- Πλατφόρμα: Microsoft Windows, OS X, PlayStation 4, Xbox One
- Εταιρεία ανάπτυξης: Robert Briscoe, The Chinese Room
- Είδος: Exploration game, art game
Μας άρεσαν:
- Το πιο όμορφο περιβάλλον γραφικών που έχετε δει ποτέ στον υπολογιστή σας.
- Μαγευτική μουσική.
- Η όλη του αισθητική: όσα ανέφερα στο 1 και το 2, τα κείμενα, η φωνή του αφηγητή, το τέλος.
Δε μας άρεσαν: Δεν πρόκειται για παιχνίδι. Είναι απλά μια interactive εμπειρία που δεν έχετε ξαναζήσει.
Η αξιολόγηση μας: 4.5 / 5 – Εξαιρετικό
Παρουσίαση του Dear Esther
Πρωτότυπα εγχειρήματα στην ιστορία της ψυχαγωγίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το gaming στους υπολογιστές, έχουν υπάρξει αμέτρητα. Κάποια οδήγησαν σε νέες τεχνολογίες, άνοιξαν ορίζοντες, έδειξαν δρόμους. Κάποια άλλα απλά ξεχάστηκαν μιας και ενώ έμοιαζαν ιδιαίτερα έξυπνα στην εποχή τους, η τεχνολογία τα προσπέρασε σα να ήταν σταματημένα στην στροφή. Η έξυπνη ιδέα όμως, και η ακόμα πιο έξυπνη εφαρμογή της, είναι πράγματα που αξίζουν να μνημονεύονται πάντα, οδηγούν δεν οδηγούν σε κάποιο πιο πρακτικό αποτέλεσμα.
Το Dear Esther ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Έχω πει και παλιότερα και το έχουν πει και άλλοι πριν από εμένα, πως το gaming είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει στον κινηματογράφο. Με τη σημαντική προσθήκη πως στα video games ζεις την ταινία. Στον συγκεκριμένο τίτλο έχουμε ένα πάντρεμα των παραπάνω, με κουμπάρους το βιβλίο (μια καλή ποιητική συλλογή ας πούμε) και τη μουσική. Είναι η πρώτη φορά που συναντάω “παιχνίδι” (ΟΚ, δεν είναι τέτοιο αλλά κάποια λέξη πρέπει να χρησιμοποιώ) που είναι τόσο άμεσα εξαρτώμενο από τη μουσική του.
Το λέω εξ αρχής: οι λέξεις που ξέρω δεν φτάνουν για να περιγράψουν όλα αυτά που νιώθεις καθώς βιώνεις το “Dear Esther”. Αυτό που μοιάζει κάτι πολύ βαρετό στο ξεκίνημα, εξελίσσεται σε μια διαδρομή που χωρίζει όλα τα δίπολα του κόσμου και φυσικά το πιο έντονο απ’ όλα: τη ζωή και τον θάνατο.
Ας αφήσω για λίγο τους γρίφους όμως (μόνο για λίγο μιας και ολόκληρο το “Dear Esther” είναι ένας γρίφος).
Ξυπνάς σε μία παραλία. Από πάνω σου σκύβει ένας κατασκότεινος ουρανός και από τις πρώτες στιγμές θα αντιληφθείς πως βρίσκεσαι σε ένα νησί. Θα αντιληφθείς; Ποιος; Εντάξει, είσαι ο τύπος που περπατάει, και πιθανότατα αυτός που γράφει όλα τα θλιμμένα γράμματα στην Esther. Ή μήπως όχι; Τι συνέβη στην Esther; Ποιοι είναι οι υπόλοιποι που αναφέρει ο αφηγητής; Τι κάνεις σε αυτό το νησί; Είσαι ο τελευταίος κάτοικος του, πρώτος ή δεν βρίσκεσαι καν εκεί; Και γιατί όταν προσπαθείς να πεθάνεις μια φωνή σου ζητάει να γυρίσεις πίσω και τσουπ, να ‘σαι πάλι ζωντανός;
Μην προσπαθήσεις να λύσεις όλα τα μυστήρια. Ακόμα κι αν χρειαστεί να το παίξεις και να το ξαναπαίξεις, δεν είναι σίγουρο πως θα μπορέσεις να βάλεις όλα τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους. Κάποια θα περισσέψουν. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Όπως κάθε μεγάλο ποίημα, έτσι και το “Dear Esther” ζητάει από εσένα να νιώσεις πρώτα τις ερωτήσεις, να αμφισβητήσεις, να δώσεις τις δικές σου ερμηνείες.
Στο Dear Esther δεν υπάρχει κανένας γρίφος για να τον λύσεις, κανένας εχθρός για να τον πυροβολήσεις, καμία πόρτα που απαιτεί κλειδί για να ανοίξει, κανένας άνθρωπος για να συνομιλήσεις. Εδώ καλά καλά ίσως εσύ να μην είσαι άνθρωπος (ωραίο αυτό ε;). Δεν χρειάζεται καν να εξερευνήσεις το νησί που βρίσκεσαι. Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα βρεθείς σε όλα τα μέρη του. Συνθέτοντας κερματισμένες αναμνήσεις ή βιώνοντας ένα πέρασμα από αυτόν τον κόσμο στον άλλον;
Επαναλαμβάνω… δεν υπάρχει μία αλήθεια… και τι πιο όμορφο στ’ αλήθεια από αυτό.
Είναι η πρώτη φορά που θα σταθώ εκτενώς στα γραφικά ενός παιχνιδιού. Θέλω να αραδιάσω επίθετα για να σας βάλω στην ουσία τους αλλά δεν έχει και πολύ νόημα. Αν ισχύει το «μία εικόνα 1000 λέξεις» για τις εικόνες του «Dear Esther» θα χρειαζόταν κείμενο του Μάκη. Σε παρασέρνουν όμως τόσο απόλυτα, τόσο καθηλωτικά, που συνεχώς θα σταματάς την κίνηση σου και θα χαζεύεις το τοπίο τριγύρω σου. Τα χρώματα, τον αέρα που φυσάει, τις σκιές, την κίνηση που βρίσκεται παντού παρά την απουσία ανθρώπων, το νερό, τα αστέρια… Όλα τους είναι τόσο μα τόσο αληθινά.
Η μουσική. Ναι, πρέπει να πω πολλά και για αυτήν. Αλλά πώς να την περιγράψω. Άφηνα ανοιχτό τον υπολογιστή για να την ακούω. Έψαξα και βρήκα το soundtrack και συνοδεύει τις τελευταίες νύχτες μου (βροχή και τούτη η μουσική είναι ότι πρέπει). Έγχορδα, αέρινες φωνές, πιάνα. Και οι ambient ήχοι. Ιδανική συνοδεία.
Έχει κάτι άλλο να πω για το “Dear Esther” που να βοηθάει; Χμμμ…. Α. ναι… αγοράστε το ρε παιδιά. Είναι η μόνη φορά μαζί με το “Machinarium” που προτρέπω σε αγορά. 10 € είναι το ποσό και θα πάνε σε ερασιτέχνες και όχι σε μεγάλα studios.
Η διάρκεια του παιχνιδιού (αν και επί της ουσίας μπορεί να μην το χαρακτηρίσεις ως παιχνίδι) είναι μικρή, περίπου 40 λεπτά αν ορμήσετε να κάνετε την διαδρομή σαν τον Road Runner.
Αλλά πιθανότατα θα είναι τα πιο γεμάτα 40 λεπτά της μέχρι τώρα gaming ζωής σας.
