Emperor Norton: Ο πρώτος αυτοκράτορας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής

Εσύ πουλάκι μου το ήξερες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είχαν αυτοκράτορα; Εδώ βλέπω ένα 90% όσων διαβάζουν αυτό το άρθρο να κοιτάνε με βλέμμα ροφού και να αναρωτιούνται αν όντως οι ΗΠΑ είχαν ποτέ μοναρχία.

Θα σε κουφάνω λίγο παραπάνω: Και ναι και όχι. Ουσιαστικά όχι, αλλά είχαν αυτοκράτορα.

Γενικά η ιστορία και η κουλτούρα των ΗΠΑ, αυτού του πολυπολιτισμικού γενετικού αχταρμά, έχει μερικές πολύ ωραίες και γραφικές πτυχές, τις οποίες εμείς εδώ στο Ελλάντα αγνοούμε. “Μα Αμερική δεν σημαίνει McDonald’s, ιμπεριαλισμός, σαχλο-pop, rednecks και γενικώς ηλιθιότητα;” — Οκ, την ηλιθιότητα την συναντάμε όπου υπάρχει ανθρώπινο δείγμα, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Επειδή τα παραπάνω είναι από τα πιο γνωστά “εξαγώγιμα προϊόντα” των ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει ταύτιση της χώρας με αυτά.

Σήμερα λέω να σας να σας δείξω με τα σκελετωμένα μου δαχτυλάκια μια από τις “κρυφές πτυχές” της Αμερικής και σας διηγηθώ μια γραφική, παλαβή, όμως όμορφη “αυτοκρατορική” ιστορία . Την ζωή του Joshua Abraham Norton (όπως ήταν ολόκληρο το πραγματικό του όνομα), που μέσα στην τρέλα και την απελπισία του αυτοανακηρύχθηκε “Αυτοκράτορας αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών” και “Προστάτης του Μεξικού”.

Πάλι με τρελό θα ασχοληθείς;

Εν μέρει ναι. Ο Joshua πουλούσε τρέλα μόνο όταν μιλούσε για τον εαυτό του και το αξίωμα του, κατά τ’ άλλα ήταν ένας πολύ πνευματώδης τύπος οπού σίγουρα το επιτελείο του Texnologia.Net θα ήθελε να τον έχει στους κόλπους του. Ας ρίξουμε μια ματιά στον βίο και στην πολιτεία του Αυτοκράτορα Norton λοιπόν:

Οι αντιθέσεις και οι αντιπαραθέσεις γύρω από το πρόσωπό του ξεκινάνε από την γέννηση του. Ωστόσο να διευκρινίσω εδώ πως το συγκεκριμένο άτομο ήταν γνωστός με το όνομα Emperor Norton (ελληνικά: Έμπερορ Νόρτον) ήταν Βρετανός, εβραϊκής καταγωγής. Eν τούτοις οι πηγές για την ημερομηνία γέννησης του αμφιταλαντεύονται μεταξύ του 1811 (17 Ιανουαρίου), 1814, 1818 και 1819 (4 Φεβρουαρίου).

Όπως και να χει, μετακόμισε με τους γονείς του το 1820 στην Νότια Αφρική. Εκεί ο πατέρας του, John Norton, λόγω καταγωγής δε θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο πέρα από εμπόριο. Όλα πήγαιναν καλά, ο μικρός Joshua μεγάλωνε, έχοντας μια τάση βέβαια να αμφισβητεί την εβραϊκή θρησκεία εκνευρίζοντας τον περίγυρό του και το 1841 σαν γόνος οικογένειας εμπόρων που σέβεται τον εαυτό του, άνοιξε δική του επιχείρηση. Μόνο που δεν τα κατάφερε.

Σε 18 μήνες χρεοκόπησε και ξαναγύρισε στις πατρικές αγκάλες, οπού δούλευε σαν υπάλληλος στις αποθήκες κεριού του πατέρα του.

Το 1849 όμως μια συμφορά βρίσκει την οικογένεια Norton, ο πατέρας του, η μητέρα του και οι δύο αδερφοί του πεθαίνουν — οι πηγές δεν διευκρινίζουν τον τρόπο, αλλά δεν θα χαλαστούμε για αυτό. Έτσι ο Joshua ως το μεγαλύτερο εν ζωή τέκνο της οικογένειας Norton, κληρονομεί το μερίδιο του λέοντος της πατρικής περιουσίας, 40.000 δολάρια.

