Σύνοψη ταινίας: Control (2007)
- Σκηνοθέτης: Anton Corbijn
- Ηθοποιοί: Craig Parkinson, Joe Anderson, Sam Riley, Samantha Morton, Toby Kebbell
- Είδος: Βιογραφία, Δράμα, Μουσική
- Έτος κυκλοφορίας: 2007
Θετικά: Ταινία που πρέπει να δει κάθε μουσικόφιλος και σινεφιλ, πολύ προσεγμένες ερμηνείες, παραγωγή που αναβιώνει ένα νοσταλγικό κοντινό παρελθόν από το οποίο κάποιοι από εμάς ίσως κρατάνε μνήμες.
Αρνητικά: Κανένα.
Η αξιολόγηση μου: 3,5 / 5 – Πολύ καλό περιεχόμενο που σίγουρα είναι αφορμή να κάτσεις να την παρακολουθήσεις.
Αυτό που πάντα με προβληματίζει με κάθε «μουσική» ταινία (ή ορθότερα, ταινία με μουσικό θέμα) είναι το κατά πόσο αυτή θα ενδιαφέρει και θεατές πέρα από τους μουσικόφιλους ή τους οπαδούς του συγκροτήματος / καλλιτέχνη στους οποίους επικεντρώνεται η ιστορία. Πολλές φορές έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάποια ταινία θα άφηνε αδιάφορο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Στην περίπτωση του «Control» όμως, πιστεύω πως η θέαση της κρίνεται επιβεβλημένη για κάθε σινεφίλ.
Ίσως κάποιοι από εσάς να έχετε ακουστά ένα συγκρότημα ονόματι Joy Division. Παρόλο που η δισκογραφία και η διάρκεια δράσης του γκρουπ ήταν μικρή, η επίδραση του ήταν αρκετά μεγάλη (για να μην πω τεράστια) στην ροκ μουσική. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος ήταν ο Ian Curtis, μια σκοτεινή, μυστηριώδης μα και χαρισματική φιγούρα. Η ζωή του Curtis λοιπόν, αποτελεί το θέμα της ταινίας. Ένας άνθρωπος που βασανιζόταν από επιληψία, ήταν καταθλιπτικός και συχνά σκεφτόταν την αυτοκτονία σαν λύση.
Οι θλιμμένοι του στίχοι σε συνδυασμό με την post-punk μουσική του συγκροτήματος ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στο ολοένα και αυξανόμενο φανατικό κοινό των Division. Σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όσο περισσότερο πονούσε και βρισκόταν σε κατάσταση διάλυσης ο Curtis, τόσο περισσότερη επιτυχία απολάμβανε το γκρουπ. Μέχρι που τελικά, οι πιο απαισιόδοξοι στίχοι του πήραν σάρκα και οστά. Στα 23 του, ο Curtis πήρε την ζωή του και έκανε την παγκόσμια μουσική κοινότητα να βυθιστεί σε πένθος.
Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του σε μεγάλου μήκους ταινία, ο Ολλανδός φωτογράφος/σκηνοθέτης Anton Corbijn (προσωπικός αγαπημένος) παρουσιάζει ένα φιλμ με συνοχή, ενδιαφέρον και χωρίς την βιντεοκλιπίστικη λογική που ίσως περιμένει κανείς από ένα σκηνοθέτη που έχει γυρίσει ουκ ολίγα βίντεο κλιπ. Άλλο ένα ατού που έχει ο Corbijn είναι ότι έχει ζήσει το συγκρότημα εκ των έσω την εποχή εκείνη (τέλη του ’70 δηλαδή), καθώς οι Joy Division ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα με τα οποία δούλεψε σαν φωτογράφος όταν πρωτοπήγε στο Λονδίνο (βράζω από την ζήλια!).
Βασικά, πιστεύω ότι η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει με τους δαίμονες του πάντα έχει ενδιαφέρον, όταν γίνεται σωστά. Εδώ έχουμε μια καλογυρισμένη και ατμοσφαιρική ταινία που απλά τυγχάνει ο άνθρωπος που βρίσκεται στο επίκεντρο της να είναι αληθινό πρόσωπο.
Αν τελικά αποφασίσετε να το δείτε, σας παρακαλώ πολύ, μη το αντιμετωπίσετε σαν μια απλή βιογραφία ενός ροκ σταρ, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς να την απαξίωσετε γιατί πρόκειται για μία ακόμη παρόμοια περίπτωση που την έχετε ξανασυναντήσει άπειρες φορές στον κινηματογράφο και ιδιαίτερα σε φιλμ του Hollywood.
Σε γενικές γραμμές οι ερμηνείες του Control (2007) αγγίζουν κάτι παραπάνω από το ικανοποιητικό και αδιαμφισβήτητα θα σας εντυπωσιάσουν σε τέτοιο βαθμό που σίγουρα θα την συστήσετε και στους φίλους σας, διότι αξίζει τον κόπο.
: Η αγάπη τελικά δεν αρκεί. Αυτό που πάντα με προβληματίζει με κάθε «μουσική» ταινία (ή ορθότερα, ταινία με μουσικό θέμα) είναι το κατά){kind=link}