Η προηγούμενη χρονιά ήταν πραγματικά περίεργη, από πολλές απόψεις, για τους γνωστούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε, και όλα αυτά εξαιτίας της πανδημίας. Όχι πως η τωρινή χρόνια είναι καλύτερη. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, είμαι σε μία φάση, όπου φίλοι και γνωστοί παντρεύονται, κάνουν παιδιά, αγοράζουν αυτοκίνητα, αγοράζουν σπίτια, και από την άλλη εμείς να προσπαθούμε να αποφασίσουμε σε πιο μπαρ θα βγούμε όπου δε σερβίρουν μπόμπα εξαέρωσης σωμάτων- μιας και τα hang είναι πλέον 2ήμερα- και να μπορούμε να καπνίζουμε μέσα μετά τις 1και. Οι περισσότερο μερακλήδες του mud παίζουν και στα 2 ταμπλό.
Από την άλλη δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κάποια χρονιά της δεκαετίας που πέρασε (αλήθεια, δηλαδή θα τα λέμε ‘10s;;) όπου ακούσαμε τόσο ενδιαφέρουσες μουσικές, είδαμε τόσες πολλές ταινίες, τόσες τούμπανες σειρές, τόσες ενδιαφέρουσες παραστάσεις και multimedia έργα. Από πολιτισμό καλά τα πήγαμε δηλαδή.
Προχωράμε.
Ντραμ ρολ: Λίστα με αγαπημένα άλμπουμ της προηγούμενης χρονιάς.
The Comet Is Coming – Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery
Ένα από τα βασικότερα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία διαλέγω το εκάστοτε «άλμπουμ της χρονιάς» είναι το πόσο πολύ καταφέρνει να μου δημιουργήσει την προσδοκία να δω τον καλλιτέχνη / το συγκρότημα ζωντανά. Ε λοιπόν, με το συγκεκριμένο αυτή η προσδοκία έπιασε ταβάνι. Ταυτόχρονα ψυχεδελικό, χορευτικό, αυτοσχεδιαστικό, μόνιμα groovy και μυστηριώδες, περιλαμβάνει όλα όσα πρεσβεύει το nu-jazz subgenre κι ακόμη παραπάνω. Η ροή του είναι ασύλληπτη, με την σειρά των πρώτων 5 κομματιών να έρχονται από άλλο πλανήτη. Ειδικά ο παγανισμός του “Summon the Fire” και το spoken word του “Blood of the Past” της τρομερής guest Kate Tempest σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Επενδύστε άφοβα.
Billie Eilish: When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Κόβοντας το νήμα την τελευταία στιγμή μπροστά από το “All Mirrors” της Angel Olsen, το Mega-hit άλμπουμ της Ellish αναδεικνύεται, αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το αγαπημένο μου της φετινής χρονιάς. Εφευρίσκοντας μια συναρπαστική και απρόσμενα αυθεντική post-pop (-ish)(σ.σ. σόρρυ) περσόνα, η 17χρονη Ellish αποδεικνύεται περίτρανα ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φιγούρες της gen z της μουσικής βιομηχανίας, με το μέλλον να ανοίγεται μπροστά της.
Το ντεμπούτο άλμπουμ της φιγουράρει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και όχι άδικα, αφού οι πολυεπίπεδες συνθέσεις της, αλλά και οι εξαιρετικές παραγωγές σε όλα τα tracks, συνθέτουν ένα ηχητικό μωσαϊκό από μια μουσικό που- αν δεν γνωρίζαμε την ηλικία της- θα λέγαμε ότι πειραματιζόταν για πολλά χρόνια πριν καταλήξει σε κάτι τόσο πυκνό, συνεκτικό και μουσικά μεστό. Η φαταλιστική και horror ατμόσφαιρα (αλλά και θεματική) του άλμπουμ έρχεται σχεδόν σαν κερασάκι στην τούρτα ενός πραγματικά σπουδαίου ντεμπούτου, που μοιάζει καλύτερο με κάθε ακρόαση.
