de Blob 2 (video game)

Το πρώτο de Blob έκανε το ντεμπούτο του το 2008 ως νέο IP από την Blue Tongue σε συνεργασία με την THQ και κατάφερε να γίνει γνωστό για την ζωντανή χρωματική παλέτα που εκμεταλλευόταν με εξαιρετικό τρόπο. Αν και οι πωλήσεις του πρώτου μέρους της σειράς δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικές, η εταιρία ανάπτυξης δεν πτοήθηκε και προχώρησε στην ανάπτυξη της συνέχειας σε μία μεγάλη γκάμα από πλατφόρμες, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και τα Xbox 360 και PlayStation 3.

Η όλη φιλοσοφία της παραγωγής στηρίζεται στην επαναφορά του χρώματος από τον παίκτη σε έναν κόσμο που δείχνει πλέον μονότονος. Στο de Blob 2 ο gamer αναλαμβάνει τον ρόλο του Blob, ο οποίος επιστρέφει με σκοπό να ελευθερώσει την πόλη Prisma και τους κατοίκους της από τον κακό δικτάτορα Comrade Black, o οποίος άντλησε το παραμικρό χρωματικό στοιχείο.

Εκτός του μειωμένου ενδιαφέροντος που προσφέρει η υπόθεση, ο τίτλος δεν ακολουθεί ένα σωστά δομημένο σενάριο κάνοντας την ύπαρξη του περιττή και δικαιολογώντας το μόνο για να υποστηρίζει το gameplay. Εξαιρετικής ποιότητας είναι τα cut scenes στα οποία πρωταγωνιστεί ο Blob, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό της χαριτωμένης φιγούρας.

Ο Blob είναι ουσιαστικά μία μπάλα που απορροφά διάφορα χρώματα που είναι διάσπαρτα σε κάθε επίπεδο, εφόσον πραγματοποιηθεί η ενεργοποίηση τους στην αρχή της κάθε επιπέδου μέσω των υπονόμων. Εδώ παρατηρείται μία αλλαγή της δράσης σε 2D gameplay, το οποίο αποτελεί μία εναλλακτική και φρέσκια αλλαγή που τοποθετείται ενδιάμεσα στα κύρια objectives.

Οι δυνατότητες του Blob μπορούν να συσχετιστούν άμεσα με αυτές ενός πινέλου, καθώς κάθε χρώμα που απορροφά, μπορεί να το χρησιμοποιήσει για την βαφή κτιρίων, δέντρων, αμαξιών και γενικότερα του περιβάλλοντος. Ο παίκτης θα χρειαστεί να βάψει πολλά κτίρια για να ελευθερώσει κάποιους πολίτες της πόλης και να ολοκληρώσει κάποια από τα βασικότερα objectives.

Εμπόδιο στο δρόμο του ήρωα θα σταθούν διάφορα πλάσματα, τα οποία έχει προσλάβει ο Comrade Black με σκοπό να προσπαθήσουν να ρουφήξουν το χρώμα από το σώμα του Blob, ώστε να αποτύχει στην αποστολή του. Η αντιμετώπιση των διάφορων αντιπάλων γίνεται μέσω ενός συστήματος στόχευσης που πολλές φορές πάνω στην δράση -αλλά και λόγω του μεγάλου αριθμού των εχθρών- αποδεικνύεται προβληματικό.

Άλλο ένα πρόβλημα είναι το χρονικό περιθώριο που προσφέρεται για την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου. Ο διαθέσιμος χρόνος αποδεικνύεται ελάχιστος για κάποιον που δεν ακολουθεί πιστά τα objectives και επιθυμεί μία ελεύθερη περιήγηση σε κάθε πίστα. Το de Blob 2 βασίζεται σε απλοϊκούς μηχανισμούς gameplay καθιστώντας τον τίτλο μία πρόταση ιδιαίτερα προσιτή σε όλο το gaming κοινό και ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Σε αυτό συνάδει και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο δυσκολίας.

Σε όλα τα παραπάνω στοιχεία, έρχεται να προστεθεί και το στοιχείο της επανάληψης που χαρακτηρίζει κάθε σημείο της δράσης. Χαρακτηριστικά όπως η αναβάθμιση του Blob σε διάφορους τομείς (πχ. δυνατότητα αύξησης του μεγέθους του), δεν καταφέρνουν να τραβήξουν το ενδιαφέρον.

Ο οπτικός τομέας με μία πρώτη ματιά είναι σε θέση να τραβήξει τα βλέμματα. Αν και δεν είναι τεχνολογικά προοδευτικός, δε θα μας προκαλούσε εντύπωση αν η THQ ή η Blue Tongue εκμεταλλευόταν την υπέροχη και ποικιλόμορφη χρωματική παλέτα σε κάποιο επερχόμενο τίτλο τους. Επιπροσθέτως, το soundtrack του de Blob 2 έρχεται να δέσει “γάντι” με την ατμόσφαιρα του καθώς με το χρωματισμό του κόσμου. Μία σημαντική παράμετρος στην εμπειρία του χρήστη προσφέρει -στην έκδοση για το PlayStation 3- η υποστήριξη του PlayStation Move.

Ο παίκτης χειρίζεται τον Blob με το thumbstick στο Navigation Controller ενώ η μετακίνηση της κάμερας με το D-Pad. Η αλλαγή της οπτικής γωνίας με το σταυρό κατευθύνσεων δημιουργεί ιδιαίτερο πρόβλημα, καθώς δεν είναι δυνατή η κίνηση του Blob παράλληλα με την κάμερα. Πέρα από αυτό το πρόβλημα, ο συνολικός έλεγχος με τα δύο τμήματα του PlayStation Move είναι αρκετά πιο βολικός και δίνει πόντους στην συνολική εμπειρία.

Το de Blob 2 επιτρέπει επίσης και την συμμετοχή ενός ακόμα παίκτη, ο οποίος μπορεί να μπει στη δράση, είτε κάνοντας χρήση ενός DualShock 3, είτε ενός σετ PlayStation Move χειριστηρίων. Δυστυχώς, ακόμα και το co-op mode απογοητεύει, διότι η μόνη δυνατότητα που προσφέρει στο δεύτερο παίκτη είναι η εκτόξευση χρώματος που δε δουλεύει σωστά.

Η παραγωγή της Blue Tongue αποτυγχάνει να εντυπωσιάσει, με τη συνέχεια να μη φέρνει αρκετές βελτιώσεις και να μη διορθώνει τα όποια προβλήματα είχε το πρώτο μέρος της σειράς. Παρόλη την χαρούμενη αίσθηση που μεταφέρει και τα ζωντανά χρώματα στο περιβάλλον, το στοιχείο της επανάληψης και το χαμηλό επίπεδο δυσκολίας, κάνει τον τίτλο ιδανικό μόνο για πολύ μικρή μερίδα καταναλωτών.