Κάθε φορά που ρωτούσαν την Ανίτα Έκμπεργκ σε συνεντεύξεις για τη σκηνή της Φοντάνα Ντι Τρέβι στην Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι απαντούσε: «δεν έκανα τίποτα σπουδαίο, κοιτούσα απλά την κάμερα σαν να είναι ο εραστής μου». Τα κορίτσια της Τσινετσιτά στην έκθεση Rendez-vous à Cinecittà στο Παρίσι…
Το 1955 ο Γάλλος φωτορεπόρτερ Willy Rizzo είναι 27 χρόνων, λάτρης των γυναικών, της Φόρμουλα 1, των πάρτι στα κλαμπ του Παρισιού και του ρίσκου. Έχει γυρίσει από τον πόλεμο της Αλγερίας, οι φωτογραφίες του είναι σε όλα τα έντυπα και το Paris Match του αναθέτει να φωτογραφήσει τα κορίτσια της Τσινετσιτά. Πιάνει ένα διαμέρισμα στα περίχωρα της Ρώμης, ζει τη μεγάλη ζωή του ιταλικού τζετ σετ, σχεδιάζει παράλληλα έπιπλα και φωτιστικά και ερωτεύεται τρελά την ηθοποιό Έλσα Μαρτινέλλι που τον βάζει στο πριβέ κλαμπ των μεγάλων παραγωγών.
Τη δεκαετία του ΄60 όλο το Χόλιγουντ έχει κατέβει στη Ρώμη. Δεν ήταν μόνο τα αμερικάνικα συνδικάτα των τεχνικών που έκαναν τη ζωή δύσκολη στα στούντιο στο Λος Άντζελες -το Μπεν Χουρ γυρίζεται στη Ρώμη με τις μισές απαιτήσεις- αλλά και η αύρα της αιώνιας πόλης που ζει το μύθο της. Ο νεορεαλισμός του Βισκόντι, του Ροσελίνι και του Ντε Σίκα βρίσκεται στο φόρτε της αλλά το μεταπολεμικό ιταλικό όνειρο έχει ανάγκη από υπερβολή και λάμψη για να ξεπεράσει το τραύμα του πολέμου. Και ο Willy γίνεται ο παπαράτσο της Ντόλτε Βίτα του Φελίνι.
Φωτογραφίζει τη Λύκαινα, το αγέρωχο βλέμμα της Μανιάνι στο ρόλο της Σεραφίνας που εκεί την εποχή ζει το χωρισμό της με τον Ροσελίνι που γοητεύεται από την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Το φωτεινό χαμόγελο της Σοφία Λόρεν και της Τζίνα Λολομπρίτζιτα που γεμίζει την οθόνη. Την απρόσιτη κομψότητα της Σιλβάνα Μαγκάνο. Τα πάρτι των χολιγουντιανών αστέρων -την ίδια περίοδο όλη η Ρώμη βοά για τους καβγάδες και τους έρωτες της Λιζ Τέιλορ και του Ρίτσαρντ Μπάρτον που γυρίζουν στην Τσινετσιτά την Κλεοπάτρα. Το μπρίο της Κλαούντια Καρντινάλε και τη δροσιά της Μόνικα Βίτι, της Σάντρα Μίλο, της Στεφανίας Σαντρέλι και της Σίλβα Κοσκινά από Έλληνα πατέρα.
Κορίτσια που έχουν ξεκινήσει από τις φτωχογειτονιές του νότου, με πλούσια τα ελέη που ευλογούνται από ένα τίτλο στα τοπικά καλλιστεία, παθιασμένα και λαμπερά, με μια λυσσαλέα δίψα για ζωή, χωρίς ίχνος αμερικάνικου πουριτανισμού. «Κορίτσια που γελούσαν και έκλαιγαν σαν να μην είχε γελάσει ή κλάψει κανείς πριν από αυτές», όπως έγραφε ο Τένεσι Ουίλιαμς γοητευμένος. Η Τσινετσιτά γίνεται η φαντασίωση όλης της ανθούσας τότε Ευρώπης. Ο Φελίνι συναντά σε μια διαφήμιση την Ανίτα Εκμπεργκ -«ένας δυναμικός θηλυκός πάνθηρας με την αθωότητα μικρού κοριτσιού» όπως έλεγε-, γυρίζει την Ντόλτσε Βίτα και ζει σχεδόν μέσα στα στούντιο υποστηρίζοντας ότι ήταν ο πραγματικός κόσμος πριν γεννηθεί ο κόσμος.
Μια δεκαετία έρωτα, υπερβολής, ανεμελιάς, κομψότητας και στυλ με όλο τον κόσμο να έχει στραμμένα τα βλέμματα στον νότο που δείχνει στο βορρά την απενοχοποιημένη χαρά της ζωής. Το θαύμα κρατάει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του΄70 όπου αρχίζουν να κυριαρχούν οι ταινίες peplum και τα σπαγγέτι γουέστερν. Στη Βουδαπέστη χτίζεται το στούντιο Korda με ακόμα χαμηλότερα μεροκάματα από ό,τι στη Tσινετσιτά και σιγά-σιγά, ο μύθος σβήνει. Ο Willy Rizzo εγκαταλείπει την πόλη με ένα διαζύγιο και μια βαλίτσα γεμάτη φωτογραφίες που κρατάει κρυμμένες μέχρι το θάνατό του. H Τσινετσιτά μετατρέπεται σε ψυχαγωγικό πάρκο και τα σκηνικά από τη Ντόλτσε Βίτα πουλιούνται σαν ατραξιόν στο Ντουμπάι. Και φέτος, η τρίτη του γυναίκα αποφασίζει να βγάλει όλο το υλικό στο Studio Willy Rizzo στο Παρίσι με την έκθεση Rendez-vous à Cinecittà, φόρο τιμής σε μια εποχή όπου όλα έμοιαζαν ονειρικά πλασμένα. Όπως ακριβώς τα κορίτσια της Τσινετσιτά.
