Είναι ο Μεγαλοπόδαρος εξυπνότερος από εμάς;

Είναι αυτός ο λόγος, που ποτέ δεν καταφέραμε να τον πιάσουμε;

Κάθε χρόνο πληθαίνουν οι αναφορές για θεάσεις του Μεγαλοπόδαρου (Sasquatch ή Bigfoot) στη Βόρεια Αμερική. Οι περισσότερες συμβαίνουν στους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες, όταν πολύς κόσμος επισκέπτεται την ύπαιθρο για κατασκήνωση, ψάρεμα ή περίπατο. Τέτοιες θεάσεις έχουν συμβεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια, αρχικά από τους ευρωπαίους άποικους που εξερευνούσαν την περιοχή του Μεγαλοπόδαρου, αλλά και νωρίτερα από τους ιθαγενείς της Αμερικής, που πιθανότατα ήταν εξοικειωμένοι με αυτόν τον γίγαντα των δασών.

Οι θεάσεις έχουν αναφερθεί από περιστασιακούς κατασκηνωτές, ή περαστικούς. Πολλοί από αυτούς κατάφεραν να δουν και να παρατηρήσουν αρκετά καλά αυτό το καταπληκτικό πλάσμα. Οι περιγραφές τους χαρακτηρίζονται από αξιοσημείωτη συνέπεια, περιλαμβάνοντας λεπτομέρειες για το ύψος του, το χρώμα του τριχώματός του, μέχρι και την χαρακτηριστική του δυσωδία. Οι αναφορές αυτές είναι τόσο συχνές και επίμονες, που κάθε ένας ο οποίος θα ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, θα έπρεπε να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όντως, υπάρχει ένα τεράστιο, τριχωτό δίποδο, κάπου εκεί έξω.

• Τότε, γιατί δεν έχουμε ποτέ πιάσει κανένα;
• Γιατί δεν υπάρχουν αξιόπιστες και καθαρές φωτογραφικές απεικονίσεις;
• Γιατί δεν έχει ποτέ βρεθεί κάποιο νεκρό σώμα Μεγαλοπόδαρου;

Η καλύτερη φυσική απόδειξη που διαθέτουμε είναι μεγάλα αποτυπώματα ποδιών, με αυλακώσεις που δείχνουν να μοιάζουν με το αποτύπωμα ενός ανθρώπινου ποδιού και μερικά δείγματα από τρίχες, που στην καλύτερη περίπτωση αποδείχθηκαν ενδιαφέροντα, αλλά ατελέσφορα για να αποδείξουν την ύπαρξη του Μεγαλοπόδαρου. Οι λιγοστές φωτογραφίες και κινηματογραφικές σκηνές που διαθέτουμε, αμφισβητούνται και κατηγορούνται ως απάτες.

Αν και είναι ικανές να γοητεύσουν τη φαντασία μας, καθώς και να ανάψουν το ερευνητικό μας ενδιαφέρον, δεν μας παρέχουν τη δυνατότητα να δώσουμε μια οριστική απόφανση. Υπάρχουν επίσης ηχογραφήσεις που υποτίθεται πως αναφέρονται σε μακρινές κραυγές και ήχους του Μεγαλοπόδαρου ενώ κυνηγάει, αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν απόδειξη.

Με τόσους ανθρώπους κάθε χρόνο να γοητεύονται με το μυστηριώδες κυνήγι του Μεγαλοπόδαρου, πως καταφέρνει και παραμένει “αόρατος” και διφορούμενος; Είναι μήπως εξυπνότερος από εμάς;

Σίγουρα, με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε – προϊόντα της πνευματικής μας ανωτερότητας έναντι του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου – θα έπρεπε να είμαστε ικανοί να πιάσουμε ή τουλάχιστον να φωτογραφίσουμε καθαρά έστω και ένα από αυτά τα πλάσματα.

Γιατί δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο;

Διαθέτουμε εξοπλισμό για θέαση στο σκοτάδι και κάμερες που είναι ευαίσθητες στην κίνηση. Από το 1974 κατασκευαζόντουσαν παγίδες για τον Μεγαλοπόδαρο. Πολλά άλλα είδη από άγρια ζώα εντοπίστηκαν με τις κάμερες νυχτερινής θέασης, καθώς και με αυτές που είναι ευαίσθητες στην κίνηση. Τέτοια ζώα, ακόμα και τα πιο άγρια στα δάση, παγιδεύτηκαν και πιάστηκαν ζωντανά. Και φυσικά, ο άνθρωπος εξακολουθεί να τα κυνηγάει και να τα σκοτώνει.

Αλλά όχι τον Μεγαλοπόδαρο.

Πόσο έξυπνος είναι;

Καταφέρνει και ξεφεύγει από τις πιο φιλόδοξες προσπάθειές μας και από την εξελιγμένη τεχνολογία μας.

Πως; Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι για αυτό:

1. Ο Μεγαλοπόδαρος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
2. Είναι πάρα πολύ έξυπνος.

