Το παρόν άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση (το οποίο είχε δημοσιευθεί το 2011) για να υπενθυμίσουμε πόσο επίκαιρη είναι η χρήση βιομετρικών δεδομένων στο gameplay.
Παίζετε διπλό σε κάποιο ποδοσφαιράκι, online, απρόσωπα. Είστε καλύτεροι, αλλά αποφασίζετε να «ψαρώσετε» τον αντίπαλο. Το πρώτο ημίχρονο λήγει 0-2 και ο «δείκτης ψυχραιμίας» του αντιπάλου, όπως προκύπτει από τις μετρήσεις των βιομετρικών αισθητήρων του χειριστηρίου του, είναι πράσινος. Πιστεύει ότι έχει κλειδώσει το ματς και είναι προφανώς αραχτός στον καναπέ του. Βλέποντας το δικό σας πράσινο δείκτη, υποθέτει ότι δεν εκνευρίζεστε επειδή έχετε συνηθίσει σε ήττες. Που να ήξερε… Δεύτερο ημίχρονο και γίνεται το 1-2. Κίτρινος δείκτης. Ο online αντίπαλός σας έχει προφανώς σηκώσει το φρύδι του σε ένδειξη ανησυχίας. Δεν του άρεσε που μειώσατε, αλλά δεν φρίκαρε κιόλας. «Στην τύχη το έβαλε». 2-2: Πορτοκαλί δείκτης. «Με ισοφάρισε ο αντίπαλος παίκτης, θα δει τι θα πάθει»! 3-2 στο 90’ και ο δείκτης χτυπάει κυριολεκτικά κόκκινο, μπορείτε σχεδόν να ακούσετε το ουρλιαχτό απελπισίας του και τον ήχο της πρόσκρουσης του χειριστηρίου στην τηλεόρασή του.
Πρόκειται για ένα σκηνικό που μπορεί να βιώσουμε σχετικά σύντομα, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Valve Software, Gabe Newell, αν και το παράδειγμα με τα ποδοσφαιράκια είναι καθαρά… ελληνικό. Η Valve (αντί να στρωθεί να τελειώσει το αναθεματισμένο Half-Life 2, Episode 3), προχώρησε στη μελέτη του αντίκτυπου της χρήσης βιομετρικών δεδομένων στο gameplay. Για να το πετύχει αυτό, χρησιμοποίησε ορισμένες πρώιμες τεχνικές προσδιορισμού της ψυχολογίας των παικτών, ενσωματώνοντας παράλληλα σε μία ειδική έκδοση του Left 4 Dead 2 μπάρες που υποδεικνύουν αν ο κάθε παίκτης είναι ήρεμος ή… ψυχωμένος. Άραγε, η ένδειξη αυτή θα επηρέαζε την συμπεριφορά των συμμετεχόντων στη διάρκεια των online sessions;
Η απάντηση ήταν καταφατική. Οι ψυχωμένοι παίκτες προσέλκυαν τα πυρά των αντιπάλων, ενώ, αντίστοιχα, συσπείρωναν τους συμπαίκτες γύρω τους. Όλα αυτά χωρίς κάποια φωνητική εντολή, παρά μόνο με την ενσωμάτωση της προαναφερθείσας μπάρας στο interface. Το συμπέρασμα, σύμφωνα με τον Newell, είναι ότι η ενσωμάτωση της βιομετρίας στα online παιχνίδια αποκαθιστά σε αρκετά μεγάλο βαθμό την έλλειψη προσωπικής επαφής στο online περιβάλλον και το μόνο που μένει να μάθουμε είναι το πότε θα χρησιμοποιηθεί ευρέως η συγκεκριμένη τεχνολογία και σε τι μορφή και όχι το αν θα χρησιμοποιηθεί, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται δεδομένο.
Από εκεί και πέρα, ο πρόεδρος της Valve ξεφεύγει λίγο, μιλώντας, εκτός των άλλων, για εμφυτεύματα στο κρανίο που θα είναι σε θέση να παρέχουν πλήρεις βιομετρικές πληροφορίες, όμως το γεγονός παραμένει, ότι η προσαρμογή ενός παιχνιδιού στα συναισθήματα του παίκτη παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Στο online περιβάλλον, έχουμε το μερικό γκρέμισμα του τείχους της ανωνυμίας. Σε single player εμπειρίες, τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη πιο ενδιαφέροντα.
Η πιο προφανής εφαρμογή που έρχεται στο μυαλό είναι τα horror games. Φανταστείτε ένα Silent Hill, το οποίο θα παίζει κυριολεκτικά με τα νεύρα του παίκτη, προσαρμόζοντας τα τεκταινόμενα στα επίπεδα φόβου που ανιχνεύει, με περισσότερες απειλές για τον χοντρόπετσο gamer και πιο ήρεμη εξέλιξη για τους «πεταχτούληδες». Ένα RPG σαν το Mass Effect, θα μπορούσε να ρυθμίσει τις αντιδράσεις των NPCs ανάλογα με το τι νιώθετε στη διάρκεια των διαλόγων. Φοβάστε ενώ ακούτε τι σκοπεύει να σας κάνει ο κακός του παιχνιδιού; Θα δεχτείτε τον ανάλογο εμπαιγμό. Γοητεύεστε από μια θηλυκή παρουσία; Θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί για να σας παγιδεύσει. Νιώθετε οργή κατά τη διάρκεια της μάχης; Strength και Stamina +10. Οι δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες.
Εκεί που κανείς δε μπορεί να φανταστεί τις πιθανές εξελίξεις, είναι στην περίπτωση που τέτοιες τεχνολογίες πέσουν στα χέρια πραγματικά χαρισματικών developers, όπως ο Hideo Kojima. Εν έτει 1998, ο μεγάλος Ιάπωνας developer άφησε έκπληκτους τους παίκτες χρησιμοποιώντας απλά μέσα, όπως την ανάγνωση της κάρτας μνήμης και τη χρήση της δόνησης του χειριστηρίου. Το τι θα μπορεί να πετύχει αν έχει στα χέρια του λεπτομερή βιομετρικά δεδομένα, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει…
