Η συναυλία του Elvis Costello στο Ηρώδειο πριν κάποια χρόνια, μαζί με τον Allen Toussaint, είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ. Με αιφνιδίασε η ενέργεια και ο νεανικός ενθουσιασμός του Elvis Costello, που κατάφερε να ξεσηκώσει το «βαρύ» Ηρώδειο. Δυστυχώς δεν έγινε το ίδιο χθες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο κ. Costello παραμένει ορεξάτος, αλλά ο χώρος ήταν απόλυτα ξενέρωτος.
Το playlist ήταν καταπληκτικό και απόλυτα ταιριαστό με το theme της περιοδείας «Solo». Ο Elvis Costello μόνος του με τις κιθάρες του, την καταπληκτική φωνή του και ένα πιάνο για 2-3 τραγούδια. Α! Και μια ντουντούκα, την οποία χρησιμοποίησε για να τραγουδήσει ένα ολόκληρο τραγούδι με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ακούσαμε πολλά παλιά blues, rock’ n’ roll, μέχρι και το “Brother Can You Spare A Dime?” από την εποχή του Great Depression, που ταιριάζουν απόλυτα στον Elvis, καθώς μοιάζει και ο ίδιος να έχει βγει από μια άλλη εποχή, να είναι απροσδιόριστης ηλικίας και τυποποιημένης μουσικής ταυτότητας.
Βεβαίως, ακούσαμε και ένα best of όλης της καριέρας του με μοναδική προσωπική μου έλλειψη το αγαπημένο “Pump It Up”. Κορυφαία στιγμή βεβαίως το “I Want You”. Καλώς ή κακώς είναι το καλύτερο τραγούδι του και ένα από τα πιο ερωτικά (με την πολύ καλή έννοια) τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Φαντάζομαι ότι ίσως έχει σκυλοβαρεθεί να το ερμηνεύει, ευτυχώς όμως χθες δεν το παραμέλησε.
Αυτό που με ξένισε και κουκούλωσε τη συναυλία ήταν ο χώρος. Πολύς άσχετος, ξενέρωτος κόσμος – μάλιστα κάποιοι φεύγανε πριν το τέλος (!) – και γενικά ένα καθώς πρέπει κλίμα, που δεν ταιριάζει με την rock μορφή του Elvis.
Επειδή ο Elvis Costello, ότι μουσική και να παίζει, κάνει rock συναυλίες. Ξεσηκώνει τον κόσμο και θέλει να τον ξεσηκώνει, αλλά χθες δεν μπορούσες να σηκωθείς, δεν μπορούσες να απελευθερωθείς. Απλά κοιτούσες και θαύμαζες αυτή τη τεράστια μορφή.
Είναι μεγάλη persona ο Costello. Ιρλανδόφατσα, με τα χαρακτηριστικά κοκάλινα γυαλιά του, πλατύγυρο καπέλο και άψογο κοστούμι. Είναι αυτό που λέμε τροβαδούρος και θα ήθελα πολύ να τον έβλεπα σε μια pub, πίνοντας τις μπύρες μου. Μέχρι τότε κ. Costello: I want you.
Επίσης να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι αυτός ο τύπος πραγματικά είναι ίνδαλμα αρκετών νέων μουσικών που ακολουθούν και μιμούνται ορισμένες φορές στα χνάρια του, με αρνητικό πρόσημο τελικά να μοιάζουν ως φθηνή απομίμηση και να μην αναδεικνύουν το δικό τους ταλέντο, χάνοντας εκ των πραγμάτων τη φαιά ουσία του όλου ζητήματος, δηλαδή να διακριθείς για τις αρετές και το ταλέντο σου.