Εάν συμφωνήσουμε ότι ο Μεγαλοπόδαρος υπάρχει (είναι δύσκολο να αγνοήσουμε όλες τις σχετικές μαρτυρίες), πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πλάσμα αυτό μας ξεπερνάει στην εξυπνάδα; Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι εξυπνότερος από κάθε άλλο άγριο ζώο του δάσους – από το ελάφι, την αρκούδα, την αλεπού και όλα όσα καταφέραμε να παγιδεύσουμε με την τεχνολογία μας; Θα μπορούσε ακόμα και ένας άνθρωπος να αποφύγει με τόση επιδεξιότητα, τέτοια τεχνολογία;

Ας υποθέσουμε ότι αφήνουμε για 24 ώρες έναν άνθρωπο με νοημοσύνη υψηλότερη του μετρίου, στη μέση ενός δάσους, όπου έχουν τοποθετηθεί παγίδες στο μέγεθός του και καμουφλαρισμένες κάμερες που ενεργοποιούνται με την κίνηση. Πόσο καλά θα τα πήγαινε; Υποθέτοντας πως θα κινούνταν στην περιοχή, ψάχνοντας να βρει κάτι για να φάει ή να πιει, ίσως να απέφευγε τις παγίδες εάν ήταν πολύ προσεχτικός. Αλλά σίγουρα δε θα ξέφευγε από τις κάμερες κίνησης, ιδιαιτέρως μόλις θα άρχιζε να σκοτεινιάζει (αυτό θα ήταν πράγματι ένα καλό πείραμα).

Ο Μεγαλοπόδαρος λοιπόν, έχει καταφέρει να αποφύγει και τις κάμερες. Μπορούμε από αυτό να συμπεράνουμε πως είναι εξυπνότερος από έναν άνθρωπο;

Σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, ο Μεγαλοπόδαρος είναι ένα ευφυές πρωτεύον θηλαστικό, αν και δεν ξέρουμε πόση ευφυΐα διαθέτει. Προφανώς, η νοημοσύνη του δε μοιάζει με αυτή που μετράμε ως ανθρώπινη. Δεν υπάρχουν πόλεις που να έχει φτιάξει, δεν γράφει, δεν έχει κατασκευάσει παπούτσια. Ίσως χρησιμοποιεί πρωτόγονα εργαλεία, και ακόμα ίσως και κάποιου είδους γλώσσα, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Δεν μας έχει αφήσει οποιοδήποτε στοιχείο για να σκεφτούμε πως είναι πιο ευφυής από εμάς.

Ίσως τελικά, η λέξη “πιο έξυπνος” να μην είναι η κατάλληλη. Πιθανόν να είναι περισσότερο συνειδητός – με όλη την έννοια της λέξεως. Δηλαδή να έχει μεγαλύτερη ψυχική επίγνωση. Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι ψυχικές ικανότητες – όπως η έκτη αίσθηση – αποτελούν στους ανθρώπους τα απομεινάρια αρχαίων ενστίκτων που κάποτε λειτουργούσαν με αυτά.

Ουσιαστικά, όλα τα ζώα οδηγούνται από ένστικτά που καθορίζουν τη συμπεριφορά τους και πιθανότατα οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είχαν παρόμοια ένστικτα που τους βοήθησαν να επιβιώσουν. Όσο αναπτυσσόταν η ευφυΐα του ανθρώπου, τα ένστικτα αυτά γινόντουσαν όλο και λιγότερο απαραίτητα. Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το μυαλό του για να καταλάβει τον κόσμο και εγκατέλειψε τα ένστικτα. Αλλά μήπως στη διαδικασία αυτή, χάσαμε και ένα πολύτιμο κομμάτι μας;

Μήπως προερχόμαστε και εμείς – όπως και ο Μεγαλοπόδαρος – από έναν κοινό αρχαίο πρόγονο, μόνο που ο Μεγαλοπόδαρος, προτίμησε να στηριχτεί στα όπλα που του έδωσε η φύση για να επιβιώσει; Εάν ένα από τα όπλα αυτά είναι η διαίσθηση, τότε είναι πιθανόν με κάποιον τρόπο να καταλαβαίνει τις προσπάθειές μας να τον πιάσουμε και να τις αποφεύγει με επιδεξιότητα.

Εκεί που εμείς βασιζόμαστε στην ακρίβεια των μηχανημάτων μας, εκείνος ίσως βασίζεται στην ακρίβεια των ενστίκτων αυτών, που τον έκαναν να παραμείνει ζωντανός, ως ένας αόρατος κάτοικος των δασών. Και τώρα, είναι ικανός να αντισταθεί ακόμα και στην προσπάθειά μας, να αποδείξουμε την ύπαρξή του. Για πόσο καιρό ακόμα; Κι αν ποτέ καταφέρουμε να τον “αποκαλύψουμε” θα είμαστε επίσης ικανοί να τον σεβαστούμε;