Είναι όμορφο να έχεις έναν εκδότη που δεν έχει απλή γνώση των θεμάτων που περνάνε από το «έντυπο» του αλλά που είναι βαθιά μυημένος σε οτιδήποτε κι αν του παρουσιάσεις. Ένας τέτοιος είναι ο Μάκης. Ερχόμενος πριν ένα χρόνο στο Texnologia.Net έμεινα άναυδος με τους δεσμούς που είχε με το ποδόσφαιρο. Ιστορία, συστήματα, επικαιρότητα, αθλητικός παλμός, όλα μα όλα γινόταν τραμπολίνο που πάνω του χοροπηδούσαν οι έγκυρες απόψεις του, τα καυτά του σχόλια, οι αλάνθαστες προβλέψεις του.
Κάθε φορά που η μνήμη μου και τα αρχεία μου γονατίζουν, κάθε φορά που τα ιντερνετικά ψαχτήρια βάζουν την ουρά στα σκέλια και μου παραδίδουν ταπεινωμένα την άδεια λειτουργίας τους, εγώ καταφεύγω στην κινητή μου εγκυκλοπαίδεια, στον άνθρωπο που ένα «δεν ξέρω» δεν μου έχει πει 365 μέρες τώρα, στον μεγάλο αντίπαλο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, στον Μάκη!
Γνωρίζοντάς τον όλο και καλύτερα μάλιστα, έβλεπα πως ήταν θέμα χρόνου να με βουτήξει στην κολυμπήθρα της αθλητικής δημοσιογραφίας κι από έναν τεμπέλη αρθρογράφο να με βαφτίσει «μαχόμενο ρεπόρτερ»! Τα γεγονότα έχουν ακριβώς όπως ακολουθούν και μην πιστέψετε ποτέ και κανέναν για κάτι διαφορετικό ακόμη κι αν τον έχετε βάλει στον τροχό και σας ορκίζεται στα επιμηκυσμένα του άκρα!
Πρόβατο: Παρακαλώ!
Μάκης: Γεια σου Πρόβατε. Μάκης, αφεντικό εδώ.
Πρόβατο (σε στάση προσοχής πλέον): Γεια σου τρισμέγιστε γκουρού. Προς τι η τιμή;
Μάκης: Αύριο φεύγεις. Σου έβγαλα εισητήριο για Λονδίνο. Το Σάββατο έχει ντέρμπι στην Α΄Αγγλίας, Μπρέντφορντ-Τσάρλτον. Θέλω ρεπορτάζ, φωτογραφίες, παρασκήνιο… Με ξέρεις. Θέλω μόνο εμείς να έχουμε κείμενο στην Ελλάδα για τη ματσάρα.
Δε χρειάστηκαν περισσότερα λόγια. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ξεκίνησα να πακετάρω. Η πρώτη μου διεθνής αποστολή ήταν γεγονός. Πλάι στα αγάλματα των Θεοφιλόπουλου, Γερακάρη, Σεφτελή ίσως θα στηνόταν και το δικό μου!
Έμεινα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο κέντρο του Λονδίνου, στην περιοχή της Βικτόρια. Δεν ήθελα να επιβαρύνω την εταιρεία σε καιρούς κρίσης παρ’ ότι όλοι (ο Μπάμπης, ο Γιάννης, ο κυρ-Κώστας…) γνωρίζουν την οικονομική της ευμάρεια. Το Σάββατο ξύπνησα από νωρίς. Ήθελα να προετοιμαστώ κατάλληλα για τον αγώνα που άρχιζε στις 3.00! Πήρα το δημοσιογραφικό μου μπλοκάκι, τρία στυλό διαρκείας και κατέβηκα στη ρεσεψιόν. Γκαντεμιά, δούλευε πάλι ο Ινδός με τα τσάτρα-πάτρα αγγλικά του.
Πρόβατο: Συγνώμη, γνωρίζετε πώς θα πάω στο Brentford;
Ινδός: Hello my friend! (χαμόγελο)
(τρία λεπτά αργότερα)
Πρόβατο: Λοιπόν, μήπως ξέρετε πώς θα πάω στο Brentford;
Ινδός: My friend, is this in London?
Πρόβατο: Καλημέρα!
Πού βρίσκεις οποιαδήποτε πληροφορία θες, οποιαδήποτε ώρα της μέρας και ως τις 11 το βράδυ στην Αγγλία; Το μυαλό μου παίρνοντας στροφές σαν αλυσοπρίονο στα χέρια του δολοφόνου, άναψε λαμπάκι: στις παμπ! Ο “Prince of Wales” με περίμενε στη γωνία. Έσπρωξα την πράσινη πόρτα του και μπήκα.