Reignwolf – Hear Me Out
Ο Reignwolf είναι σπάνιος τα είπαμε κι εδώ. Με blues τρέλα να γυαλίζει στο μάτι του και ατελείωτο groove όταν γρατζουνάει την κιθάρα του με ένα χέρι γιατί με το άλλο κρατάει το μικρόφωνο ή παίζει drums, ο Jordan Cook κάνει τα πάντα.
On tour με τους Black Sabbath συνέθεσε το υλικό για το “Hear Me Out” τον πρώτο του δίσκο μετά από χρόνια παρουσίας στον μουσικό κόσμο. Κομμάτια όπως τα ερωτιάρικα “Ritual” και “Keeper”, το πιο ραδιοφωνικό “Black and Red”, το στοιχειωμένο “Over and Over”, το “Alligator” που μου θυμίζει τη γκρούβα των Αθηναίων Supersoul και άρα αγαπώ αμφότερους λίγο παραπάνω, το “I Want You” που φλερτάρει αφοπλιστικά, διαδέχονται τα εθιστικά singles“In The Dark”, “Hardcore” και “Are You Satisfied?”. Αγνό, τρελό και άλλοτε σκοτεινό rock ‘n roll με blues επιρροές ανάγουν τον δίσκο ίσως στην καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς.
Αν με ρωτούσε λοιπόν κάποιος “if I’m satisfied” με αυτό που ακούω από έναν τύπο που φαίνεται ότι δημιουργήθηκε σε μία παγανιστική γιορτή από τον Buddy Guy, τον Jack White και τον Josh Homme, ενώ άκουγαν πολλά κιλά blues και rock γύρω από τη φωτιά, η απάντηση μου θα ήταν αμαχητί ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ, ΝΑΙ.
Alcest – Spiritual Instinct
Για άλλη μία χρονιά με κερδίζει το blackgaze και θα πάω με τους Alcest για τον αγαπημένο μου δίσκο, έστω και αν ο ρουφιάνος το Spotify διαφωνεί. Πέρα από το ότι το “Spiritual Instinct” κυκλοφόρησε στα γενέθλιά μου, οπότε για φέτος η μέρα εκείνη είχε το δικό της soundtrack, οι Alcest σε αυτόν τον δίσκο πάνε αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν ένα βήμα παραπέρα. Αναμιγνύοντας ακόμα περισσότερα στοιχεία στον δίσκο αυτό, καταλήγεις στο τέλος απλά να θες να κλάψεις. Ή, τέλος πάντων, είμαι πιο ευαίσθητη απ’ ότι νόμιζα.
Boy Harsher – Careful
Δεν πιστεύω γενικά, αλλά από φέτος άρχισα να πιστεύω στις συμπτώσεις. Ε, λοιπόν μια απ’αυτές έγινε τη πρώτη νύχτα που μετακόμισα στην Ελλάδα. Είχα κανονίσει ποτάκι και όσο ντυνόμουν / παρφουμαριζόμουν είχα βάλει το “Careful” να παίζει στο background, βγαίνω κέντρο, μπαίνω στο μπαρ και, σαν από cue, αρχίζει να τεντώνει το ‘Fate’.
Έχω κενά μνήμης από αυτό το βράδυ. Αλλά η αλήθεια μου είναι ότι σε ό,τι αφορά το “Careful”, μιλάμε για έναν από εκείνους τους δίσκους που μπορείς απολαύσεις σε εντελώς διαφορετικές φάσεις της ζωής σου, ακριβώς επειδή σου αφήνει επαρκή χώρο και χρόνο, ανάμεσα στην minimal αβρότητα των synth arrangements και bass lines και την σαγηνευτικά μελαγχολική ερμηνεία/κατάθεση της Matthews. Ενα borderline personality album για να χορέψεις, να χαλαρώσεις, να πέσεις και να ανέβεις, πολλές φορές, δε, στο ίδιο τραγούδι.