Με αυτά τα χρήματα, που τότε ήταν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, μπαρκάρει για Αμερική και πιο συγκεκριμένα για το San Francisco που εκείνη την εποχή βίωνε τον “Πυρετό του Χρυσού”. Ο Joshua βέβαια δεν πήρε το σκαρπέλο του να σκάψει μήπως και βρει μαγική χρυσόσκονη που θα τον έκανε πλούσιο. Κινήθηκε σε λιγότερο τυχοδιωκτικά μονοπάτια συνεχίζοντας αυτό που έμαθε να κάνει χρόνια τώρα: εμπόριο.

Μέχρι το 1852 είχε αποκτήσει μια περιουσία 250.000 δολαρίων (που μεταφράζεται σε 5 εκατομμύρια δολάρια στις μέρες μας). Διόλου άσχημα. Αλλά όταν μαζεύεις πολύ χρήμα σε πιάνει το σύνδρομο του τζογαδόρου ή αλλιώς σε τραβάει η κυρία Απληστία από το πουλί και σε αναγκάζει να το παίζεις για πάρτη της. Οπότε ο Joshua κάνει την εξής πατάτα:

Το 1852 είχε πέσει ένας ωραιότατος λοιμός στην Κίνα, με αποτέλεσμα να έχουν διακοπεί οι εισαγωγές ρυζιού σε όλη την Καλιφόρνια. Ο Joshua είδε αυτό το γεγονός σαν ευκαιρία κέρδους, αφού ένας κύριος ονόματι Willy Silem, συνιδιοκτήτης της εμπορικής τράπεζας Goddefroy Sillem & Co., τον πήρε από το χεράκι και του έδειξε ένα πλοίο με 91 τόνους περουβιανό ρύζι.

Ουσιαστικά ο Silem ήταν ο εμπορικός αντιπρόσωπος των ιδιοκτητών του πλοίου, αδερφών Ruiz. Ο Silem λοιπόν, δειγματίζει μια χούφτα ρύζι στον Joshua και του λέει πως μπορεί να το πουλήσει για 36 cents την λίβρα (79 cents το κιλό) και να έχει μέχρι και 200% κέρδος από την πώληση του εμπορεύματος. Δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί ο Joshua, σκάει 25.000 δολάρια και αγοράζει όλο το φορτίο. Και εδώ ήταν που την πάτησε.

Ενώ ο Silem τον είχε εγγυηθεί ότι αυτό ήταν το μόνο φορτίο με περουβιανό ρύζι που υπήρχε και θα υπάρξει στο San Francisco, τις επόμενες μέρες άρχισαν να σκάνε μύτη και άλλα πλοία από το Περού φορτωμένα με ρύζι. Και η απάτη δεν σταματάει εδώ. Το ρύζι που δειγμάτισε ο Silem στον Norton ήταν υψηλότερης ποιότητας από το ρύζι που είχε στη πραγματικότητα μέσα στο πλοίο. — Oh Mr. Silem you are such a con-artist! Για την ακρίβεια το φορτίο ρυζιού που αγόρασε ο Norton ήταν πολύ χαμηλότερης ποιότητας από τα φορτία των πλοίων που έφτασαν στο λιμάνι του San Francisco.

Έτσι, εκτός από το ότι η τιμή του ρυζιού έπεσε κατακόρυφα (3 cents η λίβρα αδερφέ!) το ρύζι του Joshua δε πουλιόταν ούτε σαν τροφή για κότες. Αρχικά κάνει προσπάθεια να ακυρώσει το συμβόλαιο αγοράς, αλλά δε τα καταφέρνει και έτσι από το 1853 μέχρι το 1857 τρέχει στα δικαστήρια με τον Silem και τους αδερφούς Ruiz και εν τέλει χάνει την δίκη — άλλη μια αποτυχία του παγκοσμίως “αμερόληπτου” δικαστικού συστήματος..