-Μια μπύρα παρακαλώ και μια ερώτηση.
-Here you are sir. Tell me.
-Μήπως γνωρίζετε πώς θα πάω στο Brentford;
-Hm, well take the sub to Richmond and then the bus 607. Then ask somebody where is the stadium.
Τρεις μπύρες και κάνα δύωρο αργότερα ήμουν στο λεωφορείο για το γήπεδο. Κλασικό κόκκινο double decker. Μέσα κόσμος με κασκόλ. Οπαδοί και των δύο ομάδων. Μη φανταστείτε βέβαια συνθήματα και αγριάδες. Αγγλικό χιούμορ και συζητήσεις για τον Γκάρυ Αλεξάντερ (αστέρι των γηπεδούχων) κυριαρχούσαν. Έπρεπε να διαλέξω στρατόπεδο. Έπρεπε; Όχι βέβαια, η Μπρέντφορντ ήταν γενετικά γραμμένη στο DNA μου. Όπως δηλώνει ο κάθε νεοαποκτηθείς ποδοσφαιριστής για την ομάδα που τον απέκτησε έτσι κι εγώ «από μικρός είχα όνειρο να γίνω Μπρέντφορντ»! Για να φτάσω στο στάδιο θα αρκούσε να ακολουθούσα το πλήθος. Είπαμε όμως, ρεπορτάζ έπρεπε να κάνω και το αγέρωχο μάτι του Μάκη με παρακολουθούσε απ’ τη Μόρντορ. Πλησίασα δυο γεροντάκια με κοκκινόμαυρο κασκόλ (κόκκινο-μαύρο ή κίτρινο-μαύρο, εξού και το παρατσούκλι «μέλισσες», είναι τα χρώματα της ομαδάρας μου), ο ένας 95+ , ο άλλος κοντά στα 85. Ίσως και να ‘ταν πατέρας με γιο, δεν ξέρω.
Πρόβατο: Συγνώμη, πού θα κατέβω για το γήπεδο;
Γιος: Brentford stadium? Oh, we’re also going there. Just follow us, we’ll show you the way. Where are you from?
Πρόβατο: Ευχαριστώ πολύ. Από την Ελλάδα είμαι.
95+: Ho ho ho! From Greece!!! Money problems, money problems! Ho ho ho…
Φτάνοντας στο γήπεδο, σαν φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του, την ομάδα του και τα χρόνια που έχει φάει δίπλα στα χορτάρια, μπήκα στην μπουτίκ. Δεν ήταν δυνατόν να πατήσω τις άγιες εξέδρες του Brentford Stadium φορώντας το μπλουζάκι απ’ τα Zara. Σκούφος, μπλούζα, κασκόλ και η μετάλλαξη του Πρόβατου σε Μέλισσα ήταν γεγονός. Πηγαίνοντας σε λάθος γκισέ για τα εισητήρια παρολίγον να βρεθώ στην εξέδρα των φιλοξενούμενων. Ευγενικότατος όμως ο γκισεδάρχης, βγήκε αφήνοντας την ουρά να περιμένει, για να με πάει ως το σωστό σημείο που θα έπρεπε να κάνω την αγορά μου. «Ελληνική ευγένεια», σκέφτηκα αυτοστιγμή. Κοίταξα ψηλά και έφτυσα. Δε μετακινήθηκα. Το σάλιο όφειλε να προσγειωθεί στο πρόσωπό μου.
Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο του γηπέδου βρέθηκα στον παράδεισο της μπύρας. Υπάρχει το «πίνω μπύρα στην παραλία», το «πίνω μπύρα στην παμπ» αλλά και το «πίνω μπύρα στο γήπεδο». Το τρίτο διαφέρει απ’ τα άλλα δυο όχι τόσο στην ποσότητα όσο στην ταχύτητα. Λες και πρόκειται για τις τελευταίες γουλιές της ζωής σου, κάνεις έναν αγώνα δρόμου ώστε να περάσουν απ’ τα νεφρά σου όσα περισσότερα βαρέλια γίνεται πριν την έναρξη του ματς. «Όμορφα αθλήματα, όμορφες συνήθειες», σκέφτηκα!
