Στην αρχή έγινε το μυστηριώδες μέγα χάσμα, το βαθύ κενό, το Χάος!, μετά έγινε η Γαία η πλατύστερνη, η γήινη ύλη που αποτελεί το αιώνια στέρεο βάθρο των αθανάτων που ζουν στη χιονισμένη κορφή του Ολύμπου και μετά έγινε ο Έρωτας, που ανάμεσα στους αθάνατους είναι ο ομορφότερος, αυτός που κάνει να λυγάει η ψυχή και των αθανάτων και των θνητών, αυτός που παίρνει το νου όλων, αυτός που κάνει “να κόβονται τα πόδια” από το πάθος.
Από το Χάος γεννήθηκε το βαθύ σκοτάδι, που χωρίσθηκε στα δύο, στο Έρεβος (το αρσενικό) και στη Νύχτα (το θηλυκό) για να μπορέσουν στη συνέχεια να γεννηθούν τα υπόλοιπα στοιχεία. Έτσι λοιπόν, η Νύχτα έσμιξε ερωτικά με το Έρεβος και γεννήθηκαν ο Αιθέρας, το φως που φωτίζει τα πάνω-πάνω στρώματα της ατμόσφαιρας, και η Ημέρα, που φωτίζει τη γη.
Η πλατύστερνη Γαία γέννησε πρώτα-πρώτα αυτόν που είναι γεμάτος άστρα, αυτόν που τον έκανε ίσο με τον εαυτό της, για να τη σκεπάζει πέρα ως πέρα και από παντού και το όνομά του είναι Ουρανός, που σημαίνει “αυτός που σκεπάζει”. Μετά γέννησε τα Όρη τα μεγάλα, που είναι χαρά να τα βλέπεις και έπειτα γέννησε το Πέλαγος, που δεν αδειάζει ποτέ και λυσσομανάει με τα κύματά του. Γέννησε όμως και τον Πόντο, χωρίς ερωτικό σμίξιμο.
Το γένος της Γαίας και του Ουρανού
Μετά η Γαία πλάγιασε με τον Ουρανό και γέννησε τον “βαθυστρόβιλο” Ωκεανό, αυτόν που ρέει συνεχώς και περικυκλώνει τη γη, στον οποίον καταλήγουν όλα τα ποτάμια, που προέρχονται από τον Ουρανό, δηλαδή από τη βροχή.
Από το σμίξιμο της Γαίας και του Ουρανού γεννήθηκαν επίσης ο Υπερίων, αυτός που έρχεται από ψηλά, δηλαδή ο Ήλιος. Γεννήθηκε ο Ιαπετός, ο πατέρας του Προμηθέα, γεννήθηκε η Ρέα, που αργότερα έγινε σύζυγος του Κρόνου και μητέρα του θεού των θεών, Δία. Η Ρέα όμως είναι επίσης η μεγάλη θεά τής Μικράς Ασίας, η Μητέρα των Θεών, η Φρυγία θεά Κυβέλη και εκφράζει τη ζωογόνο δύναμη της ίδιας της Γης.
Γεννήθηκε και η Θέμις, η οποία υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Δία με τον οποίον εγγένησε τις Ώρες, που λέγονταν Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη και οι οποίες εκφράζουν την παγκόσμια ηθική τάξη του δικαίου.
Κόρη της Γαίας ήταν και η Μνημοσύνη, δηλαδή η ενέργεια του παρελθόντος που παραμένει πάντα ζωντανή. Αδελφές της ήταν η Φοίβη, “η χρυσοστεφάνωτη”, η προσωποποίηση της λάμψης του Ήλιου και της Σελήνης, και η “γλυκόθωρη” Τηθύα, που το όνομά της σημαίνει “τροφός” και έγινε γυναίκα του Ωκεανού. Ο Κρόνος ήταν ο νεότερος και φοβερότερος από τους γιούς, ο οποίος ένοιωθε φοβερή έχθρα για τον πατέρα του Ουρανό.
Η Γαία όμως έφερε στον Κόσμο και τους Κύκλωπες τους πολεμοχαρείς, που είχαν ένα μάτι στο μέτωπο και τους έλεγαν Βρόντη, Στερόπη και Αργη και οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τα τρία μέρη της ουράνιας φωτιάς, τη βροντή (Βρόντος), την αστραπή (Στερόπης) και τον κεραυνό (Αργης=λευκός όπως η λάμψη).
Τέλος, η Γαία γέννησε ακόμη τρία παιδιά, τρεις γιούς φοβερούς και τερατώδεις που είχαν τα ονόματα Κόττος (μανιώδης), Βριάρεως (στιβαρός) και Γύης (πολυμελής). Ο καθένας τους είχε 100 χέρια και 50 κεφάλια και είχαν τρομερή και ακατανίκητη δύναμη και αντιπροσώπευαν τα σύννεφα που αντιμάχονταν τη λαμπρότητα του Ουρανού.
Η Γαία, ως μάνα, αγαπούσε όλα τα παιδιά της, ο Ουρανός όμως που έβλεπε αυτά τα τέρατα, αναρωτιόταν πώς μπορεί να ήταν δικά του, και έτσι τα παράχωνε στη γη. Η κακομοίρα η Γαία “βαρυστομάχιασε” με τόσα που της φόρτωσε ο Ουρανός και τότε.
Αχ! παππού Ησίοδε ξεχνιέται κανείς διαβάζοντάς σε και δεν θέλει να σταματήσει. Μας κάνεις να νοιώθουμε όπως τα παιδιά που δεν αφήνουν τον παππού να σταματήσει τις ιστορίες του. Αλήθεια!, στην αρχή μας είπες πως ερχόμαστε από το Χάος, άραγε στο τέλος θα μας πεις πού πηγαίνουμε;