Χαμένα λεφτά, χαμένη δίκη, σάπιο περουβιανό απούλητο ρύζι και εξαιτίας όλων αυτών, το 1858 ο Joshua δηλώνει πως “επτώχευσεν” ωσάν την Ψωροκώσταινα. Έζησε από το 1852 μέχρι την χρεωκοπία του το 1858 πολύ δύσκολες μέρες, και είχε φτάσει στο σημείο να μένει σε ένα οικοτροφείο της κακιάς ώρας στην οδό Κearny στο νούμερο 255. Μαζί με την περιουσία του όμως, όπως ήταν φυσικό, έχασε και το κύρος του.

Πλέον η “υψηλή κοινωνία” της πόλης τον θεωρούσε πολύ παρακατιανό για να το προσκαλέσει στις συγκεντρώσεις, στις χοροεσπερίδες της και η μασονική στοά της οποίας ήταν μέλος, τον έδιωξε γιατί δεν είχε να πληρώσει την συνδρομή του — όχι μην αρχίσεις πάλι με “θεωρίες συνωμοσίας” και “διαβολικούς εβραιόσπορους μασόνους“. Για τ’ όνομα του Γιαχβέ! Εβραίος ήταν ο Joshua, σε τι συλλογικότητα περίμενες να έχει χωθεί; Σε σκακιστική λέσχη Μαλαισιανών;

Όπως βλέπεις έπεσε “από τα ψηλά στα χαμηλά” και η πτώση τον πόνεσε πολύ και τον βάρεσε άσχημα στο κεφάλι.

Αγανακτισμένος λοιπόν με την κατάστασή του, το πολίτευμα της Αμερικής -ως αγγλοθρεμμένος εκτιμούσε την βασιλεία άλλωστε- και ολίγον τι σαλεμένος πλέον από το κακό που τον βρήκε, αποφασίζει να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του και να αλλάξει τα δεδομένα. Ότι δεν τολμάς να κάνεις εσύ Έλληνα, τώρα που σου χώνουν αυγό στρουθοκαμήλου στον κώλο. Έτσι μια ωραία πρωία, 17 Σεπτεμβρίου του 1859 ήτανε, σκάει μύτη στα γραφεία της εφημερίδας San Francisco Bulletin, καλοντυμένος και σοβαρός και αφήνει πάνω στο γραφείο του συντάκτη George Flitch ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο έγραφε:

«Μετά από επιτακτικό αίτημα και επιθυμία μιας μεγάλης μερίδας αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, εγώ, ο Joshua Norton, πρώην κάτοικος του Κόλπου της Algoa και του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος και εδώ και 9 χρόνια συν 10 μήνες κάτοικος του San Francisco, δηλώνω και ανακηρύσσω τον εαυτό μου Αυτοκράτορα αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών και με την δύναμη της αρχής να έχει ανατεθεί σε εμένα εκ τούτου, διατάσσω και διευθύνω δια του παρόντος, τους αντιπροσώπους των διαφόρων Πολιτειών την Ένωσης να παρευρεθούν στη Αίθουσα Εκδηλώσεων της πόλης, την πρώτη μέρα του Φεβρουαρίου, ώστε εκεί και τότε να κάνουμε κάποιες μετατροπές στους υπάρχοντες νόμους της Ένωσης για να μπορέσουμε να βελτιώσουμε τα δεινά από τα οποία καταδυναστεύεται η χώρα, για να υπάρχει εμπιστοσύνη, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στην σταθερότητα και στην ακεραιότητά μας.

Norton I, Αυτοκράτορας των Ηνωμένων Πολιτειών».

Πώς σου φαίνεται; Σε εμένα φαντάζει καλή ιδέα. Το ίδιο και στον George Flitch, όπου σαν “δημοσιογραφικό λαυράκι” δημοσιεύει την προκήρυξη της Μεγαλειότητας του για πρωτοσέλιδο την επόμενη ημέρα, με τον catchy τίτλο: “Have We An Emperor Among Us?”

Ο κόσμος τσίμπησε και ο Αυτοκράτωρ συνέχιζε να ταΐζει την San Francisco Bulletin και τα υπόλοιπα τοπικά ειδησεογραφικά πρακτορεία με τις προκηρύξεις του. Σε αυτές καταπιανόταν με διάφορα πολιτικά ζητήματα, όπου λόγω της “αυτοκρατορικής του αρχής” απαιτούσε να ληφθούν υπόψιν.