Με το εισητήριο στο χέρι και κινώντας προς τον αγωνιστικό χώρο με πιάσαν οι ελληνικές φοβίες μου. Ότι το ματς δεν έπαυε να είναι δεύτερης αγγλικής κατηγορίας (τρίτης ελληνικής), άρα και μια πιθανή κακοποίηση του ποδοσφαίρου δε θα ήταν εκτός λογικής, ότι ήταν ντέρμπι έντονης αντιπαλότητας άρα και καμιά μπούφλα με κανέναν δακρυγόνο μπορεί και να μου ‘ρχόταν, ότι ίσως η απομυθοποίηση να μην ήταν και πολύ μακριά… Δέκα βήματα παρακάτω και μπαίνοντας στην εξέδρα έστειλα τις φοβίες μου στην τρύπα με τα μπάζα. Περπατώντας ουσιαστικά μέσα στο γήπεδο, αφού δεν υπήρχε όχι κάγκελο αλλά ούτε σκαλί που να σε χωρίζει απ’ τον αγωνιστικό χώρο, ένιωσα υποανάπτυκος και μουσαφίρης σε ένα σαλόνι πολιτισμού! Εκεί που γεννήθηκε το ποδόσφαιρο, εκεί συνέχιζε να ζει λουσμένο στο δυνατότερο φως του.
Οι αντίπαλοι παρατάχθηκαν, φωτογραφήθηκαν, αποθεώθηκαν και γιουχαρίστηκαν. Το ματς άρχισε. Η πρωτοπόρος και με εξαιρετικό υλικό για την κατηγορία Τσάρλτον φάνηκε να τα έχει χαμένα. Η πίεση της έδρας, το «Come on Brentford» που δονούσε την εξέδρα, η καλή κυκλοφορία της μπάλας των γηπεδούχων τους έκλεισαν στην περιοχή τους. Σύντομα άρχισαν να έρχονται και οι ευκαιρίες. Στο 16′ μεγάλη απόκρουση του αντίπαλου κίπερ, στο 30′ σουτ απ’ τα πλάγια στο δοκάρι. Το γκολ ψηνόταν, μύριζε, δε θα αργούσε να έρθει. Ωστόσο αυτό που ήρθε πρώτα ήταν το σφύριγμα της λήξης του ημιχρόνου απ’ τον ρέφερι. Ευκαιρία για τον φίλαθλο που καθόταν πίσω μου να ηρεμήσει. Μια μικρογραφία του Tano Pasman, κόντεψε να πάθει επανειλημμένα εγκεφαλικά κατά τη διάρκεια του πρώτου 45λεπτου! Κράζοντας ως “fucking crap” το διαιτητή, “fucking annoying” τους αντιπάλους που πίεζαν τους παίχτες του και “fucking useless” τις χαζοπάσες των δικών του γέμισε τα αφτιά μου με βαριά αγγλική προφορά και ένταση αντάξια ενός ντέρμπι.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με εντελώς άλλη εικόνα. Οι της Τσάρλτον συνειδητοποιώντας την ποιότητά τους γέμισαν το γήπεδο, κάλυψαν όλους τους χώρους, έβγαλαν φάσεις και κάπου στο 65’ σκόραραν κιόλας. Η εξέδρα ησύχασε για δευτερόλεπτα. Αμέσως σηκώθηκε, χειροκρότησε κι ένα σωρό “Come on bees” άρχισαν να εμψυχώνουν τους γηπεδούχους.
Δυστυχώς πέρα από μια σειρά κόρνερ και κάνα δυο μακρινά σουτ δε στάθηκε η Μπρέντφορντ ικανή να πάρει αποτέλεσμα.Ο διαιτητής προσπάθησε λιγάκι να την σπρώξει με μια… δεκάλεπτη (!!!) καθυστέρηση που έδειξε, ωστόσο δεν άλλαξε τίποτα. Η Τσάρλτον συνέχισε την προέλασή της στην κατηγορία με αλάθητο στόχο την επαναφορά της στην Championship. Οι «μέλισσες» θα προσπαθήσουν ως το τέλος για την είσοδό τους στα play off και την άνοδο μέσω των μπαράζ.
Εμείς, η δημοσιογραφική ομάδα του Texnologia, με τον ακάματο αθλητικό της συντάκτη Πρόβατο και το φανατικό λάτρη των ιδιαίτερων ποδοσφαιρικών στιγμών, τον εκδότη Μάκη, θα παρακολουθούμε και θα είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουμε εκεί που γράψαμε το πρώτο κεφάλαιο μιας ωραίας ιστορίας. Μιας ιστορίας που μας έδειξε ότι ένα ποδοσφαιρικό ματς πολλές φορές, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, είναι πολύ περισσότερα από ένας απλός αθλητικός αγώνας.
