. Παρά την προσωπική σχέση που για χρόνια διατηρούσε με τον πρώτο του δάσκαλο, η ώθηση να εξερευνήσει σε μεγαλύτερο βάθος τις σκηνοθετικές του δυνατότητες δόθηκε όταν ανακάλυψε την μαγεία των Κουροσάβα και Φελίνι.
Αν σήμερα μπορούμε να μιλάμε για έναν από τους ελάχιστους Ιταλούς θρύλους που έχουν σημαδέψει τον παγκόσμιο κινηματογράφο, είναι εξαιτίας της βαθιάς κινηματογραφικής του γνώσης, της μοναδικής αισθητικής αντίληψης και της μορφοπλαστικής δημιουργίας που ακολουθεί το έργο του. Ο Μπερτολούτσι, που από τα πρώτα του έργα εγκαινίασε με το στυλ του την δική του σχολή, εξακολουθεί να βλέπει σε δουλειές νεότερων καταξιωμένων δημιουργών να γίνονται αναφορές στη τέχνη του.
Η συνέχεια επί της οθόνης…
“Ο τελευταίος αυτοκράτορας” είναι η πρώτη ευρωπαϊκό – ασιατική συμπαραγωγή της ιστορίας του σινεμά, και η πρώτη ταινία μυθοπλασίας της οποίας μεγάλο μέρος των γυρισμάτων πραγματοποιήθηκε στην Απαγορευμένη Πόλη. Ενα επιβλητικό ιστορικό – πολιτικό έπος που στοίχισε πάνω από 23 εκ. δολάρια, χρειάστηκε πάνω από 19.000 κομπάρσους και τιμήθηκε με εννέα Οσκαρ. Με οδηγό την κάμερα του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη μας δίνεται η ευκαιρία να εμβαθύνουμε στη θρησκεία και την κουλτούρα της παραδοσιακής Κίνας. Σε πρώτο πλάνο συναντάμε τον Που Γι, τον τραγικό αυτοκράτορα που ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του όντας φυλακισμένος σ’ ένα χρυσό κελί.
Στην ηλικία των τριών ετών αποκόβεται από την μητρική αγκαλιά, προκειμένου να γαλουχηθεί κατάλληλα μέσα από την απαραίτητη εκπαίδευση, ώστε να ανταπεξέλθει στα αυτοκρατορικά καθήκοντα. Οι ραγδαίες αλλαγές που με το πέρασμα του χρόνου θα συμβούν γύρω του, δεν θα καταφέρουν να κλονίσουν την βαθιά πίστη ότι ο αυτοκράτορας είναι ο απόλυτος άρχων των πάντων, παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.
«Ήρθα να εξομολογηθώ σήμερα την αμαρτία που θα διαπράξω αύριο»
“Ο κομφορμίστας” προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1971 και οφείλει την ιδέα του σεναρίου του σε μυθιστόρημα του Μοραβία. Μαζί με την “Στρατηγική της αράχνης” και το “Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου” εντάσσεται μέσα στο έργο του Μπερτολούτσι σε μια ενότητα με έντονο αριστερό πολιτικό υπόβαθρο.
Ο Μαρτσέλο είναι γιατρός και ενεργό μέλος του φασιστικού κόμματος. Την μετάβαση από την παιδική του ηλικία στην εφηβεία σφραγίζει ένα τραυματικό περιστατικό, η ανάμνηση του οποίου καθορίζει τις επιλογές που κάνει ως ενήλικας. Στα τριανταπέντε του παντρεύεται την κόρη μιας αστικής ιταλικής οικογένειας, και με αφορμή μια αποστολή που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας για λογαριασμό του κόμματος, πηγαίνει ταξίδι του μέλιτος στο Παρίσι. Οσα θα συναντήσει στη Γαλλία θα τον φέρουν αντιμέτωπο με ξεχασμένα διλλήματα του παρελθόντος, από τα οποία εσφαλμένα πίστευε ότι είχε απαλλαγεί οριστικά.
«Πού χωράει η αγάπη σε όλο αυτό; Αυτό είναι ένας διαγωνισμός! Αν θέλεις να δεις αγάπη πήγαινε στο σινεμά»
“Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι” είναι ένα ποιητικό αριστούργημα που αποκτά εικόνα και καταλαμβάνει όλο το χώρο. Ένα καταφύγιο από σάρκα και αίμα που δεν έχει όνομα και παρελθόν. Ο Μπερτολούτσι καταδύεται στην ανθρώπινη ψυχή μέχρι ο πόνος να γίνει πραγματικός και ο εξαγνισμός ο μόνος δρόμος. Η διαλεκτική του σινεμά με το τέλος, όταν ο θάνατος καθρεφτίζεται μέσα σ’ ένα σπασμένο κρύσταλλο. Μια μοναχική χορογραφία που με αργά βήματα οδηγεί στην ελευθερία, στον κατακερματισμό κάθε προκλητικού φραγμού, όταν μπορείς να πεις με σιγουριά ότι έχεις νικήσει τη λήθη, μόνο τότε μπορούμε να ανασυστηθούμε. Το παράδειγμα του σινεμά που δεν έχει ανάγκη να μιμηθεί καμία ζωή γιατί τελικά… όλα είναι σινεμά.
Φιλμογραφία
- 2003 – The Dreamers (Οι Ονειροπόλοι)
- 2002 – Ten Minutes Older: The Cello (Δέκα Λεπτά Αργότερα: Το Τσέλο)
- 1998 – Besieged (Πολιορκία μιας Γυναίκας)
- 1996 – Stealing Beauty (Κλεμμένη Ομορφιά)
- 1993 – Little Buddha (Ο Μικρός Βούδας)
- 1990 – The Sheltering Sky (Τσάι στη Σαχάρα)
- 1987 – The Last Emperor (Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας)
- 1981 – La tragedia di un uomo ridicolo (Η Τραγωδία Ενός Γελοίου Ανθρώπου)
- 1979 – La luna
- 1976 – 1900
- 1972 – Ultimo tango a Parigi (Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι)
- 1970 – Strategia del ragno (Η Στρατηγική της Αράχνης)
- 1970 – Il conformista (Ο Κομφορμίστας)
- 1969 – Amore e rabbia
- 1968 – Partner.
- 1964 – Prima della rivoluzione
- 1962 – La commare secca
){kind=link}