Στην δεύτερη του επιστολή για παράδειγμα απαιτεί την διάλυση του Κοινοβουλίου και μισό χρόνο αργότερα την κατάλυση της Δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Φυσικά κανείς δεν έπαιρνε τις απαιτήσεις του στα σοβαρά, άσχετα αν αυτός μέσα στην τρέλα του ήθελε το καλό της χώρας του. Άσε που η Αίθουσα Εκδηλώσεων πήρε φωτιά πριν γίνει το συμβούλιο που κανόνισε ο Norton, οπότε αναγκάστηκε να το μεταφέρει στις 5 Φεβρουαρίου στο Assembly Hall.

Η Bulletin βλέποντας πως η όλη φάση θα είχε νταχτιρντί, άρχισε να κάνει spam στα φύλλα της για την πολυαναμενόμενη συγκέντρωση, προτείνοντας στον κόσμο να μαζευτεί από νωρίς. Δυστυχώς για τον Norton όταν πήγε στο Assembly Hall για το συμβούλιο, το βρήκε κλειδωμένο. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα “αυτοκρατορικά διατάγματα”του.

Παρόλα αυτά η περίπτωση του Norton άρχισε να τραβάει την προσοχή του κόσμου. Εκτός από τις εφημερίδες που ασχολούνταν με την Μεγαλειότητα του, άρχισαν και οι κάτοικοι του San Francisco να του δίνουν σημασία. — Όχι δεν τον θεωρούσαν ανυπέρβλητο μονάρχη τους. Ήταν ο τρελός της πόλης, αλλά ήταν τόσο γλύκας που όλοι τον αγαπούσαν.

Δεν υπήρχε θέατρο που να μην έκλεινε θεωρείο για την Μεγαλειότητα του, ή εστιατόριο που να μην τον τραπέζωνε πλουσιοπάροχα χωρίς να του ζητήσει cent και μετά να καμώνεται πως “Εδώ έφαγε ο Αυτοκράτορας“. Σοβαρά! Μέχρι και ταμπέλες κολλούσαν έξω από τα εστιατόρια που ανέφεραν ότι το κατάστημα είναι εγκεκριμένο από τον αυτοκράτορα! Μπορεί ο Norton να μην έγινε ο μονάρχης που θα έσωζε τις Ηνωμένες Πολιτείες από την σαπίλα, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να ζει αξιοπρεπώς παρά την άθλια οικονομική του κατάσταση.

Η καθημερινή ρουτίνα της Μεγαλειότητος του πήγαινε ως εξής: πρωινό ξύπνημα, επιλογή κάποιας από τις στολές που είχε αποκτήσει λόγω της γενναιοδωρίας των κατοίκων του San Francisco (μην φανταστείς τίποτα extravagant, με χρησιμοποιημένες στρατιωτικές στολές ντυνόταν) κατάθεση των κομίστρων στην ρεσεψιόν του Eureka Lodgings όπου διέμενε πλέον (ένα ξενοδοχείο της πλάκας, αλλά αφού είχε “κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του” πρέπει να ήταν ευχαριστημένος) και μετά άραγμα στο Empire House Hotel για πρωινό και ανάγνωση εφημερίδων. Ύστερα γυρνούσε στην πόλη τσεκάροντας αν τα πεζοδρόμια είναι περιποιημένα, αν τα δημόσια έργα βαίνουν καλώς και αν οι μπάτσοι κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Η βόλτα συνήθως κατέληγε στη Portsmouth Square, όπου περνούσε το απόγευμα του με διάφορα περίεργα τυπάκια που τον συμπαθούσαν και έπιαναν φιλίες μαζί του. Ανάμεσα σε αυτούς, πληροφοριακά, ήταν και ο Mark Twain. Αν δεν τον έβρισκες στο στην Portsmouth, θα τον έβρισκες σε κάποια βιβλιοθήκη να διαβάζει ή να παίζει σκάκι ή να γράφει προκηρύξεις. Αξιολάτρευτος intellectual τρελάκιας! Ύστερα πήγαινε στο Martin & Horton’s για το κλασσικό τζάμπα γεύμα του και τα βράδια κατέληγε σε διαλέξεις και θέατρα, όπου ήταν πάντα ευπρόσδεκτος. Διόλου άσχημη ρουτίνα μπορώ να πω.

