Η ανακάλυψη των απολιθωμάτων ενός αξιοπερίεργου, αλλά ιδιαίτερα κοινού για την εποχή, δεινόσαυρου με μια ιδιόμορφη οδοντική συστοιχία, οδηγεί στα ίχνη της «αγελάδας του Μεσοζωικού αιώνα».
Σύμφωνα με μαρτυρίες από την επιστημονική ομάδα του πανεπιστημίου του Σικάγο, της οποίας ηγείτο ο Paul Sereno, οι χαρακτηριστικές σιαγόνες και τα μικροσκοπικά στριμωγμένα δόντια, 10 δόντια ανά αράδα, επέτρεπαν στον Nigersaurus taqueti να συλλαμβάνει την τροφή του.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα συνδυασμό υπολογιστικής προσομοίωσης, ακτινών – Χ και γλυπτικής για να κατασκευάσουν ένα μοντέλο ζώου σε μέγεθος ελέφαντα το οποίο έζησε πριν από 110 εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή που σήμερα είναι η έρημος Σαχάρα.
Επιπλέον σύμφωνα με δηλώσεις των επιστημόνων, η νέα μελέτη θέτει υπό αμφισβήτηση ορισμένα παλιότερα μοντέλα που σχετίζονταν με άλλους δεινοσαύρους όπως ο Diplodocus (Διπλόδοκος).
Όπως τονίζει ο Sereno στην αναφορά του, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Public Library of Science, τέτοιου είδους πλάσματα, γνωστά ως diplodocids, είναι περισσότερο πιθανόν να βοσκούσαν.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας βρέθηκαν αρκετά οστά ώστε να αποδειχθεί η προέλευση των ημικυκλικών καναλιών, όργανα της ισορροπίας που υπάρχουν και στον άνθρωπο. Αυτό που αποκαλύφθηκε άφησε άφωνους τους ερευνητές.
«Στην καθημερινή του ζωή αυτό το ζώο είχε στραμμένο το κεφάλι του προς το έδαφος,» αναφέρει ο Sereno σε ένα συνέδριο της National Geographic Society, η οποία συγχρηματοδότησε τη 10χρονη έρευνα του επιστήμονα για τον Nigersaurus.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν, όπως αναφέρει ο Sereno, ότι οι ειδικοί για πολύ καιρό πίστευαν λανθασμένα ότι οι φυτοφάγοι δεινόσαυροι συμπεριφέρονταν όπως ζώα με εκτεταμένο λαιμό, που υπάρχουν έως σήμερα (καμηλοπάρδαλη).
«Πιστεύω ότι έως σήμερα βρισκόμασταν στο σκοτάδι και γι’ αυτό το λόγο δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε τις αγελάδες του Μεσοζωικού αιώνα.»
«Σήμερα γνωρίζουμε ότι το κεφάλι του Nigersaurus βρισκόταν προς τα κάτω και χρησιμοποιούσε ένα είδος μηχανισμού που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ άλλοτε έως τώρα.»
Η απολιθωμένη γύρη των δέντρων και κάποια άλλα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η Αφρική ήταν καλυμμένη με εκατομμύρια είδη φυτών για πολλά χρόνια. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπήρχαν κάποια ζώα αντίστοιχα των σημερινών αγελάδων;
«Πιστεύουμε ότι ο λαιμός χρησίμευε απλά για να φτάσουν τα ζώα στον στόχο τους. Στη συνέχεια παρέμεναν στην περιοχή και βοσκούσαν,» σχολιάζει ο Sereno.
Τα δόντια των δεινοσαύρων ήταν τόσο στριμωγμένα ώστε η κορυφή και το κατώτατο σημείο των σιαγόνων δρούσαν ως δυο ξεχωριστές λεπίδες ενός ζεύγους κοπτικών εργαλείων.
Οι ερευνητές μελέτησαν εσωτερικά κάποια από τα δόντια τους. «Στην πραγματικότητα είναι ορατή η καθημερινή έκκριση οδοντίνης,» σχολιάζει ο Sereno.
Ο Nigersaurus έχανε τα δόντια του κάθε 30 έως 35 μέρες, πολύ πιο γρήγορα από οποιονδήποτε γνωστό δεινόσαυρο της εποχής. Όμως πίσω από τα χαμένα δόντια περίμεναν πάντα κάποια ολοκαίνουργια.
Ο Sereno πιστεύει ότι ο Nigersaurus και κάποια άλλα φυτοφάγα μηρυκαστικά ήταν κάποτε τα πιο συχνά είδη δεινοσαύρων, ωστόσο τα απολιθώματα τους ήταν υπερβολικά εύθραυστα για να επιβιώσουν και να ανακαλυφθούν.
Παρόμοια δείγματα δοντιών έχουν βρεθεί σε όλη την Ευρώπη, τη Νότια Αμερική και σε άλλες περιοχές της Αφρικής.
