Ας υποθέσουμε ότι η ταινία Bohemian Rhapsody γυριζόταν κατά πως ήθελαν οι κριτικοί να τη δουν. Θα ήταν σίγουρα μία εξαιρετική ταινία. Πόσο δημοφιλής θα γινόταν όμως;
Το σενάριο για τη ζωή του Freddie Mercury δεν είναι μία φανταστική ιστορία. Είναι η βιογραφία ενός φαντασμαγορικού ανθρώπου που έφερε την ανατροπή της ποπ σκηνής στην Μεγάλη Βρετανία. Αποτέλεσε διεθνές icon για μουσικούς, τη γκέι κοινότητα, αλλά κυρίως τον καθημερινό απλό άνθρωπο. Στην ουσία, παρέδωσε μία σύνθετη μουσική παρακαταθήκη με έναν τρόπο οικείο, ευνόητο.
Αν παρομοιάσουμε τη θέση του στο σήμερα, με καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής σκηνής, κατ’ εμέ θα ήταν ένας άλλος Ludovico Einaudi. Ο τελευταίος, έχει πείσει το φιλόμουσο κοινό, να ακούει τα κλασικά του κομμάτια, ανεξάρτητα από το μουσικό υπόβαθρο το καθενός. Κατάφερε να επαναφέρει την κλασική μουσική στο προσκήνιο και κυρίως κατάφερε να κάνει κι άλλους μουσικούς να τον ακολουθήσουν. Του πήρε δέκα χρόνια και μία ταινία για να αναγνωριστεί. Εν τέλη, στην γαλλική ταινία «Οι Άθικτοι» η μουσική του με το σωστό μέσο, ανήλθε σto talk of the town με το κοινό να ζητά περισσότερα. Ακολούθησε το Light of the Seven του Ramin Djawadi -Game of Thrones- πήρε Grammy και η ατροφική κλασική μουσική να αποκτά πάλι σάρκα.
Το ερώτημα είναι το εξής: Τι θα είχε απογίνει το Una Mattina ή το Light of the Seven χωρίς το οπτικό υλικό που κόσμησαν; Θα ήταν σίγουρα το αριστούργημα που είναι σήμερα, αλλά χωρίς δυναμική. Δεν προωθήθηκαν με συνεντεύξεις, αμέτρητα άρθρα και μυστικές συνταγές, αναδείχθηκαν.
Εύλογα, θα απορήσεις, τι σχέση έχουν όλα αυτά περί κλασικής μουσικής με το Bohemian Rhapsody και το σινεφίλ κοινό. Το σημείο καμπής τους, είναι η ανάδειξη. Δεν ζούμε στα 80s όπου το όνομα Queen και Freddie Mercury δεσπόζει στα Billboards, στα computers και τους αριθμούς. Ζούμε στην σύγχρονη πραγματικότητα όπου για να θυμηθεί κάποιος ποιοι είναι οι Queen πρέπει να αποδώσεις τα χαρακτηριστικά ρυθμικά παλαμάκια του We Will Rock You. Σε αυτήν την πραγματικότητα, ψάχνουμε καθημερινά για μικρές διεξόδους που θα επαναφέρουν την πίστη μας στην ανθρωπότητα, με κάθε τίμημα. Μοιραία, προσπαθούμε να αναβιώσουμε δεκαετίες σαν και αυτή του 80 γιατί αυτή η δεκαετία δεν έχει τίποτα να μας δώσει παρά έναν light Μεσαίωνα κομμένο και ραμμένο στα 10s. Άνοδος της ακροδεξιάς σε Αμερική και Ευρώπη, γυναίκες με μπούρκες σε μέρη που άλλοτε ακολουθούσαν το ρεύμα της εποχής, ψύχραιμα μπορείς να χαρακτηρίσεις δυσοίωνα τα τεκταινόμενα.
Στην αναζήτηση λοιπόν, προτύπων που συμβολίζουν την ανατροπή που όλοι περιμένουμε έρχεται η ταινία για τον Mercury. Πολυπολιτισμική πουστάρα, πιο γυναικείο και κραυγαλέο ντύσιμο πεθαίνεις, νάρκισσος, χάρμα οφθαλμού στα μάτια του μέσου Έλληνα. Ένα φρικιό που σύσσωμη η Αγγλία έμαθε να λατρεύει. Ένα φρικιό που ίσως έπρεπε με κάποιο τρόπο να μάθει και η Ελλάδα του Παντελίδη να λατρεύει.
Η ταινία για τον Freddy Mercury έπρεπε να είναι χολιγουντιανή. Έπρεπε να είναι εύπεπτη. Η ταινία έπρεπε να σώζεται από τον πρωταγωνιστή, γιατί σε αυτόν έπρεπε να εστιάσει το κοινό. Έναν τύπο που πήγε κόντρα στον καθωσπρεπισμό και το ίδιο βράδυ που πέθανε, βούτηξε την Αγγλία στο πένθος.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Bohemian Rhapsody (2018) που είναι αφιερωμένο για το συγκρότημα Queen:
 ταινία για το συγκρότημα Queen. Ας υποθέσουμε ότι η ταινία Bohemian Rhapsody γυριζόταν κατά πως ήθελαν){kind=link}