Επίσης όπως είχα αναφέρει παραπάνω, μπορεί πουλούσε τρέλα πιστεύοντας πως είναι ο Αυτοκράτορας των ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πώς ήταν βλαμμένος.

Εκτός από το ότι είχε κάποιες πολύ ωραίες ιδέες για το πως θα αναπτυχθεί καλύτερα η πόλη του San Francisco, ήταν διαβασμένος και με ενδιαφέρουσες απόψεις επί παντός επιστητού και απίστευτα κύριος σε όλες τις καταστάσεις. Ας πούμε είχε προτείνει την δημιουργία γέφυρας μεταξύ San Francisco και Oakland. Και μάντεψε, 64 χρόνια αφού η Μεγαλειότητα του έριξε την ιδέα στο τραπέζι, κάποιοι εδέησαν να την πραγματοποιήσουν — όταν τα έλεγε ο Norton, εσείς τον λέγατε τρελό!

Επίσης στα χρόνια του Norton έπαιζαν πολλοί Κινέζοι μετανάστες, πάνω στους οποίους οι λευκοί Αμερικάνοι έβγαζαν όσα κόμπλεξ δεν κατάφεραν να βγάλουν στους Αφρικάνους, οπού είχαν ήδη σηκώσει κεφάλι. Ο Joshua σαν αυτοκράτωρ όμως ήταν υπεράνω κάθε τέτοιου είδους μικρότητας και δεν ανεχόταν να βλέπει τους “υπηκόους” του, λευκούς και κίτρινους, να σκοτώνονται μεταξύ τους. Ένα περιστατικό αναφέρει μάλιστα πως ένας όχλος από λευκά ρατσιστάκια πήγε να κάνει “ντου”σε μια χούφτα Κινέζων, ο Joshua ήταν εκεί κοντά, είδε το περιστατικό και χώθηκε ανάμεσα στα δύο “στρατόπεδα” φωνάζοντας “We are all God’s children!” και -ω μα τον Δία!- ο όχλος διαλύθηκε και δεν άνοιξε ρουθούνι!

Θέλω να το παραδεχτείς, όσο περισσότερα γράφω για αυτόν, τόσο πιο πολύ τον αγαπάς.

Σου έχω και άλλα ωραία για την πάρτη του. Πρώτα απ’ όλα, τον τίτλο “Προστάτης του Μεξικού” τον πήρε όταν ο Ναπολέων III, ανιψάκι του κομπλεξικού κοντού, έκανε το 1863 έφοδο στο Μεξικό, θέλοντας να δείξει με αυτό τον τρόπο συμπαράσταση στους πολιορκημένους Μεξικανούς παρόλο που ο ίδιος δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στο εκεί — ναι, ναι, γραφικό και ανώφελο θα μου πεις, αλλά δεν παύει να είναι πολύ γλυκό εκ μέρους του.

Συν τοις άλλοις έκανε επισκέψεις σε σχολεία επιθεωρώντας την σωστή τους λειτουργία -αχ και που να ξερες καψερέ Joshua- και κάθε Κυριακή πήγαινε και σε κάποια διαφορετική εκκλησία “για να μην δημιουργήσει αντιζηλίες”. Όχι πως οι ιερωμένοι τον είχαν του χεριού τους. Κάθε άλλο, η Μεγαλειότητα του δεν κώλωνε να τους την λέει όταν θεωρούσε πως έσφαλαν. Για παράδειγμα θεωρούσε το πολιτικό κήρυγμα που έκαναν πολλοί ιερείς στις εκκλησίες τους χυδαίο και το κατέκρινε παθιασμένα.

Από το 1870 περίπου και μετά η περίπτωσή του είχε καταλήξει τουριστική ατραξιόν. Ερχόταν κοσμάκης, από όλες τις τριγύρω πολιτείες, για να τον δει, να του μιλήσει, να βγει φωτογραφίες μαζί του και να αγοράσει τα περίφημα αυτοκρατορικά του χαρτονομίσματα.

