Αν και αρκετοί από εμάς θα ήθελα να είχαν τα χρήματα να την αγοράσουν και να την απολαύσουν, όμως ελάχιστοι συνάνθρωποι μας έχουν δοκιμάσει έστω ένα ποτήρι της. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη μάρκα σαμπάνιας σχετίζεται άμεσα με τον πλούτο και είναι μάλιστα αρκετά ακριβή.
Πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε ότι η Dom Perignon είναι μόνο μία. Είναι η σαμπάνια που έγινε η κερκόπορτα όχι μόνο για το βασίλειο του ποιοτικού κρασιού, αλλά και ενός άλλου τρόπου ζωής. Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θυμάται την πρώτη φορά που είπε: «Παιδί, πιάσε και μια Dom Perignon». Οι πιο πολλοί επίσης θυμούνται την προσπάθειά τους να μετρήσουν μέσα από τους πυκνούς καπνούς ενός robusto τα μηδενικά στο λογαριασμό.
Φυσικά, υπάρχουν πολλές και διάφορες κρίσεις για τη συγκεκριμένη σαμπάνια. Κάποιοι λένε πως η ποιότητα στο συγκεκριμένο προϊόν είναι θέμα στυλ και συνταγής και όχι θέμα καλής -και προσεκτικά επιλεγμένης- πρώτης ύλης. Ή, ότι η εταιρεία παραγωγής, η Moet et Chandon, κρύβει τα αληθινά νούμερα παραγωγής της Dom Perignon. Πώς είναι δυνατόν ο ανθός των ανθών να βγαίνει σε πολλές, πάρα πολλές, χιλιάδες φιάλες; Το γεγονός είναι ότι παντού υπάρχει μια Dom Perignon, ακόμη και σε πίστες υπεράνω πάσης γαστρονομικής υποψίας. Οι υποψίες γίνονται πιο έντονες αν ξέρει κάποιος πως η μαμά Moet et Chandon προσπαθεί εδώ και λίγο καιρό να αποσύρει το όνομά της και τη σχέση της από την Dom Perignon, έτσι ώστε η τελευταία να λειτουργεί στην αγορά αυτόνομα.
Για να κλείσει τα στόματα των επικριτών, η Moet et Chandon – (συγγνώμη, η Dom Perignon θέλαμε να πούμε) κυκλοφόρησε μια turbo version, την Dom Perignon Enotheque. Για να δούμε τις διαφορές μεταξύ των δύο Perignon πρέπει να μπούμε σε λεπτομέρειες της διαδικασίας παραγωγής της σαμπάνιας.
Η σαμπάνια γίνεται αφρώδης με μια δεύτερη αλκοολική ζύμωση στη φιάλη. Παίρνουμε το απλό κρασί, το βάζουμε στη φιάλη μαζί με ζύμες, λίγη ζάχαρη και άλλα πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν επί του παρόντος. Όλα μαζί κλείνονται με ένα καπάκι σαν αυτό της μπίρας. Στο τέλος αυτής της ζύμωσης έχουμε ένα ξηρό αφρώδες κρασί, αλλά και ένα ίζημα από τα νεκρά κύτταρα των ζυμών. Αυτά τα πτώματα αρχίζουν και μουλιάζουν στο κρασί και έτσι η σαμπάνια μας αποκτά πολυπλοκότητα αρωματική. Επίσης, η παλαίωση με το ίζημα κρατά τη φρεσκάδα και τη νιότη του κρασιού. Έτσι, η διάρκεια αυτού του σταδίου παλαίωσης είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για το στυλ του τελικού προϊόντος.
Η “απλή” Dom Perignon παλαιώνει σε επαφή με τις οινολάσπες για έξι περίπου χρόνια. Μετά βγαίνει το ίζημα, έχουμε το τελικό κλείσιμο με φελλό και το προϊόν είναι έτοιμο για την αγορά. Αν, όμως, κρατήσουμε μερικές φιάλες με το ίζημα στην “οινοθήκη” μας, τις παλαιώσουμε για δώδεκα, είκοσι ή και τριάντα χρόνια και μετά τις κλείσουμε με τον τελικό φελλό, voila!!! Έχουμε μια Dom Perignon Enotheque.
Για να λυθούν οι όποιες απορίες, ο Benoit Gouez, οινολόγος της Dom Perignon, κάλεσε τους ανά τον κόσμο Masters of Wine στο πολύ μοδάτο St. Martin’s Lane Hotel του Λονδίνου για να παρουσιάσει μια κόντρα μεταξύ των δύο στυλ της Dom Perignon. Είδαμε την απλή του 1995, τις δύο εκδοχές από τις χρονιές 1990, 1988 και 1980 και στο τέλος (μας) τελείωσε με την 1973 Enotheque.
Οι Enotheque εκδοχές ήταν πιο ζωηρές, πιο νεαρές και κάπως πιο μονοδιάστατες. Η απλή εκδοχή, με κάποια χρόνια παλαίωση στον τελικό φελλό, είχε αναπτύξει ιδιότυπο, αλλά πολύπλοκο χαρακτήρα. Ιδίως στην περίπτωση του 1980, η απλή Dom αφορά πολύ συγκεκριμένα γούστα, μιας και φέρνει πιο κοντά σε λευκή Βουργουνδία και λιγότερο σε σαμπάνια.
Η Dom Perignon μας έπεισε – αν και μάλλον η ουσία δεν είναι στο αν η Enotheque Dom είναι καλύτερη ή χειρότερη. Η ουσία είναι να κάθεσαι σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία του Ian Schrager, στο St. Martin’s Lane, μόλις λίγα τετράγωνα από την όπερα του Covent Garden, να ακουμπάς πάνω στη σχεδιασμένη από τον Philippe Starck μπάρα και να κουνάς καταφατικά το κεφάλι στην ερώτηση: “More Dom Perignon, Sir?”.