Oh Hiroshima – Oscillation
Δεν θα έλεγα ότι το 2020 έκανα κανένα ανεπανάληπτο deep dive σε νέες κυκλοφορίες και συζητώντας το με τον γραφίστα στη δουλειά, μου πασάρει μια μπάντα για την οποία έκανε το εξώφυλλο του τελευταίου άλμπουμ: Oh Hiroshima – “Oscillation”. Να είναι καλά ο άνθρωπος, μου άνοιξε τα μάτια και μου θύμισε γιατί κλείνω 10 χρόνια αγάπης για το post-rock. Το “Oscillation” έχει τα πάντα: γκρούβα, μελωδία, ανάπτυξη και τέμπο που τρέχουν ημιμαραθώνιους. Αντιλαμβάνομαι εδώ ότι κανένας από τους παραπάνω ισχυρισμούς δεν θυμίζει αρχετυπικό post-rock, και αυτό είναι που κάνει το “Oscillation” να ξεχωρίζει.
Αυτός ο δίσκος δεν είναι μουσική για background και κατάφερε αυτό που λίγοι έχουν καταφέρει σε αυτό το είδος: Να κερδίσει ενδιαφέρον χωρίς να το απαιτήσει, απλούστατα γιατί έχει ιδέες να μεταφέρει και δεν φτιάχτηκε απλά από το τζαμάρισμα 4-5 μαντραχαλέων που ήθελαν να δοκιμάσουν 5 καινούργια πεταλάκια. Για το namedropping’s sake: Αν οι Tesseract έκαναν στροφή ή side project, αν οι Alcest ήταν πραγματικά ενδιαφέροντες, αν οι Mogwai αποκτούσαν περισσότερο σώμα και βάθος, θα έβγαζαν το “Oscillation” – αλλά το έβγαλαν οι συμπατριώτες και μπράβο τους.
Twinsanity – Vulture Culture
Οι φοβεροί και τρομεροί Twinsanity είναι ένα κατά βάση hip hop ντουέτο, αποτελούμενο από τους δίδυμους Γιάννη και Ray. Γεννήθηκαν στην Αγγλία αλλά μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Τραγουδάνε στα αγγλικά, έχουν μεγάλο ταλέντο στο flow, με στίχο να δίνει τροφή για σκέψη, και ήχο που φέρει επιρροές από ρέγκε/ράγκα στοιχεία καθώς και από τζαζ, σόουλ και φανκ μουσική, μεταξύ άλλων.
Έχουν κάνει πάνω από 100 εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα και ο πρώτος δίσκος τους (“The Quest”, 2016) γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Αναμφίβολα το “Vulture Culture” (ο 2ος δίσκος τους) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη διεθνή hip hop σκηνή. Οι Twinsanity έχουν συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες ράπερς, ανεβάζοντας κατά πολύ το επίπεδο της ελληνικής underground hip hop μουσικής.
Sturgill Simpson – Sound & Fury
Let’s cut the crap. Ζω και αναπνέω για Sturgill Simpson αλλά ο λόγος που ο φετινός του δίσκος βρίσκεται εδώ, δεν είναι απαραίτητα η μουσική του. Αυτή από μόνη της, χωρίς να είναι απαραίτητα η καλύτερη της καριέρας του, διαφέρει από το country saving παρελθόν του, ροκάρει εν μέσω fuzz ψυχεδέλειας, μέχρι και το electro pop αγγίζει.
Το ζουμί βρίσκεται στο μήνυμα. Και αυτό είναι: ένα υψωμένο κωλοδάχτυλο στην μουσική βιομηχανία, μια σφαλιάρα στους γλοιώδεις παρατρεχάμενους της, η δύναμη του ΟΧΙ, το προοδευτικό καλλιτεχνικό μυαλό που δεν γνωρίζει όρια και το ανοιχτό μονοπάτι για να τολμήσουν κι άλλοι αυτό το βήμα. Ακούει κανείς άραγε;