Τι ήταν δαύτα; Ήταν κάτι χαρτάκια, σαν γραμμάτια φαντάσου τα, τυπωμένα από τον ίδιο και με την τζίφρα του να φιγουράρει πάνω τους,τα οποία πουλούσε από 50 cents ως 10 δολάρια και έλεγε πως σε μια 10ετιά, μπορούν να τα καταθέσουν και να πάρουν τα λεφτά τους πίσω με 7% τόκο. Μόνο που κανέναν δεν τον ένοιαζε αυτό. Οι τουρίστες και οι ντόπιοι απλά ήθελαν ένα αυτόγραφο του αγαπημένου τους τρελού αυτοκράτορα.

Άσε που οι τριγύρω περιοχές είχαν αρχίσει να ζηλεύουν που δεν είχαν στη δική τους πόλη τον Norton και πάλευαν νύχια και με δόντια να τον κάνουν δικό τους. Πώς; Καλόπιασμα! Του στέλνανε δώρα από παντού, η πιο ασφαλής επιλογή δε, ήταν τα μπαστούνια, με τα οποία ο Norton είχε φετίχ. Φανταχτερό μπαστούνι και κακό!

Με όλες αυτές τις προσφορές ο Norton είχε αποκτήσει μια πολύ μεγάλη συλλογή από δαύτα, παρόλα μάλλον δεν τον συγκίνησαν σε τέτοιο σημείο ώστε να εγκαταλείψει το San Francisco.

Έτσι ο Αυτοκράτορας Norton παρέμεινε στην πόλη που πρώτη αγκάλιασε αυτόν και την τρέλα του, μέχρι το τέλος της ζωής του. Το απόγευμα της 8ης Ιανουαρίου το 1880 περπατούσε έξω από την Old St. Mary’s Church πηγαίνοντας σε μια δημόσια συζήτηση στην Ακαδημία Φυσικών Επιστημών, παραπάτησε και κατέρρευσε στο πεζοδρόμιο. Ένας χωροφύλακας που τον είδε, κάλεσε ιατρική βοήθεια, αλλά όταν αυτή έφτασε ο Joshua είχε απεβιώσει.

Και ο αυτοκράτορας μας μπορεί να άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο σωριασμένος πάνω στα σκαλοπάτια της παλιο-Μαρίας, αλλά οι κάτοικοι του San Francisco φρόντισαν να τον τιμήσουν δεόντως .

Πρώτα απ’ όλα το πρωί της 9ης Ιανουαρίου είχε βουίξει ο τόπος, όλες οι τοπικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδο το γεγονός του θανάτου του Norton — “Le Roi Est Mort“, και άλλα τέτοια πιασάρικα. Η σωρός του εκτέθηκε για “λαϊκό προσκύνημα” – 10.000 άτομα απέδωσαν τα σέβη τους στον νεκρό αυτοκράτορα – και στις 10 Ιανουαρίου έγινε η ταφή του, με την ακολουθία μιας μεγαλειώδους πομπής 30.000 ατόμων, όπου δεν πήγαν εκεί για το νταβαντούρι, αλλά κανονικότατα θρηνούσαν τον θάνατο του Norton.

Νομίζω πως στην θέση τους και εγώ θα χαλιόμουν…

Πάντως όση τρέλα και να κουβαλούσε αυτός ο τύπος ήταν άξιος θαυμασμού, είχε ένα όραμα, ένα όνειρο για μια καλύτερη χώρα. Άσχετα με το αν κατέληξε τουριστική ατραξιόν και “ο τρελός του χωριού” αυτός μέχρι τελευταία στιγμή νοιαζόταν για το συμφέρον της χώρας την οποία αγαπούσε, άσχετα αν κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά.

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν, αν η Αμερική έπαιρνε στα σοβαρά τον Norton; Σίγουρα η ροή της παγκόσμιας ιστορίας θα άλλαζε τελείως, δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα ήταν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, αλλά θα είχε ενδιαφέρον.

Προτείνω όποιος έχει σενάριο εναλλακτικής ιστορικής ροής, με τον Norton ως υπέρτατο μονάρχη των ΗΠΑ, ας το στείλει στα σχόλια ή σε προσωπικό ηλεκτρονικό ραβασάκι…

Παρακάτω σου έχω 3 περιστατικά από την ζωή του αγαπημένου μας Αυτοκράτορα που θα σου φανούν χρήσιμες για ετούτο το άτομο. Hey! Ho! Let’s go!

1ο περιστατικό: Για κάποιο λόγο επικρατεί η βρώμα πως ο Norton είχε δύο σκυλιά, τον Bummer και τον Lazarus, πράγμα που πιστεύει ακόμα πολύς κόσμος, άσχετα αν δεν ισχύει.

Πώς βγήκε όμως αυτή η βρώμα; Στο San Francisco γενικά δεν έτρεφαν μεγάλη αγάπη στα αδέσποτα και η θανάτωση τους ήταν σύνηθες φαινόμενο. Ο Bummer και ο Lazarus αποτελούσαν όμως τις αραιροιοκτόνες μασκότ της πόλης και έτρωγαν τζάμπα στο Martin & Horton’s μαζί με τον αυτοκράτορα μας. Έτσι κάποιος ζωγράφος, ονόματι Edward Jump έκανε έναν πίνακα του Joshua μαζί με τα δυο σκυλιά και το ονόμασε “The Three Bummers“.

Bummer σημαίνει ατυχία, οπότε φαντάσου πως αντέδρασε ο Norton όταν είδε τον εν λόγω πίνακα σε μορφή πόστερ κοζαρισμένο σε παράθυρα διαφόρων μαγαζιών με σουβενίρ. Μεταμορφώθηκε σε Αυτοκρατορικό Hulk, έσπασε μια-δυο βιτρίνες με το μπαστούνι του και έκανε όσα πόστερ πήρε το μάτι του κομφετί. Φυσικά δεν μπόρεσε να τα εξαφανίσει όλα και όσοι τουρίστες έτυχε να τα δούνε, ρωτούσαν την ιστορία πίσω από αυτά και οι καταστηματάρχες το έβρισκαν πιο εύκολο να λένε πως οι σκύλοι άνηκαν στον Norton, παρά να εξηγούν τον πραγματικό συσχετισμό μεταξύ του Norton και των σκύλων — λέω ψέματα γιατί βαριέμαι να πω την αλήθεια.

2o περιστατικό: Ένας βλαμμένος μπάτσος μπορεί να σε βάλει σε προβλήματα. Το γνωρίζετε όσοι συχνάζετε σε πορείες. Ε, και τον Norton, το 1867, ένας μπάτσος ο Armard Barbier, τον συνέλαβε και μετά το έπαιζε ιστορία, πως τον συνέλαβε γιατί ήταν “τρελός και επικίνδυνος”.

Οι πολίτες του San Francisco δε φάνηκε να τον συνερίζονται ιδιαίτερα και οι διαμαρτυρίες έπεφταν βροχή, αφού ήθελαν τον αυτοκράτορα τους πίσω στους δρόμους. Τελικά οι αρχές τον άφησαν ελεύθερο,ζητώντας του ένα μεγάλο “συγνώμη” για την ταλαιπωρία και βάζοντας ολόκληρο το αστυνομικό σώμα να τον χαιρετήσει στρατιωτικά κατά την αποχώρησή του από το τμήμα. Τρελός-Μπάτσος: 1-0

3ο περιστατικό: Το 1874, σε ηλικία περίπου 56 ετών, θυμήθηκε πως δεν έχει αυτοκράτειρα. Την αυτοκράτειρα του είδε στην 16χρονη Minnie Wakeman — οκ ξέρω θα μου αρχίσεις τα περί παιδεραστίας αλλά, εκτός από το ότι η κοπελίτσα ήταν “ένα ψηλό, πανέμορφο πλάσμα, με υπέροχα σκούρα γαλανά μάτια, βαριές βλεφαρίδες και μακριές μπούκλες” η Μεγαλειότητα του Norton φάνηκε να έχει ευγενείς σκοπούς για την αφεντιά της. Αλλά όσο ευγενής και να ήταν δεν έπαυε να είναι ο γραφικός τρελός κύριος με το μπαστούνι, και η όμορφη Minnie απλά απέρριψε ευγενικά την πρότασή του. Στο κάτω-κάτω ήταν ήδη αρραβωνιασμένη. Ο Norton σαν σωστός κύριος σεβάστηκε την απόφασή της και αποφάσισε να μείνει δίχως αυτοκράτειρα.

Oh well, κρίμα! Θα ‘χε πλάκα να αποκτούσε απογόνους – απλά άρχισε να πλάθεις ιστορίες στο κεφάλι σου!